Milliyetçilik sosyolojisi
Yüklə 1,37 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Sanayileşmiş toplumlarda
ayrılıkçılık ve özerkçilik Üçüncü bir demotik etnik milliyetçilik dalgası, 1950'den itibaren sanayi toplumlarını kasıp kavurmuştur. Bu yeni bir görüngüdür; milliyetçiliği II. Dünya Savaşı öncesinde yaşamış olan ve etkilerine karşı bağışıklık kesbettiği düşünülen devletlerde, milliyetçiliğin yeniden canlanmış olması. Ge lişmekte olan toplumlarla gelişmiş devletlerin etnik milli yetçilikleri arasındaki fark barizdir; ilkinde, yeni devletlerde teritoryal milletler yaratma güdüsünün tepkisel bir etnik ayrılıkçılığı uyardığı açık seçik bir yörüngeye tanık olmaktayız; oysa sanayileşmiş toplumlarda, eski millî nefretlerin küllerinin karıştırıldığı milliyetçi dramanın ikinci perdesini izlemekteyiz. Kuzey Amerika, Avrupa ve perestroika'ya maruz kalmış Sovyetler Birliği'nde müdahaleci devlet, kendi etnik azınlıkları arasında, şimdiye dek suskun kalmış veya bastırılmış özerklik ve hattâ ayrılma yönündeki emelleri yeniden tutuşturmuştur. Hiç şüphe yok ki bu milliyetçi canlanıştaki dinçlik pek çok gözlemciyi şaşkına uğratmıştır. 2 7 Bu canlanışın yeni ayırdedici özellikleri nelerdir? Birincisi, bunların büyük bölümü itibariyle ayrılıkçı olmaktan ziyade özerklik yanlısı olmalarıdır; sözkonusu etnik hareketin yan daşlarının çoğunluğu, yüzyıllar boyunca içerildikleri devletin siyasî, askerî çatısı içinde kalmayı sürdürürken, kültürel, 26 Etnik miliyetçi hareketlerin topluluk yaratıcı doğası için Hutchinson'a (1987) ve Cliffe'e (1989, 131-47) bakın. 27 Connor ile Lijphart'ın Esman (1977) içindeki yazılarına, yine Allardt'a (1979) bakın. 213 toplumsal ve ekonomik özerklik istemektedirler. Bu genelle menin istisnaları yok değildir. Basklılar arasında ETA ve İs- koçya'daki SNP* gibi, hareketin daha radikal kanatlan doğrudan doğruya İspanya ile İngiltere'den bağımsız olunmasından ya- nadırlar; Litvanya'daki Sajudis örneğinde olduğu gibi bir kaçı, bir bütün olarak ayrılıkçı emeller ortaya koymaktadır. Ama bütün olarak bakıldığında sanayi toplumlarındaki çoğu etnik hareket özerkliği ayrılmaya yeğlemiştir. 28 İkincisi, etnik özerklik yanlısı hareketler, kültürel-millî ve siyasî-millî şeklinde çifte bir kimlik, veya göreceğimiz gibi Fransa'da Bröton milleti, İspanya'da Katalan milleti vb. gibi, teritoryal bir devlet kimliği altında bir millî kimliği ihtimal dahilinde görmekte hattâ istenir bulmaktadır. Başka bir deyişle, İskoçyalıların 1970'lerdeki devalüasyon tartışmaları sırasında bir örneğini verdiği gibi, mevcut devlet çatısı altında kalmanın sağlayacağı ekonomik kazançların hiç sözü edilmese bile, kolayca birbirlerinden kopartılamayacak olan tarihî anılar ve siyasî hissiyatın ikiliğini kabul etmektedirler. 2 9 Üçüncüsü sanayi toplumlarında etnik özerklik yanlısı hareketler, genelde gelişmekte olan devletlerin çoğundan daha yüksek bir yaşam standardına sahip, oldukça yerleşik bir yapı arzeden devletlerde ortaya çıkar. Aralarında, daha az gelişmiş bölgelerde nispeten az gelişmiş gruplar bulunabilir ama bu grupların ya da bu grupların bulunduğu bölgelerin pek azı, gelişmekte olan ülkelerde karşılaştığımız türde bir yoksulluk sergilerler; Brötonlarla Brötanya'nın, Güney Sudan'la karşı- (*) Eta: Euskadi ta Askatasuna (Bask ve. Özgürlük). SNP: Scottish National Party (İskoçya Millî Partisi). Bask ve İskoçya'nın milliyetçi partileri, -ç.n. 28 Milliyetçiliğin Litvanya'da yeniden canlanışıyla ilgili olarak Vardys'e (1989, 53-76) bakın. 