sayılır. Hastalığımdan başka bir düşünceyle yormuyorum
kendimi; hastalığım da önemli olmadığına göre...
Yıllardır günlük tutmayı hayal ederdim. Şimdi vaktim
var: bir şey düşünemiyorum. Yazdıklarımı okudum: aptalca
sözler etmişim. Kendimi kötülemeye söz vermişim: onu da
yapamıyorum. İnsan Kafka’yı okuyamazsa... bitiktir işi. Bir
silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye
çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşunkalem sil-
gisiydim. Azaldığımla kaldım.
Bütün günüm tedirgin bir beklemeyle geçiyor: gelecek
mi, gelmeyecek mi? Ne gelecek? Bilmiyorum. Adını koya-
madığım bir şeyden korkuyorum. Soyut bir korku içimi
dolduruyor. Bu korkuyla uyanıyorum ve bekliyorum. Belki
korkularım sayılamayacak kadar çok. Ateşimin düşmeme-
sinden korkmam bunlardan biri.
Dostları ilə paylaş: