Saib insan şəxsiyyətini, insanın mənəvi yüksəkliyini çox yüksək qiymətləndirmiş, hər şey üçün üzünün suyunu tökən yaltaqları, tamahkarları tənqid atəşinə tutmuşdur. Söz oyunu vasitəsi ilə onlara xatırlatmışdır ki, insanın «abrusu» arxda axan su deyildir ki, sən «bir arxa su gəldi, ümid var bir də gələ» məsəlinə arxalanıb özünü alçaldasan. Çünki «abrusunu» itirmiş adamın yenidən «aburlu» olması mümkün deyil:
