Beytul-əhzan naləsi
Yüklə 0,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Qətligah
Qurtardı sözlərin ki, Hüseyn gizlənib nəfəs Vardır yeri gələydi səmadən bu nöyi səs Qəm çəkmə ya Hüseyn bu gülüstan mənimkidi Güllər mənimdi lalə və reyhan mənimkidi Eşq aləmində yoxdu bizim fərqimiz Hüseyn Dillərdəki məhəbbətin hər an mənimkidi Çox baxma xeyməyə mən özüm də Hüseynçiyəm Əxyamidə o heyəti tiflan mənikidi Sənsiz nə cənnət, nə hidayət, nə xeyri əməl Xeyrül-əməl səninkidi ehsan mənimkidi 155 Sənsiz namaz-ruzəni dinarə almaram Höccət mənimdi həşridə, bürhan mənimkidi Öyrətməsən Rüqəyyəni sinəndə yatmaqa Axşam gələr dübarə, o nalan mənimkidi Peyğəmbər öldü Fatiməni qoymadım qala Ağlardı daimən o pərişan mənimkidi Səndən sonra Rüqəyyəni də yubatmaram Bir az zaman xərabədə mehman mənimkidi Şənin kimi gərəkdi uca minbərin ola Təbliğ elə ki məktəbi Quran mənimkidi Qoymulla yerdə söhbətə çıx nizədə danış Alçaq uca nə fərqi, hər yan mənimkidi Quranı başla nizədə Zeynəb darıxmasın Yandırma qəlbini dili suzan mənimkidi Baş fikrini başından elə gəl hüzurimə Aşiq nədir başı sərü-saman mənimkidi Zatım bir idi hüzn, büka və məlalidən Yoxsa əzalıyam sənə peyman mənimkidi Yax qanını cəmalına qoy ərğəvan ola Rəngi pəridə görməsin üdvan, mənimkidi 156 Qarət Yetişdi əmri-qarət xeyməgahə ləşgər atlandı Gülüstan paymal oldu qızıl güllər ayaqlandı Necə həcmi müsibətdən qələm öz mətləbin almaz Qoşun saysız, xiyəm mədud, bu nisbət qiyas olmaz Qonağın öldürün, soyğunçular qırx min, çadır çox az Hara doldu qoşun, əhli-işarə mətləbi qandı Qoşun murü-mələxtək Zeynəbiyyə təllini aşdı Tutub vəhşət uşaqları gəlib bir yerdə toplaşdı Qaçan qaçdı əli başda qalan qızlar qucaqlaşdı Səmaya va Əliyya ovc edib fəryad və əfğandı Hərimi-nazidən Abbastək ta bir keşik getdi Əduyə əmn olub Ali-Əlidən ev-eşik getdi Səhər axşam Rüqəyyə tərpədən xırda beşik getdi Rübabın əlləri başda bala vay səslənib yandı Çıxıb seyrindən ulduzlar qoşun amalinə yetdi Uzaqda gördülər Abbasi hər kəs bildiyin etdi İraq Leyla gözündən Əkbərin əmmaməsi getdi Dedi Zeynəb: ana gəl Kərbəlayə vəxti böhrandı Ana ya Fatimə, zağü-zəqən gülşəndən əl çəkməz Necə cənnətdə də dərdü-müsibət səndən əl çəkməz Qapımız odlanan gündən ana od məndən əl çəkməz O evimiz, bu xiyamim gəl özün bax gör nə talandı 157 Bu qarət möhnəti sahib zamanın qəlbini yandırdı Nə yol vardır, nə can var qaçmaqa hər yer alovlandı Qabaq düşmən, dalı atəş, vəsətdə xırda qızlardı Açıldı qəmçilər beldən nəva əflakə qozandı Təcəllayi vilayətdən xanım bir mənzərə qurdu O doğranmış əlin qalxızdı ləşgər cabeca durdu Özü Gülsümlə bahəm uşaqların qızılların aldı Atıb dünya malın amma dünya sevənlər bir də tolandı Əgər “mutu” desəm bir anidə vallah sizi qırram Vəli dil vermişəm dildarimə səbr üstə mən durram Ərusu vurmayın mən zaminəm dünyanı yandırram Məni vursaz vurun, canim bəlaya vəqfi bir candı Bəla da doysa Zeynəbdən, bəladən bu xanım doymaz Yorulmuş cismidən qeyrət libasın soymayıb soymaz Ərusi-Müctəbayə əl dəyə Zeynəb ölər qoymaz Belə əmmə, belə bacı tapılmaz qeyri-imkandı Deyər ravi nə gördüm mən bəladan dil dönüm orət Yağır qeyrət vücudundan keşidə bir cism, orət Girir bir xeyməyə tez-tez çıxır oddan həlim orət Dedim kimdir Xudayə bu xanım hansı bir insandı O san ki, asiman öz sinəsində gəzdirir mahi Alıbdır sinəsi üstə nə gördüm Höccəti İlahi Yaxından eylədim diqqət dedim Zeynəbdi vəllahi 158 Hələ məqtəldə ki, cəngü-cədəldən əlləri qandı Əl açdı qarətə əda hərimi izzü-naz üstə Namazı öldürüb üz qoydular rükni namaz üstə Edərdi keşməkeş neçə nəfər bir canəmaz üstə Hüseynin xeyməsi tarac olub zülmilə odlandı Bu sözdə var yeri Sahib Zaman qan ağlasa hər an İki xırda uşaq nəşi qalırdı xeymədə pünhan Deyillər qorxudan ölmüşdülər olar söz ayrı ünvandı Soruşdum əqlidən bir belə şair vardı İranda Xüsusən Ərdəbil, Təbriz, Tehran və Zəncanda Bular kimdir dedi sərmayəmizdir şerü-irfanda Onlar üstadi məktəb, “Sadiqi” tifli-dəbistandı Yüklə 0,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|