atrofida tumanlarda ko'rish mumkin bo'ldi.
Ikki yildan keyin teleko'rsatuvlar
Andijon, Farg'ona,
Samarqand shaharlarida qabul qilindi. Keyinchalik Nukus (1961), Urganch (1964)da telemarkazlar
qurildi. 1966 yilga kelib retranslyatsiya stantsiyalari va radiorele aloqa yo'llari (Toshkent
- Andijon,
1960; Toshkent - Samarqand, 1966) yordamida ko'pgina viloyatlar alohida respublika
televideniesining 1-dasturini,
Toshkent, Farg'ona vodiysi va Samarqand alohida ikk i dasturini ham
qabul qilish imkoniyatiga ega bo'ldi.
1965 yildan
O'zbekistondagi teletomoshabinlar Moskvadan olib
beriladigan
ko'rsatuvlarni oq-qora, keyinchalik rangli tasvirda ko'ra boshladilar.
1974 yil
O'zbekistonda 18ta katta quvvatli, 37 kichik quvvatli televidenie
uzatkichlari ishladi, respublika
aholisining 94,7% birinchi, 87%
ikkinchi, 36%) uchinchi televidenie dasturlarini ko'rishga erishdi.
1977 yil Respublika televizion texnika markazi ishga tushirildi. Bu markaz bir yo'la 5 dasturda
ko'rsatuvlar olib borishga mo'ljallangan. Markazda 3 studiya, apparatxonalar, telekinoproektsionxona,
videoyozuv apparatxonalari, kinoprektsion zallar, ko'chma televizion
vositalar bazasi va boshqa
yordamchi xizmatlar mavjud. Telemarkaz radiorele yo'llari orqali O'zbekiston Respublikasi viloyatlari
markazlari, shuningdek Qoraqalpog'iston Respublikasi bilan bog'langan. Kabel magistlari,
radio va
sun'iy yo'ldosh yo'llari yordamida ko'p mamlakatlar shaharlari bilan televizion dasturlar almashinadi.
Teleko'rsatuvlar ko'lamining kengayishi munosabati bilan kuchli radio-televizion uzatish
stantsiyasi qurishga ehtiyoj tug'ildi. Shu maqsadda
Dostları ilə paylaş: