Ramiz ƏSKƏr türk xalqlari əDƏBİyyati oçerkləRİ-1 Bakı – 2011

š qəzəllər ›
Ey dodağın şərbəti-şərməndəsi abi-həyat,

Nitqin alnında ərər, İsaya dəm urmaq uyat.

Ləblərin çün kim Məsiha tək ölü diriltdilər,

İnfiqalından qızardı lə’lü su oldu nəbat.

İltifatın, ey sənəm, dilxəstələrin qətlidir,

Necə olarsan məni-dilxəstəyə biiltifat?

Bu ki bidadın oxundan el qaçar can xofundan,

Barçasın cəm eylə, ey qatil, mənim canıma at.

Gər qulunam, cəbr çox qıldın dedim, saqın məni,

Demədim üşşaq ara rüsva qılıb aləmə sat.

Bu çəmən əhlinə, ey bülbül, müqəyyəd olma çox –

Kim, səbaya seyr yoxdur, daima gülə səbat.

Ey Hüseyni, necə olmaq binəva üşşaq ara,

Zöhd ahəngi qıl, özünü afiyət əhlinə qat.

š ›
Vah ki, hicran bərqindən, düşdü şəbistanıma od,

Uçqunu birlə tutuşdu beytül-əhzanıma od.

Ruzigarımımı eşq etdi qara, ya oldu dud,

Hicr çün qəm duzəxindən saldı viranıma od.

Eşq odunun şö’ləsindən köydü könlüm, ya məgər

Düşdü suzan ahından Məcnuni-üryanıma od.

Aləm əhli canını yandırdı yalan əhd ilə,

Bunca kim, verdi ikən ol əhdi-yalanıma od.

Badə təbindən məgər lə’lin olubdur atəşin,

Ya məgər mey ləm’əsi saldı mənim canıma od.

Dedim: oxun dəysə dərdim dağına od çaxılar,

Dedi: su yerinə vermiş çərx peykanıma od.

Gər Hüseyni ahından od düşsə hər yan, eyb iməs,

Eşq mundağ həmra etdi ahü əfğanıma od.

š ›
Xəstə canım zə’finə lə’li-şəkərbarın əlac,

Zari-könlüm dərdinə canbəxş güftarın əlac.

Şami-hicranın ara kim tirədir giryan gözüm,

Onu rövşən eyləməyə sübhi-rüxsarın əlac.

Kafiri-eşqin olub kim könlümə, nedək, cünun,

Əqli-din kəsbinə onun bəndi-zünnarın əlac.

Özgələr nuş ləbindən, xəstəyəm, leykin ərər

Nişi-qəmzəndən həzin könlümə azarın əlac.

Ey Məsiha, ta ləbi-canbəxşindən bir nöqtə var,

Xəstə canıma əcaib ərdi izharın əlac.

Ey könül, çox qılma əfğan, çün onun bidadına,

Qılmadı qəm külbəsində naleyi-zarın əlac.

Ey Hüseyni, xəstə canına ləbindən qüvvət ver,

Kim məgər tapa bu şərbət birlə bimarın əlac.

š ›
Ey könül, ol dilrübanın özgə yarı var imiş,

Vah, sana düşmən olub, ol özgələrə yar imiş.

Hər zaman yüz var, dil azarından könlümdədir,

Vah ki, azarı pozuq könlümdə bunca var imiş.

Dərdi-eşqin şərhini gözümə degəc, tökdü yaş,

Vah kim, onu yar sandım, vəli ol əğyar imiş.

Zar olub eşqinə, azarın gəlməyin bilmədim,

Zarlarına eşqdən gələn nəsibi-azar imiş.

Yüz açıb örtər məni, vah, eşq odundan nə gilə,

Kim mana od salıcı ol atəşin rüxsar imiş.

Hicrində biçarəlikdən ahü vaveyla, nə sud

Kim bəlalı eşqində biçarəlik naçar imiş.

Ey Hüseyni, der idin ol dilrübanı bivəfa,

Mən onu fəhm etmişəm kim, yüz onca var imiş.

š ›
Çün cünun zəncirinə oldum giriftar, ey könül,

Olasan fərsudə canımdan xəbərdar, ey könül.

Qaçsam ol zəncir ilə avaralıq səhrasına,

Qılma halımı xirəd əhlinə izhar, ey könül.

Qoy ki dövranın cəfa ayin eli bidadından,

Olmayın hərgiz olar içrə pədidar, ey könül.

Onda həm qoyma tapıb divanədir deb bağlayan,

Gər sürüb aparsalar xalqı sitəmkar, ey könül.

Qılsalar qovğa, ulus canıma bidad edəli,

Məndən ol dəm ləhzeyi ayrılma zinhar, ey könül.

Şayəd ol yanlığ tamaşa sarı məhvəşlər bilə,

Gələr ol şümşad qədd, mahi-rüxsar, ey könül.

Görgəc onu gər Hüseyni yanlığ istər tərki-huş,

Həzrətində qılasan canımı isar, ey könül.

š ›
Bir quyaş hicrində çəkdim odlu əfğan bu gecə,

Köyməyim dudindən oldu, çərx giryan bu gecə.

Ol quyaş hicranında hər bir qarası şəklindən

Qoydular hər bir gözüm bir daği-xirmən bu gecə.

Şami-hicranımı bilməm kim, bu yanlığ tirədir,

Ya qılıbdır dudi-ahım ayı pünhan bu gecə.

Tökdü kövkəb firqətin şamında gözüm onca kim,

Qaldı gərdun yüz tümən göz birlə heyran bu gecə.

Ey əcəl, dadıma yetgil, bu qatı halətdə kim,

Yox dürur fayda mənim şamıma payan, bu gecə.

Pərçəmin dan yelindən aşüftə olmuş, guya ki,

Kim qılıbdır ruzigarımı pərişan bu gecə.

Ey Hüseyni, yarın köksümə dikən navəkin,

Can verib, qıldım pozuq könlümə mehman bu gecə.

š ›
Yar zülm edəndə çün biixtiyar olmuş, nedək?

Vah, ona cəbrü sitəm qılmaq şüar olmuş, nedək?

Natəvan könlüm, gözü yanlığ idi bimarü məst,

Zülfü tək indi pərişan ruzigar olmuş, nedək?

Ey ki, dersiz: ol pəri eşqin nihan tutgil, bu kim

Ahü dərdim hicrindən biixtiyar olmuş, nedək?

Deməyin kim, sirri-eşqini yaşırgil el ara,

Mən yaşırmazdan burunraq aşikar olmuş, nedək?

Deməyin: könlümə məhvəşlər sarı vermə qərar,

Vah ki, bir məhvəşə zarü biqərar olmuş, nedək?

Könlümə çün derəm: ol güldən xilas et özün, der:

Xari-eşqi çün içimdə üstüvar olmuş, nedək?

Gər Hüseyni tək nəva çəkər desəm üşşaq ara,

Qismətim ol naleyü əfğanü zar olmuş, nedək?