O vaxtı cin də oluf, hal da oluf, dev də oluf. Bizim ulu babamız, Minə nənənin atası tutuf halı. Altı ay, bir il işdədif halı. Biri, deyir, arvad idi, biri kişi. Bax deyir, iynəni belə sıvax salmışdı yaxasına. Ona deyirmiş bunu çəh yaxamnan, buna deyirmiş. Hər nəysə. Kişi qaçır, arvat qalır. Deyir, gedir bulağın üsdə. Balaca ağlı kəsmiyən uşax varımış. Buna deyir ki, bu yaxamdakiləri çəh. Çəkir. Deyir ki, Hajı Oruja deynən ki, hər şeyi mənnən örgəndi. İkicə şeyi ögrənmədi. Bir demədi ki, arvadın ölümü nədəndi? Bir də bir şey də deyif, nə nəyə dərmandı. O iki şeyi Hajı Oruş mənnən soruşmadı. Arvadın ölümü ayıv olmasın, zahı yatmaxdandı. Gah qutarır, gah qutarmır dayna. Ama bir şeyi də Minə gənə deyirdi, o yadımdan çıxıf.
