Salam olsun İbrahimə

Allah bəndəsi

Abbas Hadi

Bizim kiçik evimiz Şəhid Əcəbgül xiyabanının Təcəlla dalanında yerləşirdi. İllərlə kirayədə qalandan sonra atamız o evi aldı və biz kirayəçilikdən qurtulduq.

İbrahim həmin evdə atam və qardaşımla birgə klassik idman məşqlərinə başladı. O həmin evdə heyət təşkil edir və məhəllənin gənclərini dini məclislərə cəlb edirdi. Evimiz böyük deyildi, iç-içə iki otaqdan ibarət idi. Buna baxmayaraq, çox vaxt orada İmam Hüseyn (ə) əzadarlığı keçirirdik.

Atam adətən qapımızın önündən bir lampa asıb ensiz küçəni işıqlandırırdı. Hərçənd, həftədə ən azı bir dəfə lampanı oğurlayırdılar.

Atamızın başqa bir müsbət xüsusiyyəti də vardı. O deyirdi: "Həyət qapısını səhərdən-axşama qədər açıq qoyun, hər hansı qonşunun və ya bir başqasının ehtiyacı olsa, bir şey istəsə, çəkinməsin".

Bir axşam hələ qapımız açıq idi. Biz şam yeməyini yedik, süfrə yığılandan sonra bir nəfər içəri girib dedi: "Ya Allah!"

Anam tez çadrasını başına çəkdi. Atam samovarın yanında oturmuşdu. Dedi: "Buyurun".

Mən soruşdum: "Ata, kimdir?"

– Bilmirəm. Bir Allah bəndəsidir.

Kişi həyətə girib salam verdi, yaxınlaşıb dedi: "Heyətin məclisi bitdi?"

Atam dedi: "Buyurun, əyləşin, sizə bir çay süzüm".

Elə bildi ki, məclis yeni bitib. Atamın yanında oturub çayı aldı, sonra bizə baxdı. Uşaqların əynindəki şortikdən və anamın başındakı rəngli çadradan hər şeyi başa düşdü.

Çox utandı, atamsa onunla çox səmimi rəftar etdi. O Allah bəndəsi tez çayını içib üzr istədi və qalxıb getdi.

İbrahim dedi: "Sən onu tanıyırdın?"

Atam dedi: "Yox. Bu axşam Allah bizə lütf etdi, bir Allah bəndəsi İmam Hüseyn (ə) eşqilə bizə gəlib çayımızı içdi".

Atamın maddi durumu yaxşı olmasa da, əliaçıq adam idi. İmam Hüseyn (ə) yolunda bacardığı qədər xərcləyirdi. Sərçeşmədə Həzrət Əli Əsğər heyətində də əlindən gələni edirdi.

Bu əxlaqı ona yaxşı və saleh övladlar qazandırdı. İbrahim hələ orta məktəbi bitirməmiş atamız vəfat etdi və o, yetim qaldı.

Atamız təxminən 60 il səmərəli ömür sürdü və 1973-cü ildə Allahın rəhmətinə qovuşdu.