Parti değerlendirmeleri-2

İdeolojik cephe: Üstünlükler ve zayıflıklar

Bu gelişmenin tayin edici faktörü hiç kuşkusuz ideolojik-politik çizgidir. Geleneksel küçük-burjuva devrimciliğini işçi sınıfı devrimciliği yönünde aşmayı olanaklı kılan marksist-leninist ideolojik-politik çizgi olmasaydı, daha baştan köşe taşlarıyla ortaya konulamasaydı, öteki hiçbir şey olanaklı olamazdı. Bu çizgi sayesindedir ki, kişiler geçici fakat komünist hareket ve onun bugünkü partili gelişme düzeyi olarak TKİP kalıcı olabilmiştir. Sıfıra yakın güç ve olanaklarla yola(359)çıkıldığı halde bu çizgi sayesinde pratik-örgütsel gelişmenin yolu açılmış, doğru devrimci çizgi kendi devrimci örgütünü ve pratiğini dinamik bir güçle üretmiş ve zaman içinde büyütmüştür. Daha baştan önemli güçlerle yola çıkıp da kısa zamanda üstelik herhangi bir iz bırakmadan dağılıp giden çok sayıda “yeni” grup ile bugün TKİP’de temsil edilen komünist hareketin farkı buradadır.

TKİP bugün, ana gövdesiyle Türkiye solunun ideolojik kimliğini belirleyen popülizme, demokratizme ve liberalizme karşı ilkeli ideolojik mücedeleler içinden geliştirilen sağlam bir ideolojik-teorik temele, bu temel dayalı devrimci bir sınıf programına, bu programın ürünü açık bir devrimci stratejiye ve bu stratejiye hizmet eden ilkelere dayalı taktik bir çizgiye sahiptir. Bu alandaki üstünlüğün anlamını tam olarak değerlendirebilmek için bugünün Türkiye’sinde devrimci olmak iddiasındaki parti ve örgütlerin tablosuna bakmak yeterlidir. Bugünün geleneksel küçük-burjuva akımlarını belirleyen ana özellik, teorik planda belirgin bir kafa karışıklığı ve bunun ifadesi olarak da ideolojik boşluk ve belirsizliktir. Bu boşluk ve belirsizliğin politik mücadelede yansıması, stratejik hedeflere ve önceliklere dayanmayan ve ona bağlanmayan bir gündelik kendiliğinden sürüklenme olmaktadır. Bugün siyasal yaşamı 30 yılı bulduğu ya da hatta aştığı halde hala resmen bir programdan bile yoksun olabilen parti ve örgütler var Türkiye’de. Öte yandan resmen ortaya bir program koymuş görünseler de, bunu yaptıktan üç-beş sene sonra izledikleri gerçek çizgi karşısında programları tümüyle boşluğa düşmüş olanlar var. Ya da resmen bir program ortaya koyduktan sonra dönüp ona bakmak ihtiyacı duymayan, programları ile gündelik siyasal mücadeleleri arasında herhangi bir ilişki ve bütünlük bulunmayanlar, dahası bunun farkında olmayan ya da farkında olsalar bile sorun etmeyenler var. Programsızlık haliyle, açık biçimde tanımlanmış bir devrim anlayışından(360)ve buna dayalı bir stratejik çizgiden yoksunluk olarak da kendini bütün açıklığı ile göstermektedir. Adeta alameti farika kabilinde iktidar sloganlarına sahip olmak ‘80 öncesi Türkiye devrimci hareketinde genel bir davranış olduğu halde, bugünün Türkiye’sinde hangi iktidar sloganı ya da sloganları ile hareket ettiklerini dahi bilemediğimiz parti ve örgüterin varlığı da aynı boşluğun bir başka dikkate değer yansımasıdır.

Bugünün Türkiye’sinde programı, stratejisi ve taktiği arasında organik bir bütünlük bulunan, gündelik çalışma ve mücadelesini bu temele oturtan, bunu teori ile pratik bütünlüğünün, dolayısıyla ilkesel ve ideolojik tutarlılığın şaşmaz ölçüsü sayan tek gerçek parti, yazık ki yalnızca TKİP’dir. Bu, hiçbir biçimde övünmeye değil, fakat partinin bu alandaki üstünlüğünü ve bu üstünlüğün bugünün sol hareket tablosu içinde bize yüklediği çok özel sorumlulukları vurgulamaya yönelik bir tespittir.

Fakat öte yandan, sol hareketin bu gerçekleri partinin ideolojik çizgi ve program alanındaki üstünlüklerinin anlamını ve önemini ortaya koysa da, tam da bu aynı alanda halen içinde bulunduğu zayıflıkların önemini hiçbir biçimde azaltmamaktadır. Gelinen yerde bunun üzerinde daha dikkatli bir biçimde durmak zorundayız.

Son yıllarda partinin ideolojik çalışmasında ve mücadelesinde yaşanan belirgin zayıflama açık bir olgudur. Kuruluş kongresini izleyen dönemde darbeler ve kayıplarla partinin önderlik yapısında yaşanan zayıflamanın sonuçlarını en belirgin biçimde gösterdiği alanlardan biri, belki de birincisi budur. Örgütsel inşayı ilerletmek ve politik çalışmayı güçlendirmek kaygısı, ki bu tümüyle yerinde bir kaygıdır, öte yandan ideolojik çalışma ve mücadeleyi zayıflatma sonucuna yolaçabilmiştir. Oysa bu alanda partiyi halen bekleyen son derece önemli görevler vardır. Denilebilir ki parti bu alanda da halen birçok bakımdan işin daha başındadır. Geride kalan tarihi(361)dönemden devralınan çok yönlü sorunlar ile dünya ölçüsünde ve Türkiye’de giderek karmaşıklaşan gelişmeler tablosu, teorik çalışmaya ve ideolojik mücadeleye muazzam bir önem kazandırmaktadır.

Öte yandan partinin mevcut ideolojik birikimi halen büyük ölçüde genç ve taze güçlerden oluşan parti kadrolarına gereğince maledilebilmiş de değildir. Buna yönelik müdahaleler, yeterli bir ısrar ve pratik çalışmayla başarılı biçimde bağdaştırılabilen bir planlamaya dayanamadığı ölçüde, halen istenilen sonucu verebilmiş değildir. Parti belki ilk sırada saydığımız zayıflıktan da önce bu ikincisine yüklenmelidir. Zira eldeki birikimi parti kadrolarına derinlemesine maledebilmek, partiyi tüm alanlarda olduğu gibi ideolojik çalışma ve mücadeleye yönelik yeni çalışmasında da güçlendirecek ve rahatlatacaktır. Bir partinin ideolojik birikimi ve gücü onun toplamı üzerinden yansıyabilmelidir. Bu ise onun kadrolara maledilebilmesi ölçüsünde olanaklıdır. Oysa halihazırda partinin en zayıf yanlarından biri budur ve bu zayıflık, partinin toplam çalışmasını ve gelişmesini belirgin biçimde frenlemektedir. Planlı önlemlerle ve sistemli yüklenmelerle giderilemediği takdirde, halihazırda zaten olduğu gibi partinin çalışma ve mücadele kapasitesini zayıflatmakla kalmaz, güçlüklerin artması ve koşulların ağırlaşması ölçüsünde partinin birliğini de zaaf uğratabilecek potansiyel bir zayıflık etkeni haline gelir.