Şahlar həSƏNOĞLU
***** ****** *****
Yüklə 1,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
| ***** ****** *****
Müalicə-profilaktika fakültəsinin yerləşdiyi uşaq bağ- çasının geniş həyəti vardı. Həyətin kənarında adamlar əyləşmək üçün taxtadan bir neçə uzun oturacaqlar qayrılmışdı. Onlardan 102 birinin üstü Fikrət Zalovun gitaraçı, skripkaçı həmkarları tərəfindən tutulmuşdu. Fikrətin özünün gur estrada səsi vardı, sarışın, saqqal buraxmış nazicək bir oğlandı. Avropa müğən- niləri sayaq hərəkətlər edə edə estrada mahnıları, romanslar oxuyurdu. "Sənsiz", "Sevgili canan" romansları ən çox oxuduğu, burda ən çox sevilib bəyənilən mahnılardı. Orxana ən xoş gələn "Sevgili canan" idi. Huş aparırdı onu dinlədiyi yerdə. Bu gün hələ oxunmamışdı romans, oxunacaqdı ancaq, mütləq oxu nacaqdı. Bu anı gözləyirdi. Taxta oturacaq üstündə sıralanmışdılar. Əlbəttə, yenə Natellanın sayəsində. Kim oturur otursun gəlib qolundan tutub qaldırar, özü əyləşirdi. Adili, Orxanı, Musanı, Sahibovu çağırıb yanında əyləşdirirdi. Di gəl Rafael müəllimin güləş dairəsi gözlərinin qabağını kəsmişdi, Zalovun, yoldaşlarının hərəkətlərini görə bilmirdilər. Rafael müəllim həyətin göyçümənliyi üstündə halay qurub cavanları güləşdirirdi. Yaman da həvəskarlar toplamışdı həndəvərinə. Fikrətin azarkeşləri onunkundan azdı bu gün. Rus sektorunun bütün oğlan-qızları Rafael müəllimin ətrafında toplaşmışdılar. Qızların belə toplaşması güləşi on qat qızışdırır, barışmaz bir yarışa çevirirdi. Birdən dörd nəfər geyimli-geçimli, bazlı-burutlu ala-bula cavan gəlib girdi həyətə, güləşənlərin yanına. Girən kimi də dərhal üst paltarlarını soyunub güləş formasında fırlanmağa başladılar. Bunlar Elxanın dəstəsiydi. Natella sucuxub, qurcalandı yerində. Bir tərəfində Adil, bir tərəfində Orxan. Kurs yoldaşları olsalar da Elxanı qandımaq çətin olacaqdı. Amma yox, qız hələ bir az da mehribanlaşıb deyəsən onlarla. Elxan adi bir tələbədən çox Kavboy filmləri qəhrəmanına oxşayırdı. Ucaboy, enlikürək, ağbəniz, şəvə kimi enli lopa bığlı, boynu bədəninə kip oturmuş olduqca gözəl bir oğlandı. Meksikalıya oxşayırdı. Gözlərindən adama sarı dəli bir zəhm yağırdı. Natellanı cəlb edən də elə bu görkəm, bu bər-bəzək, bu dəli zəhm olmuşdu. Elxan hansı qıza bir balaca zənd ilə baxsa, qız özünü itirib karıxırdı. Bu zahiri görkəmlə çoxlarının ağlını 103 başından alb oynatmış, bir az hərləyib sonra buraxmışdı. Natellanı ancaq buraxa bilmirdi, görünür bərk sevirdi qızı. Natella da elə onun kimi dəli deyildimi? Fəqət bu iki dəli arasındakı oyunda uduzan yenə Natella olacaqdı. Çünki, ayrılsalar, pozuluşsalar, Natellanın adı ləkəli qalacaqdı. Elxan üçün bu tay da bir fəxrdi belə bir qızla beş il gəzibdi. Bunu gərək lap əvvəldən düşünəydi Natella. Orxana görə