Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
191
*  *  * 
Bugun ertalab Ehsonbey bilan ko‘rishganimdan so‘ng uni Xayrullobeyning oldiga olib 
borib, unashganimizni aytmoqchi edim. Bu katta voqea uchun har kuni kiyib yuradigan 
hamshiralik xalatim to‘g‘ri kelmasligi, nishonlimni balki dilgir qilishi mumkin edi. Shuning 
uchun bog‘da o‘sib yotgan gullardan uzib, ko‘kragimga taqib oldim. 
Bugun ertalab ham Ehsonbey formada edi. Meni ko‘rib, yosh boladay ochilib ketdi. 
Shu bugundan boshlab uni baxtli qilish mening burchim, deb o‘yladim-da, zo‘rma-zo‘ra-
kayiga kulimsirab qo‘limni uzatdim: 
— Bonjur, Ehsonbey, — dedim. 
Keyin dastadan bir necha niholni sug‘urib olib, mundiriga taqib qo‘ydim. 
— Bugun kechasi yaxshi uxlagan bo‘lsangiz kerak? 
— Juda yaxshi. O‘zingiz-chi? 
— Olti oylik chaqaloqday tinch, bexarxasha. 
— Unday bo‘lsa nega yuzingiz sarg‘aygan? 
— Bilmaysizmi, baxt ham odamni sarg‘aytiradi. 
Shundan keyin ikkalamiz jim bo‘lib qoldik. 
Ehsonbeyning lablari op-oqarib ketgan edi. Bir oz jim turgandan keyin og‘ir-og‘ir 
so‘zlay boshladi. Ora-sira ovozining titrashidan qo‘rqib to‘xtab qolar, keyin yana ikkilanib 
davom etardi: 
— Farida xonim, sizdan to o‘lgunimcha minnatdorman. Menga eski baxtiyor paytla-
rimda ham nasib qilmagan mislsiz bir kecha bag‘ishladingiz. Sizga boya rostini aytma-
dim. To‘g‘risi, shu kecha tong otganga qadar mijja qoqmay chiqdim. “Iltimos qilaman, 
meni qabul qiling”, degan so‘zlaringiz quloqlarimdan ketmadi... Uxlamadim, chunki siz-
ning nishonlingiz bo‘lib o‘tkazayotgan birdan-bir kechamning bir minutini ham zoe ket-
kazmaslik kerak edi... Umrimning oxirigacha sizdan minnatdor bo‘lib qolaman. 
Ehsonbeyning yuziga qaradim. 
— Sizni hammavaqt baxtiyor qilaman, — dedim. 
U chuqur hayajon ichida edi. Qo‘llarimni ushlamoqchi bo‘ldi, lekin yuragi betlamadi. 
Xuddi kasal bolaga gapirayotgandek, yumshoq, mehribon tovush bilan: 
— Yo‘q, Farida xonim, bu kechaning ertasi bo‘lishi mumkin emasligini bilardim, — de-
di. — Shu kecha nihoyatda baxtiyor bo‘ldim. Lekin, shunga qaramay, bugun ketaman, 
bir necha soatdan so‘ng sizdan ayrilaman. 
— Nega endi, Ehsonbey? Meni xohlamaysizmi? To‘g‘ri emas, menga shuncha umid 
bergandan so‘ng ketib qolishingiz to‘g‘ri emas! 
Ofitser orqasi bilan devorga suyandi, ko‘zlarini yumdi, keyin chuqur-chuqur xo‘rsinib: 
— Oh, bu ovoz! — dedi-da, birdan silkinib, qariyb dag‘al tovush bilan: — Yana bir oz 
g‘ayrat ko‘rsatsangiz, rahmu shafqat sizni meni yaxshi ko‘rganligingizga ishontiradi, — 
deb aytdi. 
— Nega ishontirmasin, Ehsonbey? Modomiki, siz bilan unashishga ko‘ndim, demak, 
bunda bir sabab bor! 
Ehsonbey achchiq istehzo bilan javob berdi: 
— To‘g‘ri, modomiki, menga tegish istagini bildirishingiz, demak, meni yaxshi ko‘rasiz. 
Lekin meni bu xilda yaxshi ko‘rishingizni istamayman. Nahotki nikohingizga chin muhab-
bat oqibati deb qarasangiz, Farida xonim! 
— .... 
— Farida xonim, nahotki meni baxtsiz nogiraga qilinadigan shafqatdan afzal bo‘lma-
gan ishq sadaqasini qabul qilish darajasiga tushgan, tamom bo‘lgan bir odam deb hisob-
lasangiz? 
Poyonsiz bir qayg‘u ichida boshimni solintirdim. 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin 
 
 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
192
— To‘g‘ri aytasiz. Biz ikkalamiz ham baxtsiz odamlarmiz. Dardlarimiz biriksa, baxtlari-
miz ochilib ketarmidi ekan, deb o‘ylabman... Yanglishibman... — Ke-   yin devorda 
osig‘liq qilichga ishora qilib ilova etdim:— Sizning harholda tasallingiz bor. Boya aytga-
ningizdek, frontga qaytishingiz mumkin. Men esam xotin kishiman, sizdan ming marta 
baxtsizroqman...