«16. Onlar axşamüstü ağlaya-ağlaya atalarının yanına gəldilər.» Hava tam qaraldıqdan sonra gəlmişdilər ki, üzrxahlıqlarının deyil, xəyanətlərinin üstünü örtə bilsinlər. «17. Və dedilər: “Ata! Biz bir-birimizlə yarışmaq üçün (səhraya) getmişdik və Yusufu şeylərimizin (libaslarımızın) yanında qoymuşduq. Bir də xəbər tutduq ki, qurd onu yemişdir. İndi biz doğru danışsaq da, sən bizə inanmayacaqsan!”»Biz ittiham olunmadan onun qurd tərəfindən yeyildiyini desək, sən bizə inanmayacaqsan. İndi sən bizi ittiham edirsən, heç bizim dediyimizə inanarsan? Sən onun qurd tərəfindən yeyiləcəyindən qorxurdun. Biz isə zamin dururduq ki, sayımız çoxdur və qurd onu yeyə bilməz. Sən əslən bizi doğru adamlar hesab etmirdin. Ona görə də indi bizə inanmamaqda üzürlüsən.