qızın buraxdığı ən böyük səhv də elə bunu düşünməməsi idi. İndi bu səhvinin ağrısını çəkirdi. Tez-tez dalaşırdılar. Hətta adamlar arasında, tələbələrin gözü qabağında. Bir neçə dəfə Elxan hətta qalabalıq içində silləylə vurmuşdu qızı. Bəlkə daldada lap Natellanın ayaqlarına yıxılıb yalvarırdı, barışsın deyin, lakin kim görürdü bunu, kim bilirdi? Bildikləri, gördükləri Natellaya vurulan sillələrdi. İlk baxışdan bənd olmanın formaya, var- dövlətə al olmanın, ağrı-acılarını hələ çox çəkəcəkdi Natella. Birdən güləşənləri dövrələyən halay pozulub oradan idman kostyumunun ala- bulasına qərq olmuş Elxan göründü, Gəlib Orxanın biləyindən tutub qəfil özünə tərəf çəkdi: - Rafael müəllim, mən kursun uzun bu igid cavanıyla güləşmək istəyirəm! - deyib qımışdı. Orxanın qanı üzünə təpdi, ürəyi şiddətlə döyünməyə başladı. O heç gözləmirdi bu dəvəti. Hazır da deyildi buna. Gü ləşməyi ən çirkin bir iş hesab edirdi. Dili dodağı səyriyib əsməkdəydi. Elxanın da üz-gözündən görünürdü ki, o Orxandan az qəzəbli deyil. - Nə qaz kimi qızardın ədə, kişi deyilsən? Yıxılarsan da yıxılarsan yumurtan-zadın əzilməyəcək ha!.. Orxanın səsi batmışdı, dili-dodağı təpimişdi. İndi onun dünyada ən çox nifrət bəslədiyi bir adam vardısa özü idi. Özünün belə aciz qalmasıydı, onlarla tələbənin içində, oğlanların, qızların içində, Natellanın gözləri qabağında belə aciz bir vəziyyətdə qalmasıydı. Günorta Natellaya o sözləri deyən oğlan, axşam bu heyvərənin qabağını ala biləydi gərək. Hirsinin şiddətindən qıçları titrəyib dizləri əsə-əsə, başı 104 hərlənə-hərlənə halayın ortasına girdikdə Rafael müəllim onu geri itələdi? - Get soyun gəl adə, güləşin qayda-qanunu var, hər şey gərək qayda-qanunla olsun. Bu sözə Adil yerindən sıçrayıb gəldi: - Rafael müəllim, güləşdə qayda-qanun məgər təkcə elə budurmu soyunub gəlib güləşəsən? - Yox, döşək olmalıdı, varımızdı, bu gög otlar döşəkdən yumşaqdı. Sudya da var, mən respublika dərəcəli hakiməm. - Bəs siz necə respublika dərəcəli hakimsiniz, Elxan Orxan dan bir pud ağır ola-ola güləşdirirsiniz onları? - Ədə, bozbala, nə dilotu yemisən, bu güləş ha deyil, elə belə sınaşmaqdı! - deyə Elxan Adilə acıqlandı. - Sınaşmaqdı, kişisən özün çəkidə bir adam tap sınaş! Ya da əgər Orxanla güləşmək istəyirsənsə, qoy ya sənin bir yerindən bir pud ət kəsək götürək, ya da onun hər tərəfindən bir yarımpudluq daş asaq sən çəkidə olsun! - Yəni siz ikiniz birlikdə mən çəkidə olmazsınız? İkiniz bir , mən tək,gəlin güləşək! - Nədi, sənə nə dəyən dəyib, gərək elə bizimlə güləşəsən? Özün kimi bir zırpısını tapa bilmirsən? - Səfehləmə ədə, sən öl sənə bir qapaz çəkərəm burnunun qanı şora verər! Elxan bunu deyib bir əlilə Orxandan, bir əlilə Adildən necə tutub çəkdisə boş durmuş dostlar baş-başa dəydilər. Rus