İŞİD-lə üz-üzə
Yüklə 1,62 Mb. Pdf görüntüsü
|
partlayır, qırıqları üst-başıma tökülürdü. Sürünə-sürünə geri qayıtdım. Artilleriya heyətinin komandiri ratsiyadan dedi ki, hədəf təyin et, atəş açım. Dedim ki, topları bir bağın içindədir, biz oranı görə bilmirik. Onlar da həmin bağı vurmağa başladılar. Uşaqlar acanda bir nəfər könüllü şəkildə gedib yemək gətirməli idi. Bundan ötrü isə düşmənin hədəfi altında olan təxminən 30 metrlik bir yerdən keçmək lazım gəlirdi. Bəzən digərlərinin ələ salıb güldükləri sadəlövh bir uşaq vardı, dedi ki, mən gedirəm. Əvvəlcə qaçıb iyirmi xörək gətirdi. İkinci dəfə də belinə bir qutu sursat atıb gətirdi. Allaha şükür, ona güllə dəymədi. Ratsiyadan eşitdik ki, bütün kənddən yalnız bizim olduğumuz ərazi qorunub, düşmənin və bizimkilərin bütün diqqəti oraya yönəlib. Qərargah komandiri bizə dedi ki, müqavimət göstərin. Bir qədər sonra Hacı Hüseyn Badpa gəldi, hamımız ruhlandıq. Düşmən bizim geri çəkilməyimizi gözləyir, hələ top atəşlərini dayandırmırdı. Seyid İbrahim 146 bir neçə dəfə ratsiyadan dedi ki, bizə tank göndərin. Nəhayət, bir tank gəldi. Ona dedik ki, düşmənin bizə atəş açdığı istiqamətə dörd-beş mərmi atsın. Tankın sürücüsü suriyalı idi. Dedi ki, tankım xarabdır, atəş açmır. Hirsləndim. – Bəs onda nə üçün gəlmisən? – Məni zorla göndərdilər. Dedilər ki, get. – Eybi yoxdur, – deyib əsəblərimi sakitləşdirməkdən ötrü bir neçə dəfə dərindən nəfəs aldım. – Sən tankını işə sal, burada bir dövrə vur. Bizdə tankın olduğunu görsələr, vəziyyəti başa düşəcəklər. – Yox, mən bunu edə bilmərəm. Qorxurdu. Onu ürəkləndirməyə çalışdım. – Divarın arxasında, təhlükəsiz yerdəsən, problem yaranmayacaq. Razılaşdı. Ancaq tankın səsini bir neçə dəqiqədən sonra eşitdim, onda da sürətlə geri qayıdırdı. Mən o şəraitdə əsgəri qınamırdım. Vəziyyət çox ağır idi. Hətta belə şəraitləri təcrübə etmiş adam da digərini mühakimə edə bilməz, o ki qala başqalarına. Suriya ordusunun sürücüləri arasında elələrini də görmüşdüm ki, ən təhlükəli 147 vəziyyətdə qorxmadan işləyir, düşmənin atəşi altında istehkam qururdular. Müharibədə hər şey olur. Tankın bizim yanımızda olduğu qısa müddətdə düşmən topu atəş açmadı, o gedən kimi yenə atəşə başladı. 25 nəfər bir neçə evə yerləşmişdik. Onlar ölümü gözə almış cəsur döyüşçülər idi; əsla bekar oturmur, gecənin qaranlığından istifadə edib asanlıqla geri çəkilə bilsələr də, əmrə tabe olurdular. Təxminən gecə saat 1 idi. Hələ atışma davam edirdi. Əbu Hamid ratsiyadan Seyid İbrahimlə danışıb geri çəkilmə əmri verdi. Mən bunu başa düşə bilmirdim. Seyid İbrahimə dedim: – Səhərə cəmi bir neçə saat qalıb. Biz bu ərazini saxlaya bilərik. Arxa ərazilər də açıqdır, düşmən bizi qayçılaya bilməz. Əbu