29 İskoçlar hakkında MacCormick'e (1970) ve Webb'e (1977); Batılı demokrasilerdeki "çifte sadakat/bağlılık" sorunu hakkında A.D.Smith'e (1986c) bakın. 214 laştırılması mümkün değildir; hattâ bazı durumlarda gerek etniler gerekse işgal ettikleri bölgeler egemen grup ile mer kezden daha da gelişkinlik arzeder; örneğin Basklılar ve Katalanlar, Sloven ve Hırvatlar, Kastilya veya Sırbistan'dan daha yüksek bir ekonomik gelişme düzeyine sahiptirler. Ama bütün bu gibi durumlarda gelişmekte olan dünyayla karşı laştırıldığında gelişmiş dünyanın devletleri daha tekin ve eskidir ekonomik temelleri daha gelişkindir. 3 0 Önemli ama kısmen istisnai bir nitelik arzeden dördüncüsü, sanayi toplumlarında etnik özerklik yanlısı hareketlerin modern "millî devletler"e, yani, tam bir milliyetçi yorum çerçevesinden bakıldığında etatiste (devletçi) ile milliyetçi ilkelerin bir karışımı, millî melez olsalar bile kendilerini "millet" olarak gören ve uzunca bir süredir de öyle kabulle nilmiş devletlere karşı yönelmiş olmalarıdır. Aşağı yukarı eski imparatorluk sınırlarını muhafaza eden milletlerden müte şekkil bir federasyonu oluşturan ve Rus millî üstünlüğüne dayalı bir komuta yapısının biraraya getirdiği Sovyetler Birliği bunun elbette kısmi istisnasını oluşturur. Öyle ki bugün Sovyetler Birliği'ndeki etnik milliyetçilik çifte bir görünüm arzetmektedir; Batı'da olduğu gibi Sovyet devletinden etnik özerklik yanlısı bir hareket ile, eski emperyal içerme geleneğine bir tepki olan, Rus emperyal üstünlüğünün daha ayrılıkçı bir tonda reddiyesi. Bu anlamda Sovyetler Birliği'ndeki etnik milliyetçilik, bürokratik müdahalelere olduğu kadar "millî- devlet"in ihmallerine uğramaya karşı da yönelmiş olan Batılı "yeni-milliyetçilikler"den çok 19. yüzyılın klasik milliyet çiliğine daha yakındır. 31 30 Batı'nın "az gelişmiş" etno-bölgeleri için Reece'in ve Hechter ile Levi'nin, Stone (1979) içinde bulunan yazılarına; etno-milliyetçilikler ile özgül ekonomik arkaplanlar arasında bir uyuşum bulunmaması konusunda Connor'a (1984a) bakın. 31 Sovyetler Birliği'ndeki etnik hissiyat ve seferberlik konusunda Szporluk'a (1973) ve G.E. Smith'e (1985) bakın. 215 Ama sanayi toplumlarındaki etnik milliyetçiliğin canlanışı ile, 19. yüzyıl Avrupası'nda görülen daha önceki etnik mil- liyetçilik dalgaları ve 20. yüzyıl Afrika ve Asya'sındaki ayrılıkçı hareketler arasında daha temelli benzerlikler vardır. Bir yanıyla bunların tümü de, egemen etnilere, "yabancı" devletlere ve onların yönetici sınıflarına karşı "teba halklar"ın hareketleridir. Eylem bakımından her zaman böyle olmasa da en azından retorik ve sloganlar bakımından halkı seferber eden hare ketlerdir. Statükoya, çok etnili devletteki mevcut güç dağı lımına ve onun belli etnik kategorileri sistematik olarak dışlayışına veya geriletmesine, kollektif kültür ve haklarını, reddetmekte oluşuna yönelirler. Bu bakımdan egemen etnilerin teritoryal milliyetçilikleri ve bürokratik devletleriyle keskin bir zıtlaşmaya girerler. 