Parti değerlendirmeleri-2

Gençlik hareketinin sorunlar

Günümüz Türkiye’sinde gençlik hareketi esas olarak bir öğrenci hareketi, daha çok da üniversiteli gençlik hareketidir. Bu bir tercihin ürünü olmadığı gibi kendi başına bir zaaf ifadesi de değildir; yalnızca nesnel bir durum, günümüz gençlik hareketinin bir realitesidir. İşçi gençliğin eksenini ve esas ağırlığını oluşturacağı bir gençlik hareketi özlemek ve yaratmaya çalışmak ile bugünün gerçeği iki ayrı durumdur ve bunları birbiriyle kıyaslamaya kalkmanın mevcut durumda bir anlamı yoktur. Kaldı ki işçi gençlik geleceğin sosyal-siyasal mücadelelerinde özel bir yer tutmaya başladığında bile bunun sonuçları kendini gençlik hareketinden çok işçi hareketi üzerinden gösterecektir ve kendi içinde bir gençlik hareketi ise daha çok bir öğrenci hareketi olarak kalmaya devam edecektir. Bu gerçek, işçi gençlik her durumda genç(259)kesimini oluşturduğu işçi sınıfının bir parçasıyken (ve dolayısıyla gücünü ve etkisini de bu çerçevede ortaya koyacakken), farklı olarak öğrencilerin toplumda kendine özgü ayrı bir gençlik kategorisi olmaları olgusuyla açıklanabilir.

İşçi ve emekçi gençlik çalışmasının önemine yönelik olarak yapılagelen yerinde vurgular çoğu kere işçi gençlik eksenli bir birleşik gençlik hareketi akla getirdiği, ve bu arada, öğrenci hareketinin yetersizliklerine ve açmazlarına aynı zamanda buradan, işçi gençlik hareketi ekseninden yoksunluk üzerinden bakılabildiği için, bu önemli noktaya burada özellikle işaret etmek ihtiyacı duyuyoruz. Öğrenci hareketinin güç, istikrar ve dahası sağlıklı bir yön kazanabilmesinde kendi dışındaki toplumsal sınıf dinamiklerinin elbette temel önemde bir rolü vardır; fakat işte bu dinamik, özel olarak işçi gençlik değil fakat genel olarak işçi sınıfı hareketidir. İşçi gençlik burada işçi sınıfı hareketinin organik bir öğesi olarak bir anlam taşır, sınıfın genç kesimi olmanın tüm avantajlarını öncelikle ve özellikle işçi sınıfı hareketi üzerinden ortaya koyar ve bunların öteki gençlik kesimlerine yansıması da temelde genel sınıf hareketi üzerinden olur.

Burada sanayi sitelerindeki genç işçi kitlesinin durumu bir ölçüde bir farklılık oluşturabilir, fakat bu bile ortaya koymuş bulunduğumuz sorunun esasını değiştirmez. Zira her ne kadar sanayi sitelerinin işçi gençliğine işçi olmalarının yanısıra aynı zamanda genç olmalarından da kaynaklanan özgül bir yaklaşım göstermek ve bunun gerektirdiği bir çalışma tarzıyla bu kesime yönelmek gerekse de, bunda başarılı olunabilindiği ölçüde ortaya çıkacak hareket, gençlik hareketinden çok işçi hareketinin bir parçası olacaktır. Genç olmanın getirdiği özel konum ise burada daha ikinci planda kalacaktır.

Sanayi sitelerinin işçi gençliği bir yana, meslek liseleri öğrencilerine bile, bir yanıyla liseli gençliğin bir bölümü(260)olarak bakmak gerekirken, öteki yönüyle bu öğrenci kesimini (eğitim sürecine paralel olarak emek sömürüsüne tabi bulundukları ve yarının sanayi işçileri adaylavsrı oldukları için) sanayi işçilerinin bir rezervi olarak ele almak gerektiği gerçeği gözönüne alındığında, sınıfsal konum ve kriterlerin belirleyici rolüne yaptığımız bu vurgular çok daha iyi anlaşılır.

Başa dönersek, günümüz gençlik hareketi esas olarak bir öğrenci hareketidir demiştik; işte böyle olduğu içindir ki, bugün gençlik hareketinin sorunlarını tartışmak, somutta esas olarak öğrenci hareketinin sorunlarını tartışmakla aynı anlama gelmektedir. Bu ise bizim burada ele alacağımız gençlik hareketi konusunun bu anlamda sınırlanmış çerçevesine işaret etmektedir.