Hamid nə üçün belə bir əmr verir? – Düzdür, – deyə Seyid İbrahim bildirdi, – bəlkə də saxlaya bilərik, amma Əbu Hamid belə əmr verib. Bizim vəzifəmiz əmrə tabe olmaqdır. Haqlı idi. Uşaqların yanına Əbu Hamidin əmrini çatdırmağa getdim. Evin arxasında dayanıb onlara dedim: “Mənim işarəmlə iki-iki 148 yaxınlaşıb küçədən keçin”. Özüm uşaqların ikisi ilə qalmışdım. Düşmən bizim get-gəlimizdən duyuq düşüb atəş açmağa başladı. Mən hərəkətə başlayan kimi ayağımda göynərti hiss etdim və üzü üstə yerə yıxıldım. İxtiyarsız olaraq, dedim: “Lənət olsun bu bəxtə! İndi yaralanma vaxtıdır?!” Hələ yaram isti idi, çox da ağrı hiss etmirdim. Uşaqların ikisi cəld qoltuqlarımın altına girdilər, onların köməyi ilə kəndin əvvəlinə qədər getdim. Orada elə bir səhnə gördüm ki, narahatlıqdan ayağımın ağrısı yadımdan çıxdı. Çoxlu canlı qüvvə, pikap avtomobilləri və tanklar geri çəkilirdi. Çox narahat oldum, əsəblərim korlandı. Öz-özümə fikirləşdim ki, bu canlı qüvvə və imkanlar kəndə girsəydi, evbəev irəliləyər, səhərə qədər bütün kəndi ələ keçirərdik. Ancaq görünür, plan dəyişmişdi. Əbu Hamid ratsiyadan, “Mənim köməkçim hardadır?” – deyə soruşanda Seyid İbrahim “Nəcib burdadır” cavabını vermiş və məni çox tərifləmişdi. Buna baxmayaraq, həyəcanlı idim ki, Əbu Hamid icazəsiz getdiyimə görə məni danlayar. 149 Geri qayıdanda dostlarımdan birini gördüm. Məni maşınına mindirdi. Öz mövqelərimizdə maşından enən kimi Əbu Hamidi gördüm. Yolun kənarında dayanıb uşaqlardan məni soruşurmuş. Maşına yaxınlaşanda ürəyim üzüldü. Qapını açdı. Oturacağın qana bulaşdığını görüb məni qucaqladı, maşından enməyimə kömək etdi. Bacardığım qədər çalışırdım ki, ayağımın ağrısını büruzə verməyim. Təbəssümlə dedi: “Bir şey deyil, sağalacaq”. Sonra tələsik məni təcili yardım maşınına mindirdi və özü qayıtdı. Məni əvvəlcə Təll-Səğirdə yerləşən səyyar tibb məntəqəsinə apardılar, orada ağrıkəsici verdilər, sonra Suriya dövləti ilə sülh bağlamış qəsəbələrin birində yerləşən xəstəxanaya köçürüldüm. Dəra vilayətində hələ qəbilə şəklində yaşayan kənd və qəsəbələr vardı. Ordu ora girmirdi. O bölgələrin təhlükəsizliyi öz qəbilələrinin üzərinə düşürdü. Onların işinə müdaxilə etmirdilər, ancaq demişdilər ki, Suriya bayrağını rəsmən tanısınlar və silahlıları bölgələrinə buraxmasınlar. Bu bölgələrin əhalisinin özünəməxsus inancları vardı. Onlar müqavimət qüvvələrinə 150 nifrət edir, bəzən problem yaradırdılar. Bir dəfə bizim hərəkətdə olan avtomobilimizə atəş açmışdılar; bir dəfə tibb işçilərimizi aparıb döymüşdülər. Onlar ordunun vasitəçiliyi ilə azad olundular. Tibb işçiləri də bəzən bizim yaralılarımıza diqqətsizlik edir, xarici olduqlarına görə sarğılarını dəyişdirmirdilər. Mən həmin qəsəbələrin