3 2 İkincisi, bütün bu demotik hareketler yerliliğin seferberliği ve kültürel siyasallaşma süreçlerini gerektirmektedirler. Yeni bir tür toplumda, kültürel bakımdan farklı etnik millette, yeni bir tür birey yaratma eğilimindedirler. Bu durum, "ulus ol- ma-k"a bir rehber ve örnek olarak hizmet edecek, idealize edilmiş bir "biz suyduk" imgesine rücu etmek anlamına gelir. Etnik bir geçmişe rücu yoluyla sözkonusu topluluk, dağınık halde bulunan emelleri için bilişsel bir çerçeve, bir harita ve konumlanış keşfedecektir. Yine buna benzer şekilde "geç mişimiz" bugünkü nesile sadece atalarının meziyetlerini değil aynı zamanda kendilerine düşen acil görevleri de öğretecektir. Gerçek doğasını, otantik yaşantısını ve gizli kaderini söz konusu topluluğun önüne serecektir. Topluluk kendi geç mişinden, benzersiz karakterini tanımlayan iç ahlâkîliğini ortaya çıkartacaktır. O nedenle, peysaj ve tarihten yararlanmak, ölmüş gelenek, ritüel ve dilleri ihya etmek suretiyle, (hattâ 32 Yakın dönem "yeni-milliyetçilikler"den sözettiği kitabında (1977,2 ve 9. bölümler) Nairn, etnik milliyetçiliğin popüler yanı üzerinde durur. 216 bunun, "kendi"yi oluşturan kısımların büyük bölümünün "icad"ı anlamına geldiği yerlerde bile) topluluklarını keş fetmek, bütün bu demotik etnik milliyetçiliklerin altında yatan itkidir. Sadece kitleleri basitçe harekete geçirmek yetmez; bu seferberlik halini sürekli kılmak, "kitleleri" "milletler"e döndürmek için öncelikle onları "yerlileştirmek" ve böylelikle onlara eşsiz bir kimlik ve kader bahşetmek gerekir. 3 3 Üçüncüsü, bütün bu hareketlerde entellektüeller ve ente lijensiya önemli bir rol oynar. Gördüğümüz gibi bu rolün boyutu ve kesin doğası bağlamına göre değişkenlik arzeder; farklı toplumlarda ve dönemlerde "entelijensiya" teriminin anlamı değişebilir ama bu değişiklik belli sınırlar dahilinde olur. Herşeye rağmen, gerek yerliliğin seferberliği sürecinde ve gerekse sözkonusu topluluk veya kategorinin daha geniş ta bakalarının kültürel siyasallaşmalarında, entellektüel ve pro fesyonel grupların sahip oldukları güçlü nüfuzu ve ekseriyetle de önderliklerini görmeyi mümkün kılan budur. Entellektüeller ve profesyoneller sadece âdetlere ve dillere can vermekle, tarihi keşfetmekle, seremoni ve gelenekleri (yeniden) tesis etmekle kalmaz, aynı zamanda bu faaliyetlere ve yeniden keşiflere, şimdiye dek asla sahip olmadıkları millî bir siyasî anlam da katarlar. Edda ve Kalevala gibi şiirlerin yeniden ortaya çıkarı lışından, İrlanda'da ciritin ve Bretanya'da halk şarkılarının yeniden hayat bulmasına dek her yerde eğiticilerin, sanatçıların ve gazetecilerin öncülük rolü son derece barizdir; ve bu durum sanayi toplumlarındaki en son demotik etnik milliyetçilik dalgası için de bir o kadar doğrudur. 34 33 Burada sözü edilen süreçlerle ilgili daha dolu bir tartışma ve değerlendirme için A.D. Smith'e (1986a, 7-8.bölümler) ve yine Brock (1976) ile Hutchinson'a (1987) bakın. 34 Fin milliyetçiliğinde Lonnröt ile Runeberg gibi entellektüellerin oynamış olduğu özgül rol hakkında Branch'a (1985) bakın. İrlanda örneği ile ilgili olarak Lyons'a (1979); Bröton canlanışı hakkında Mayo'ya (1974) ve Beer'in Esman içinde (1977) yeralan yazısına bakın. 217 O nedenle milliyetçiliğin sanayi toplumlarında yeniden canlanması yeni ve sui generis (nev'i şahsına münhasır) bir şeymiş gibi değil, 18. yüzyıldan, 17. yüzyıl başları ve ortala rındaki Püriten Flaman ve İngiliz hareketlerini de katarsak daha bile eski bir tarihten beridir dünyanın çeşitli bölgelerini kasıp kavurmuş olan bütün o demotik yerliliğin seferberliği sürecinde yeni bir evre olarak anlaşılması gerekir. 3 5 Bütün bu hareketler arasındaki hısımlık aynı zamanda tarihseldir de. Gerçekten de Batı'da "son zamanlarda" baş gösteren etnik özerklik yanlısı hareketlerin bir çoğu kesinlikle gerçek anlamda yakın zamana ait değildirler; 1960'lı yıllarda olsa olsa bir taraftar ve destek artışı yaşamışlardır. Ama bu kabarma, 1939'dan, -Galler, İskoçya, Katalonya, Bask, Brötanya gibi- bazı yerlerde de 1914'den önce oluşmuş, önceden mevcut araç ve idealler üzerine yükselmiştir. Bütün bu örneklerde edebî, dilsel ve tarihsel bir kültür rönesansı, etnik özerklik talep eden siyasî hareketlerin oluşumunu öncelemiştir. 3 6 Aslında milliyetçiliğin, Doğu Avrupa'nın komünist dev letlerinde ve Sovyetler Birliği'ndeki sonradan canlanışından hayrete düşmek için nasıl bir neden yoksa, etnik milliyetçiliğin durmuş oturmuş sanayi devletlerindeki azınlıklar arasında görülen bu kabarışında da şaşırtıcı bir yan yoktur. Her ikisinde de ihmale uğramış veya bastırılmış kimliklerin idraki ile karşılaşmaktayız; ve her iki durumda da sorumlu tutulan, bizzat merkezî devlettir. Bu konuda devletin doğru davran masının mümkün olmadığı kabul edilmelidir; kaba saba müdahale kadar şefkatli bir ihmalkârlık da şikayet konusu dur. 37 Bunun için devletin rolünü, başka bir yerde incelenmeyi 35 Bu konuda Schama'a (1987) ve Hill'e (1968) bakın. 36 Ayrıntılar için A.D. Smith'e (1981a 1 ve 9. bölümler); Conversie'ye (1990) bakın. 37 İngiliz devletinin etnik bölgeler üzerindeki etkisi Hechter (1975) tarafından çok güzel açıklanmaktadır. 218 gerektiren bir temeldeki koşulların ve duyguların güçlü ka talizörü olarak görmek ve değerlendirmek belki de daha akıllıca olur. Bu, devleti etnik huzursuzluk konusunda taşıdığı bütün sorumluluklarından sıyırmak anlamına gelmez. Devlet politikalarının temelde yatan duyguları ve koşulları (za manlama ve yoğunluklarını belirlemenin yanında) büyük ölçüde kızıştırabileceği açıktır; üstelikhiç de ender rastlanan bir durum olmamak üzere devletin etnik olarak partizanca davrandığı zamanlarda bu kesinlikle böyledir ve sadece ge lişmekte olan devletlere has bir durum da değildir. 38 O halde etnik özerklik ve ayrılma yanlısı hareketlerin çoğu kez gıdasını sağlayan sözkonusu koşul ve duyguların ne denlerini nerede arayacağız? Geniş bir şekilde çerçevelen dirilmiş böyle bir soruya verilecek yanıtın gözönüne alınan çağa ve döneme göre değişkenlik arzedeceği açıktır. Ama sanıyorum, birlikte bu koşulları yaratan ve etnik milliyetçiliğin bütün dünyaya yayılması ve canlanmasına temel oluşturan hissiyatı teşvik eden belirli yinelenen etkenleri bulup çıkarmak yararlı olabilir. Bu etkenlere ve "millî kimlik"in önümüzdeki yüzyıldaki akıbetine son bölümde eğilmemiz gerekecek. 38 Etnik azınlıklar sık sık, Fransız, İngiliz ve yakın zamana kadar İspanya merkezî devletlerine karşı bu suçlamada bulunmaktaydılar; Coulon'a bakın (1978). 219 |