Salam olsun İbrahimə

Allahu-Əkbər

Mühəndis Əhməd Ustad Baqir

İbrahimlə yoldaşlıq bizim əxlaq və rəftarımızı bütünlüklə dəyişdirdi. Biz elə bir adamı örnək görürdük ki, dünya və bütün dəyərli nemətləri onun gözündə heç idi.

İbrahimin qiymətli Şah Maqsud təsbehi aldığını dəfələrlə görmüşdüm. O təsbeh İbrahimin əlinə həqiqətən yaraşırdı. Lakin dostlardan kimsə "nə gözəl təsbehin var" – deyən kimi ona bağışlayırdı. Dəfələrlə hətta köynəyini də bağışlamışdı. Mənim gözəl bir üzüyüm var idi, anam Məşhəddən almışdı. Onu ehtiyatla saxlayırdım. Nəhayət, bir gün bir döyüşçü üzüyümə baxdı və çox xoşu gəldi. Üzüyümü çıxarıb ona hədiyyə verdim. O anda fikirləşdiyim yeganə şey İbrahimin əməlləri idi. Əmin idim ki, o olsaydı, eyni işi görərdi. Bunlar onun hərəkətlərinin dolayı təsiridir.

İbrahimdən öyrəndiyim və mənim üçün çox səmərəsi olmuş dərslərin biri də Allahu-Əkbər dərsidir. Bu gözəl zikri namazda dəfələrlə təkrarlamışdım, amma İbrahim onun əsl həqiqətinə diqqət yetirirdi. O deyirdi: "Bilirsən Allahu-Əkbər nədir?! Yəni Allah sənin düşündüyün hər şeydən böyükdür; Allah düşünə biləcəyin hər şeydən əzəmətlidir. Yəni Onun kimi başqa heç kəs bizə kömək edə bilməz. Allahu-Əkbər odur ki, bu qədər böyük Allah bizim yanımızdadır. Biz kimik ki?! Ən ağır şəraitlərdə bizə kömək edən Odur".

Buna görə bizə öyrətmişdi ki, hər bir şəraitdə, xüsusən çıxılmaz vəziyyətdə qaldıqda Allahu-Əkbər qışqırın.

Özü əməliyyatlarda həmin zikrlə böyük qəhrəmanlıqlar yaradırdı. O deyirdi ki, bu zikrlə sizin Allaha təvəkkül və etimadınız çoxalır.

1982-ci ildə yaralandığına görə Tehrana getdi. Müslim ibn Əqil əməliyyatında bizim batalyonumuz Miyantəng adlı bir bölgəni ələ keçirməli idi. Üç bölük bir istiqamətdən irəliləməli idik.

Bizim bölüyümüz ortada idi. Bəzi səbəblərə görə komandirlər bizim bölüyümüzə çox da güvənmir, məqsədlərimizə nail olacağımızı düşünmürdülər. Buna görə sağ və solumuzdakı bölüklərin komandirləri ilə danışdılar ki, öz bölgənizi azad edəndən sonra orta hissəni də təmizləyin.

Döyüş başlandı. Biz minalanmış sahə ilə qarşılaşdıq və bir neçə şəhid verdik. Bizim istiqamətimizdə əməliyyat ağır gedirdi. Sağ və solumuzdakı bölüklərin vəziyyəti də eyni idi.

Biz irəlilədik, amma qarşıda düşmənin pulemyot və minomyot səngərləri yolumuzu bağladı. Onları ələ keçirsəydik, gerisində problemimiz olmayacaqdı, lakin onlar güclü müqavimət göstərirdilər.

Düşmənlə məsafəmiz 20 metrdən az idi. Biz bir neçə səngərdə sıxışıb qalmışdıq, başımızı qaldıra bilmirdik.

Birdən İbrahimi, onun Allahu-Əkbər şüarını xatırladım. Öz-özümə dedim ki, İbrahim burada olsaydı, mütləq “Allahu-Əkbər” qışqırıb hücuma keçərdi. Biz on-on beş nəfər idik. Uşaqlara dedim: "Uşaqlar, inamla “Allahu-Əkbər” qışqırın”.

Hamımız ucadan qışqırmağa başladıq.

Birdən iraqlıların pulemyotunun səsi kəsildi. Birtəhər başımızı qaldıranda gördük ki, hamısı təpədən üzüaşağı qaçır.

Orta səngərləri təmizlədik, az sayımızla və Allahu-Əkbərin gücü ilə sol istiqaməti də azad etdik, sonra sağ tərəfə keçdik. Allahu-Əkbər qışqıran kimi düşmən dərhal geri çəkilirdi. Qələbəsinə heç bir ümid bəslənməyən bölük İbrahimin öyrətdiyi dərslə digər bölüklərin tapşırıqlarını da yerinə yetirdi.

***

Yadımdadır, əməliyyatlara gedəndə bacardığımız qədər silah-sursat götürürdük. İbrahim isə təxminən silahsız gedirdi. Onun Allaha qəribə inamı var idi. Səbəbi soruşanda deyirdi: "Döyüş başlayanda kifayət qədər silah tapacağıq".

O deyirdi: "İlk atəşlərdən sonra bəziləri vurulub yıxılırlar və silahları istifadəsiz qalır. O vaxt biz götürüb istifadə edərik. Mən silah yerinə başqa bir şey götürməyə çalışıram".

Doğru deyirdi. Silahsız gəldiyini və döyüş başlayandan sonra yerə yıxılanların silahlarını götürdüyünü dəfələrlə görmüşdüm.