sektorunun qızlarından şən bir gülüş qopdu. Onlar bir nəfər kimi Elxana azarkeşlik eləyirdilər. Elxanın boy-buxununa, bədən gözəlliyinə, bir David heykəlliyinə. Lakin gülmək yeri yoxdu burda. Orxanın fikrində indi yalnız bir fikir dolanırdı: Adilin fin bıçağı! Bu heyvərənin əllərindən çıxıb Adilin oturacaq üstündə qoyub gəldiyi pencəyinin cibindən fin bıçağını götürüb qayıdıb elə hamının gözü qabağında harasından gəldi saplamaq. Qulaqları guvuldayaq, tir-tir əsirdi. Elxanın tutub buraxmadığı, məngənə barmaqlarının bərk-bərk 105 sıxdığı biləyinin məngənədən qurtulacağı anı gözləyərək dartınırdı. Birdən, Adillə baxşları qarşılaşdı. Nəsə göz-qaş edirdi Adil. Yəqin deyirdi ikimiz də birdən qəfil girişək buna. " Olsun, nə deyirəm ay Adil. İkimiz belə, bunun öhdəsindən gələ bilməyəcəyiksə tay onda biz niyə kişi oluruq?" Ancaq Orxan hiss edirdi ki, iki yox, lap dörd nəfər olsalar yenə bu institut çempionunun öhdəsindən gələ bilməyəcəklər. Birdən Adil Rəfael müəllimə üz tutdu: - Mənim bir təklifim var, Rəfael müəllim! Qoy Elxan qabaqca mənimlə güləşsin, özü də bütün qaydalar üzrə. Gedib soyunum gəlim, mən kasıb adamam sarıçkam, maykam cırılıb eləyər. - Di tez get gəl. Sən də hazırlaş ədə! - Elxan Orxana kəkəzləndi. - Yox qaqa, şərt belədi, əgər məni yıxsan, o da güləşəcək sənlə, yox yıxa bilməsən güləşməyəcək. Marağı olmaz çünki, biz öz aramızda güləşmişik, Orxan məni yıxır. Mən indi səni yıxsam, demək Orxan səni də yıxar. Belə deyilmi Rəfael müəllim? - Əlbəttə, əlbəttə, düz deyirsən. - Qırıldama, di tez ol soyun gəl! Ha-ha-ha! Elxan gülə-gülə qız döşü kimi dikəlmiş pəhləvan sinəsini çabaladıb oynadırdı. Orxan bir də gördü bu biri tərəfdə də Adil oynatmağdadı döşünü. Adilə baxınca quruyub qaldı: əsəbiliklə titrəşən sinəsinə, qol-bud əzələsinə bax, nəymiş bu Adil! Lakin o Elxanın polad bədəni önündə yenə cılız görünürdü. Azı yarım pud artıqdı Elxan çəkidə. Orxan lap arxayın olsun deyə oturacaqların yanına gedərək Adilin cibindən fin bıçağını xəlvətcə çxarıb öz cibinə qoydu. Əlbəttə günah öləndə olur. Öldürən də çox vaxt acizlikdən öldürür, ayrı bir çıxış yolu qalmır, öldürür. Özünü adamların halayına vurub lap ön sırada dayandı. Fikrində də buydu: belə fədakarlıq edib onu bu ağır vəziyyətdən qurtarmaq istəyən Adili əgər yıxsa Elxan, sındısa bir belə adamın içində, Natellanın, Zərifənin gözləri önündə, fin 106 bıçağını harasından gəldi var gücüylə saplayacaq ona Fikrinin qətiliyindən ürəyinin içi titrəyirdi. Güləşənlər hələ də güləşə başlamamışdılar. Elxan ortada atılıb düşə-düşə gözlərilə adamların üstündən hey ora-bura tuşlanırdı, lakin görünür axtardığını tapa bilmirdi, bənd almırdı gözləri bir yerdə. Natellanı axtarırdı yəqin. Fira ilə Zira qızlar arasındaydı, Zira bənizindən ölüb