ёUlduzlar sayrışanda
Alicənab insan, gözəl müəllim olan sadiq dostuma –
Teymur Məmmədova ithaf edirəm
AŞIRIMLAR... DOLAYLAR...
Körpə təbəssümü kimi saf bir səhər açılırdı. Üfüq qızıl-qırmızı
şəfəqdə alovlanıb yanırdı.
Kələ-kötür, dolama yollar gah yaşıl meşəliklərdən, gah qara-boz
sıldırım qayalıqlardan, gah da çiçəkli-kəpənəkli yamaclardan keçərək
dağlara sarıla-sarıla göyə qalxırdı. Maşın sıx çətirli ağacların arasına
girəndə səma görünmürdü, sərin kölgəliklər soyuq qaranlığa dönürdü.
- Bağışlayın, müəllim, adınızı da bilmirəm... – deyə maşının
sürücüsü İskəndər yəqin ki yolu bayaqdan bəri dinməzcə
getdiklərindən darıxdığı üçün söhbətə başlamaq istədi. Yanındakı
oğlan cavab verdi:
- Adım Ərdostdur. Özüm də tələbəlikdən srağagün ayrılmışam. O
müəllim sözü mənə heç yaraşmır.
İskəndəər gözünün ucu ilə ona qəribə bir tərzdə baxaraq boynunu qaşıdı.
- Baş üstdə. Daha müəllim demərəm.
Ərdost şumal bir oğlandı. Əyninə biçimli qəşəng sumağı kostyum geymişdi.
Ağ köynəyinin yaxasına həmin rəngə çaları olan qalstuk taxmışdı. Gödər,
şəvə saçlarını soldan sağa darayıb tağ ayırmışdı. Nazik qara bığları və
qulaqlarının aşağısına kimi uzanmış ensiz bakenbardları təzəcə qırxılmış
girdə, ağ sifətinə yaraşıq verirdi. Lakin nə üçünsə qaşları hər zaman
çatılmış görünürdü, qonur gözlərinin qarasında bir hüzn, kədər əlaməti
vardı.
- Məndən nəsə soruşmaq istəyirdin...
- Hə!.. – İskəndər xatırladı. – Siz bizim rayon qəzetində həmişəlik
işləməyə gəlmisiniz, yoxsa...
- Bilmirəm, necə deyim, - Ərdost tərəddüd etdi. – Hər halda azı bir il
burdayam.
- Bağışlayın, evli deyilsiz?
- Xeyr. Düz iyirmi üç illik subaulıq stajım var. Necə ki?
- Təklik sizə əl verməz. Rayonumuzda gözəl-göyçək, ağıllı qızlar
çoxdur. Birini beyənib evlənərsiniz...
İskəndər qılıqlı oğlamdı. Ərdostla danışmağa tez dil tapmışdı.
- Elə bilirəm, camaatımız da xoşuna gələcək. Bir jurnalist kimi burda
çox şey görüb görəcəksiz.
- Təki sən deyən olsun.
Maşının qabaq şüşəsinə üzü bayıra tərəf, döşü-başı açıq göz qırpan
bir yapon qızının fotoşəkli taxılmışdı. Bu, hələ bayaqdan Ərdostun
fikrindən yayınmırdı. “Nə əcəb redaktor buna əhəmiyyət verməyib.
Yozsa o, bu maşından istifadə etmir...” – deyə özlüyündə düşünürdü.
- İskəndər, o qız şəklini şüşəyə niyə yapışdırmısan?
- Hə... Bunu?
- Bəli.
- Necə deyim, heç özüm də bilmirəm. Pis şəkildir bəyəm?..
- Hər halda yaxşı deyil. Redaksiyanın maşını da, onun sürücüsü də
başqalarından fərqlənməlidir.
İskəndər tutuldu. Ancaq dinmədi. Əlini uzadıb fotoşəkli ehmalca
şüşənin qabağından çıxardı və gərəksiz bir şey kimi dal oturacağa
atdı.
Gördüyü ən kiçik nöqsanı, qüsuru üzə deməkdən çəkinmək Ərdostun
təbiətinə zidd idi. Qəzet redaksiyasının məsul işçilərini, əməkdaşlarını
gəzdirən maşında belə açıq-saçıq bir şəklin nümayiş etdirilməsinə
redaktor niyə göz yummuşdu, bilmirdi. Bu, kiçik də olsa, əhəmiyyətsiz
məsələ deyildi.
Kəndə hələ xeyli qalırdı. Nədənsə Ərdosta elə gəlirdi ki, bu kələ-kötür
dolaylar dağların zirvəsinə çatanda qarşıda nağıldakına bənzər
əfsanəvi, ikinci bir dünya açılacaq. Oranın adamları nəcib, bulaqları
şirin, quşları əlvan, meyvələri dadlı olacaq. Gündüzlər günəş, gecələr
ay, ulduzlar yerə enəcək. Nə üçünsə Ərdostda dağ başında salınmış
qədim Sərinbulaq haqqında belə, qeyri-adi bir təsəvvür yaranmışdı.
- Sizdən bir xahiş eləmək istəyirəm, - deuə İskəndər onu fikirdən
ayırdı.
- Buyur, əzizim
- Bilirsiz. Ərdost xalaoğlu... Bizim redaksiyada uşaqlar xasiyyətimə
bələddir. Mən bir az ərköyün şoferəm. Yola çıxdımmı, yanımda
kim olur-olsun, kefim gəldi, gərək bala-bala oxuyam.
Ərdost şənləndi:
- Bəs bunu bayaqdan niyə demirsən? Məndən də çəkinmə, başla
görək
Maşın sürətini azaltdı. İskəndər bir-iki dəfə öskürərək boğazını
arıtladı. Sonra kepkaslnl arxadan qaldırıb gözünün üstünə endirdi.
- Bağışlayın ey... Ərdost xalaoğlu.
- Bııy... Eyib şeydir ki.
Araya sakitlik çökdü. Ətrafdan xırda quşların cikkiltisi eşidildi,
şəbnəmlin otların, yarpaqların ətri duyuldu.
Haçandan-haçana İskəndər məlahətli, ürəyəyatan bir avazla
bəmdən oxumağa başladı:
Dostları ilə paylaş: |