birində yerləşən bir xəstəxanada yatdım. Xəstəxananın bir hissəsi müqavimət cəbhəsinin yaralılarına ayrılmışdı. Hər yer yaralı ilə doluydu. Hətta dəhlizlərdə də uzanmışdılar. Bu müddətdə mənə bir neçə dəfə ağrıkəsici vurdular. Bu iynələrin təsiri altında çətinliklə oyaq qalıb diqqətimi toplaya bilirdim. Səhərin ala-toranlığında bir nəfər məni oyadıb dedi: “Yaralıları Dəməşq xəstəxanasına aparmaq üçün bir təcili yardım maşını gəlib”. Çox çətinliklə ayağa qalxdım, dəhlizin divarlarından tutub axsaya-axsaya maşına yaxınlaşdım. Maşında on iki yaralı vardı, hara minəcəyimi bilmirdim. Dedilər ki, minməsən, bəlkə də üç gün burada qalmalı olacaqsan. Birtəhər özümə yer açıb oturdum, yaralı ayağımı uşaqların arasına uzatdım. Mənim vəziyyətim hamısından yaxşı idi. Maşın hərəkətə 151 başlayanda və yaralılar tərpənəndə biri güllə dəymiş ayağımın üstündə oturdu. Səsimi çıxarmaq istəyəndə gördüm ki, vəziyyəti çox ağırdır. Başı və gözləri sarılmışdı. Bir söz demədim. Mən bud nahiyəmdən yaralanmışdım, baldırımın üzərinə düşən ağırlığa dözə bilirdim. Təcili yardım maşını çox sürətlə gedirdi. Tramplin və çökəklərdən keçəndə hamımız bir- birimizin üstünə düşürdük, qışqırırdıq ki, bu necə sürücülükdür. Axırda sürücü ucadan və həyəcanla dedi: – Axı mənim arvad-uşağım var! – Bunun arvad-uşağa nə dəxli var? – deyə dilləndik. – Deyəsən, vəziyyətdən bixəbərsiniz. Bu qəbilənin adamları hər an maşının önünü kəsib hamımızı öldürə bilərlər. Gördük ki, haqlıdır. Birtəhər buna da dözüb sağ-salamat Dəməşqə çatdıq. Dəməşq xəstəxanası da qələbəlik idi. Hara baxırdınsa, yaralı görürdün. Salonda gözləyirdim. Mənim dil öyrənmə istedadım çox yaxşıdır, o vaxta qədər artıq ərəbcə başa düşür, yerli ləhcə ilə danışırdım. Dəhlizdəki televizordan xəbərlər verilişi yayımlanırdı. 152 Xəbərlərdə deyildi ki, Deyr əl-ədəs kəndi azad olundu. Birdən salonda səs-küy qopdu, hamı gülə-gülə bir-birini təbrik etməyə başladı. Mən təəccübləndim. Tibb məntəqəsində və xəstəxanada olduğum bir neçə saatda nə baş verdiyini bilmirdim. Çünki biz ötən gecə geri çəkilib kənddən çıxmışdıq. Məni palataya apardılar. Bir tibb bacısı ağrıkəsici iynəsini hazırlayırdı. Başım çox dumanlanırdı, əsla ağrıkəsici istəmirdim. Ona “vurma” deyənə qədər işini bitirdi. Özümə gələndə dostlarımdan birini başım üstə gördüm. Dəməşqin Zeynəbiyyə bölgəsində yerləşmiş əfqanıstanlı uşaqlardan idi. Onun işi xəstəxanada yatan Fatimiyyun döyüşçülərinə baxmaq idi. Yarıyuxulu halda soruşdum: “Məni nə vaxt əməliyyat edəcəklər? Gülüb dedi: “Dünən əməliyyat etdilər”. Bir neçə saatdan sonra Əbu Hamid və dostlarımdan bir neçəsi məni görməyə gəldi. Deyr əl-ədəs kəndini soruşdum. Sevincək dedilər ki, doğrudur, kənd azad olunub. |