qurtarmışdı, Firanın gözləri- qaşları gülürdü. Orxan nə qədər eləyirdi Adilin baxışlarını tuta bilmirdi, amma misilsiz bir çeviklik, igidlik dingildəməkdəydi Adildə. Birdən qabaqqabağa gəlib götürüşdülər. Elxan elə belə yıxmaq istəmirdi Adili, pişik siçanı necə hərləyib, oynadıb yeyirdisə eləcə dolaq gəlməklə, gülünc vəziyyətlərə onu salmaqla qıxmaq istəyirdi. Bir dəfə də belə Adili oynada- oynada hərlədib adamların başı üzərindən görmək istədiyini axtardığı yerdə Adil qəfil bir həmləylə onu içindən çıxılması mümkün olmayan bir qurquya salıb kürəklərini yerə vurdu. - Tam qələbədirmi, yaxşı bax, Rafael müəllim? - Adə bu neydü adə, bu ki, təmiz qələbədür? Adil Elxanın üstündən durunca Sahibov qrupuna qoşulmuş Azərbaycan sektoru tələbələrinin qışqırığı, alqışları altında Orxan Adilin iki qıçları arasına girib meydanda dolanbaba hərlənməyə başladı. Sahibov özünü yetirdi, Musa yetirdi, Zahid yetirdi, Adili dolaylandırıb qolları üstündə atıb tutmağa başladılar. Fikrət Zalovun sonuncu dinləyiciləri onun yanından qaçıb meydançaya gəldilər. Adili yoldaşları bayaq əyləşdikləri taxta üstünə gətirib öpüşlərə bulaşdırdıqları yerdə Elxan Rafael müəllimi firitləməkdəydi: - Mən onu oynadırdım, bimirdim güləşçi olduğunu, ikinci dəfə güləşməliyik! - Adə düz deyir adə, dur bura gəl adə... Yoldaşları Adili buraxmadıqda Elxanın dördlüyü gəlib onların döşündə əl-qol oynatmağa başladılar. Orxan kinindən qap- qara qaralmışdı, dili güclə söz tuturdu Xəlvətcə Adili dürtmələdi: 107 - Götürün hərəmiz birini götürək! Adil işin dava ilə sonuclanacağını görüb bir təhər Musanın əlindən qopub meydançaya atıldı: - İndi bilirsənmi güləşçiyəm? Di gəl, yenə güləşək. Amma vicdanım haqqı bu dəfə də səni yıxsam, bir də bizim bu olacağa gəlsəniz sizi burdan ölümcül edib yolluyacam! Gəl bəri! - İkinci dəfə tutaşdılar. Indi Elxan oynatmaq düşüncəsində deyi ldi, gözünü dolandırıb ora-bura baxmaq halı yoxdu, hər şeyi unudub bütün gücü, ciddiyyəti ilə güləşə qapılmışdı. Bəzən Adili qaldırıb ayaqlarını yerdən üzürdü, bəzən qurquya salıb hərləyir, töyəcidirdi, elə qaytarıb yerə vurmaq istəyində Adil neyləyirdisə qurqudan çıxıb yenə dingildəyirdi böyür başında. Indi Orxan görürdü bu dəfə çox çətin olacaq Adilə, elə hey özünü savınır Adil. Bir qurquda Adil üzü üstə yerə düşdü, rus sektoru qızlarınını çapanı altında Elxan onu qaldırıb arxası üstə çevirərək kürəklərini yerə vurmağa çalışdı. Rəfael müəllim doğrudan da respublika dərəcəli hakim kimi bütün rəsmiyyəti ilə güləşə hakimlik edir, ən xırda qaydalardan kənara çıxma hallarını dərhal dayandırıb yol vermirdi. Elxan budu bir neçə dəqiqəydi, üzü üstə uzanmış Adili k ürəkləri üstdə çevirməyə çalışırdı. Hər ikisinin bədənləri tərləyib şişmiş, sürüşkən olmuşdu, əllərində dayanmırdı. Adil