Salam olsun İbrahimə

Dostluq

Əmir Məncər

İbrahim öz vücudunda insanlıqdan başqa hər şeyi kənara qoymuşdu. O, əsl insan idi; elə bir insan ki, Allaha bəndəliyi yalnız ibadətdə görmür və Onun bütün əmrlərinə tabe olurdu. O, Allaha müti idi və bu yolda heç bir çətinlikdən qorxmurdu.

Dostlarına görə Allah yolundan uzaqlaşan çoxlu adamlar görmüşəm. Onlar dostlarının təsiri altında Allahın əmrlərini ayaq altına atmışlar. Buna hətta Quranda da işarə var. Cəhənnəmə düşənlər deyəcəklər ki, kaş filankəslə dost olmayaydım. Yəni bəzi dostluqlar insanı cəhənnəmə aparar. İbrahimlə dostluq isə hidayət olunmağa zəmin yaradırdı.

İbrahimin digərləri ilə fərqi bu idi ki, bütün məhəllə sakinlərinə, xüsusən də gənclərə və dostlarına ürək yandırırdı. İnsanların hidayət olunması onun üçün böyük əhəmiyyət kəsb edirdi. O, bir nəfəri hansısa yolla hidayət edə biləcəyini gördükdə bütün səyi ilə çalışırdı. O, yanlış yola düşmüş bir dostundan da əl çəkmirdi, onu Allah yoluna qaytarmaq üçün səyini qat-qat artırırdı.

İbrahimin gənclərlə necə dostluq etməsi mənə maraqlı idi. Misal üçün, axşamlar məhəllə gənclərindən bir neçəsi küçənin başına toplaşıb bir metal qabda alov yandırır, ucadan gülürdülər. Onların səsi insanları narahat edirdi.

Bir axşam İbrahim onların yanına gedib təbəssümlə hallarını soruşdu, hamısı ilə əl verib görüşdü. Onların biri İbrahimi tanıdığına görə yaxşı qarşıladı və digərlərinə təqdim etdi. İbrahim də onlarla söhbət edib güldü.

Belə asanlıqla onlarla dostlaşdı, sonra işarə ilə bildirdi ki, indi gecədir, bir qədər astadan danışaq. Növbəti gecələrdə də söhbət edib onları küçənin başından dağıtmağa çalışdı və buna nail oldu. Sonra da öz səyini toplayıb onları məscidə apardı.

***

Dostlarından bir-ikisinin qəribə rəftarı vardı, dindar uşaqlarla çox get-gəl etmirdilər. İbrahim inqilabdan sonra onları dindar qüvvələrə qoşmağa çox çalışdı, amma olmadı.

Onlar bir müddətdən sonra dəyişib cəbhəyə getmək və korpusa qoşulmaq istədilər, amma heç kim onların fikrini dəstəkləmədi. İbrahim isə onlarla çox danışdı, onları korpusa girməyə həvəsləndirdi və dini məsələlərə daha çox diqqət ayırmalarını istədi. Sonra da özü onların korpusa girmələrinə zamin oldu.

İbrahimin səyi nəticəsində onlar müqəddəs müdafiə dövrünün yaxşı döyüşçülərinə, Mühafizəçilər korpusunun mömin və cəsur komandirlərinə çevrildilər.

***

Bir dəfə zorxanada idman edəndə bəzi nadanlar dava-dalaş saldılar. Hətta bıçaq davası baş verdi və çoxlu dostlar özlərini rüsvay etdilər.

Bir müddətdən sonra İbrahim bir məclis təşkil etdi, çoxlu kabab-plov sifariş verdi və çox çalışdıqdan sonra nəhayət, dostları arasında barışıq yarada bildi.

Onun işlərinin səmərəsi sonralar özünü göstərdi. Həmin illərdə öz nadanlıqları ilə İbrahimi və Hacı Həsən Nəccarı çox incidən bəzi dostlar sonradan məhəllənin çox imanlı və yaxşı insanlarına çevrildilər. Onlar hələ də məhəllədədirlər və doğru yolda olduqlarına görə İbrahimə borcludurlar.

***

Ağa İbrahimin qardaşı deyir: "Məhəlləmizin gəncləri arasında iki narkoman qardaş vardı. Onların heç kimləri yox idi, buna görə yollarını azmışdılar. İbrahim onları narkotikdən uzaqlaşdırmaq üçün çox əziyyət çəkdi və nəhayət, istəyinə nail oldu.

İnqilabın qələbəsindən sonra onlara iş tapdı, müharibə başlayanda cəbhəyə apardı. Mən etiraz edəndə dedi: "Təsadüfən, cəbhədə ən yaxşı döyüşçülərdəndirlər. Bunlar narkotiki tərk ediblər, lakin kimsəsiz olduqlarına görə onları öz başlarına buraxmaq olmaz".

Sonra sözünə əlavə etdi: "Mən dostlara da tapşırmışam ki, şəhid olsam, bunları tək qoymayın, bacarıqlarından istifadə edin, məhəllədə narkoman dostları arasında qalmalarına imkan verməyin".

İbrahim şəhid olandan sonra həmin iki qardaş cəbhədən qayıtdı. Bir dəfə bizə gəlib saatlarla İbrahim üçün ağladılar. Onlar etiraf edirdilər ki, sağ qalmalarına və sağlam insan kimi yaşamalarına görə İbrahimə borcludurlar.

Təəssüf ki, İbrahimin dostları bəzi səbəblərdən o iki qardaşı tək qoydular. Onlar daha cəbhəyə dönmədilər, şəhərdə qaldılar və yenidən narkotikə qurşandılar. Müharibə bitəndən sonra onların hər ikisinin öldüyünü eşitdim.