Şəbanın on beşi
Şəhidin dostları
İbrahim şəban ayının on beşində axşamüstü qərargaha
girdi. Gecədən ondan xəbər yox idi. Özü ilə bir düşmən
əsiri də gətirmişdi.
- Ağa İbrahim, haradasan? Bu kimdir?
– Gecə düşmən mövqelərinə getmişdim. Yolun
kənarında gizlənib maşınların get-gəlinə fikir verdim. Yol
boşalanda gördüm ki, bir minik avtomobili mənə doğru
gəlir. İçində sürücüdən başqa heç kim yox idi. Tez yolu
kəsib düşmən zabitini əsir tutdum. Yolda öz-özümə dedim
ki, bu da bizim İmam Mehdiyə (ə) hədiyyəmiz olsun.
Lakin sonra sözümə peşman oldum, düşündüm ki, biz
hara, İmam Mehdiyə (ə) hədiyyə vermək hara?!”
Həmin gün uşaqlarla bir yerə toplaşdıq. Hər bir
mövzuda söhbət oldu. Bir nəfər İbrahimdən soruşdu:
"Səncə, ən yaxşı komandirlər kimlərdir?”
İbrahim bir az fikirləşib dedi: "Korpusda Məhəmməd
Bürucerdi kimisini tanımıram. Məhəmməd elə bir iş gördü
ki, təxminən heç kimin ağlından keçmirdi. O qədər
problemə
rəğmən,
Kürdüstanda
müsəlman
kürd
peşmərgələrini yaratdı və Kürdüstanı qaydasına saldı.
Ordu komandirləri arasında mayor Əli Səyyad Şirazi
kimisi yoxdur. O, sadə könüllü uşaqlardandır. Ağa Səyyad
hərbçi olmazdan öncə mömin və hizbullahçı bir gəncdir.
Hərbi Hava Qüvvələrində də nə qədər axtarsan, kapitan
Şirudidən yaxşısı tapılmaz. Şirudi Sərpol Zəhabda öz
helikopteri ilə düşmənin bir neçə əks-hücumunun qarşısını
aldı. O, aviabazanın komandiri olsa da, o qədər sadə
yaşayır ki, görsəniz, təəccüb edərsiniz. Bədən Tərbiyəsi
Komitəsindən bir neçə idman ayaqqabısı göndəriləndə
102
birini Şirudiyə verdim. Komandir olsa da, düz-əməlli
ayaqqabısı yox idi”.
Həmin gün söhbət öz arzularımıza çatdı. Hərə bir söz
dedi. Çoxunun arzusu şəhid olmaq idi.
Şəhid Seyid Əbülfəz Kazimi zarafata dedi: "Allah yaxşı
və pak bəndələrini ayırır. Biz buna görə tez-tez günah
edirik ki, mələklər yanımıza gəlməsinlər. Biz hələ
yaşamaq istəyirik".
Uşaqlar gülüşdülər. Növbə İbrahimə çatdı. Hamı onun
arzusunun nə olduğunu bilmək istəyirdi. O, bir az dayanıb
dedi: "Mənim arzum şəhadətdir, amma hələ yox. Mən
istəyirəm ki, İsraillə müharibədə şəhid olum".
***
Sübh çağı pusqu səngərlərindən Gilanqərbə qayıtdım.
Korpusun qərargahına girdim. Həmişəkindən fərqli olaraq,
orada heç kim yox idi.
Bir qədər axtardım, heç kimi tapmadım. Çox qorxdum.
Düşündüm ki, birdən düşmənlər şəhəri ələ keçirmiş
olarlar. Həyətdə qışqırdım: "Kimsə yoxdur?" Bir otağın
qapısı açıldı, uşaqların biri işarə ilə məni yuxarı çağırdı.
Otağa girdim. Hamı sakit halda üzüqibləyə oturmuşdu.
İbrahim yandakı otaqda tək oturub yanıqlı səslə oxuyur,
İmam Mehdi (ə) ilə dərdləşirdi. Səsində elə qəribə kədər
vardı ki, hamı ağlayırdı.
|