başını qaldırıb dikəlmək istədikdə Musa pıçıldadı: - Hələ yor. - Musanın pıçıltısını bir belə səs-küyün içində Adillə Orxandan savayı bəlkə də bir kəs eşitmədi. Orxan indi başa düşdü Adilin kələyini. Güləşdə üç ünsür görünür başlıca şərtdi: çeviklik, güc, bir də ağıl. Bu üç ünsürün kombinasiyası kimdə üstünsə o da yıxmalıdı. Orxan ap-aydın görürdü ki, çeviklikdə, ağılda Adil üstündü, amma Elxan çox güclüdü. Bu dəli tərpənişi, çabalayışı, hər şeyi bu dəli gücü hesabına başa çatdır- mağa coşması ilə Elxan bu gücünü də itirib tükəndirməkdədi. Adil isə üç qat az qüvvə sərfi ilə onu işlətməyə vadar etməkdədi. Birdən Musa iki dəfə çatal öskürdü, Adil guya bu 108 öskürəyə bənd imiş. Qəflətən sıçrayıb Elxana cumdu. Fır-fır fırlanırdı Adil, bir-biri ardınca qurqular qururdu. Bir neçə dəfə tö yəcitmişdi Elxanı, büdrədib dizlərini yerə vurmuşdu. Hər dəfə də Sahibov qrupunun, onlara azarkeşlik edən Azərbaycan sektoru tələbələrinin sürəkli alqışları ilə qarşılanmışdı. Zahidin çığırtısı bəlkə bir kilometrlikdən eşidilərdi. Orxan fin bıçağını unutmuşdu, qəlbinin ən dərin guşələrindən coşqun bir sevinc fırtınası axıb gəlirdi. Birdən Elxan yenə Adili qaldırıb ayaqlarını yerdən üzdü, bir neçə oğlanın, qızın çapanı altında Adili hərləyib nəzərdə tutduğu fənd ilə yerə çırpmaq istəyəndə hamının təəccübünə rəğmən iş tamam tərsinə oldu: bir anın içində Elxan sarsıyıb yıxıldı, ayağı yerə toxunan anda Adilin ona qurduğu hansısa bir qarşı fəndin dolaşığına düşüb kürəkləri üstə yerə çırpıldı. Adil də böyrü üstə onun üstünə gəldi. Amma Adil üstdə olduğundan çəpikliklə çevrilib Elxanın onsuz da yerə qoşa toxunmuş kürəklərini otlar üstünə sıxdı. Tam qələbənin çalındığı ap-aydın gö z qabağında idi. Fit, qışqırıq səsləri altında, Zahidin coşğun çığırtısı, Sahibovun tutqun bağırtısı, Musayla Orxanın “Urra”sı altında Adil hələ bir dəqiqə də Elxanı yerə sıxıb altından buraxmadı. Tavəd Rafael müəllim dil olub: - Təmiz qələbədür adə! – deməyincə. Sahibov qrupuna qoşulan bir dəstə tələbə Adili başları üzərində atıb-tutub bayaqkı oturacaq üstündə yerə qoydular. Indi Adilin üzündə qalib, xoşbəxt bir təbəssüm oynaşırdı. Lakin əsil xoşbəxtlik Orxanınkı idi, bəlkə də güllələnmə cəzasından qurtarm ışdı Orxan. Adili geyindirib taxta üstündə oturuşdular. Zalov “Sevgili canan” oxumağa başladı. Elxangil hələ də geyinib bəzənib burada fırlanırdılar. Adil ayağa qalxıb onu sillə altına salmaqla qovmaq üçün yanırdı. Dostları buraxmırdılar. “Sevgili canan” ın dalğaları onları sehrli bir aləmə götürüb aparmaqdaydı. Birdən geyinib bəzənmiş, süslənib bir qu tüküncə yumşaq, yüngül, bir bahar çiçəyincə əlvan, ətirli, bir Avropalı kino aktrisasınca baxımlı olmuş Natella göründü. 109 Elxanın, yoldaşlarının gözü qabağında Musanı çəkib durquzub Adillə Orxanın aralığında əyləşdi: - Nə gözəl oxuyur ə, bu canı yanmış!.. Elxan gili elə bil yel apardı. Natella cəld qaçıb tələbələrin arasında görünməz olduqda Adil də durub qızın ardınca getmək istədi: - Gedim görüm hara qaçdı, birdən Elxan acıqlanıb vurub eləyər qızı. - Yox Adil, Elxanın dalınca getsəydi, gəlib sənin yanında oturardımı? Yəqin bir işi var gedib. - Bəlkə də sənə bir hədiyyə gətirməyə getdi – deyə Orxan inamla Musanı təsdiqlədi. Birdən “Sevgili canan” oxuyan Zalovun səsi çatallaşdı elə bil, yonulub cilalaşdı, mərmərləşdi, nazilib, gözəlləşib bir möcüzəyə çevrildi. Kimsə bir qız qoşulmuşdu Zalova, qoşulub da heyrətamiz bir gözəllik, incəlik gətirmişdi romansa. Zalovun tenor səsi yanında son dərəcə məlahətli, son dərəcə axımlı, nazicək bir qız səsi də ucalıb gecənin çılçıraq aydınlığını bir əfsanəyə çevirmişdi. - Durun gedək görək kimdi bu oxuyan? Yoldaşları Zalovu dövrələmiş halay içinə qatışdılar. Adillə Orxan ikisi qaldı yerlərində. - Dur biz də gedək! Görək kimdi bu oxuyan qız? - Zəhmət çəkmə, Natellanın səsidi, tanımırsanmı? Sənə ərməğandı belə. Sənin tərəfində dayandığını göstərmək istəyir hamıya. - Mənim ya sənin? - İndi biləcəyik. Oxuyub qurtaran kimi qaçıb bizim yanımıza gələcək, kiminçin oxuyurdusa onun yanında oturacaq. - Nə bilirsən? - İndi görərsən! Lakin dinləyicilər hələ buraxmadılar onu. Ikinci, üçüncü dəfə oxutdular, axırda Zalovdan da ayırıb tək səsilə segah təsnifi oxutdular. Hər hansı bir Avropalı aktrisa qibtə edərdi bu 110 alqışa, bu sevgiyə, məftunluğa. Bu gözəl boy buxuna, yaraşığa, allığa, gözəlliyə. Bu gözəllik, cavanlıq ki, Natellada vardı, bu bir şəxsi aidiyyət deyildi, bir el sərvətiydi, bir ümumxalq sərvətiydi, hər eldə, hər obada hər zaman aranıb tapıla bilməyən aristokrat bir gözəllikdi Natella. Bir az da keçmiş ara sakitləşib baş yenə Zalova qarışanda Natella qaça- qaça gəlib Orxanı bir tərəfə, Adili bir tərəfə itələyib ikisinin arasında əyləşdi. Xoşbəxt bir sevinc dalğalanmaqdaydı Natellanın çöhrəsində. Qızın az qala o biri tərəfi görünən bəm-bəyaz çöhrəsinə ani baxıb təkcə Orxan anladı nə qədər qurama, nə qədər yapmadı bu çöhrənin göz görən xoşbəxtliyi. Bu xoşbəxtlik altında çılğınca bir dərd, qorlana-qorlana közərən, yanan bir ocaq yarası var. - Nə düşünürsünüz ə, qardaşlar, Elxan elə belə gəlmişdi bura, ya kimsə, nəsə çatdırıbdı ona? - Sən çıx yeri bizim yanımızdan Natella, günortanı çatdıran indini də çatdırar. - Çatdırsın, cəhənnəmə çatdırsın! - Mən sənə qardaş kimi deyirəm dur yeri bizim yanı- mızdan! - Dəymə Adil, qoy otursun. Belə yaxşıdı, belə lazımdı. Adil dönüb qəzəblə, təəccüblə Orxana baxdı, lakin bir söz deməyib məzəli bir söhbət başladı Natellaya. Yüklə 1,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|