Salam olsun İbrahimə

O günlər...

Şəhidin bacısı

İbrahimdən danışmaq mənə çox çətindir. Onun evdə qaldığı qısa dövrü yadıma saldıqca narahat olur və depressiyaya düşürəm. Bizim həyatımızın əfsanəvi və qızıl dövrü həmin dövr idi. Onun yoxluğu həyatımızı iflic etdi. Lakin Allahdan kömək istəyib onun yeni dostlarına bəzi xüsusiyyətlərini söyləməyə çalışacağam.

İbrahimin yanındakı həyat dövrüm qısa, amma çox ibrətli idi. O mənə yalnız qardaş deyil, həm də müəllim idi. Onun bütün hərəkətlərində dərs vardı.

O, üzərinə düşən işləri vaxtında yerinə yetirirdi. Həyatda proqramı vardı və işləri bölmüşdü. Bacı-qardaşlarına bir şey öyrətmək istəyəndə yalnız söhbət və nəsihətlə kifayətlənmirdi. Əvvəlcə öyrədirdi, çox vaxt dolayı yolla başa salırdı, sonra da işin nəticəsinə nəzarət edirdi.

İbrahim hicab və yaxşı işlərə dəvət üçün əvvəlcə öz ailəsindən başladı. O, əməlləri ilə yaxşı işlərə dəvət etməyin yollarını bizə öyrədirdi.

Yadımdadır, hədiyyə hazırlayıb mənə verir və deyirdi: "Yeni namaza başlayan və hicaba keçən dostlarına hədiyyə ver". O vaxt kimsə bu məsələlərə diqqət yetirmirdi.

Bizə elə sevimli idi ki, sözlərini dəlil-sübutsuz qəbul edirdik.

Evdən çıxanda yaxın bir dost kimi deyirdi: "Hicab xanımın qalası və qoruyucusudur, onu yaxşı saxla". Elə dəlil göstərirdi ki, həqiqətən qəbul edirdik.

O deyirdi: "Əgər xanımlar naməhrəmlə münasibətə məhdudiyyət qoysalar, ailələrdə ülfət olduqca çoxalar. Əgər pərdə saxlansa, naməhrəm heç bir şeyə cəsarət etməz".

O həmişə deyirdi: "Hicaba hörmət edin, bu sizin üçün hüzur və yaxşı işlərə dəvət etməyin ən yaxşı yoludur".

İbrahim qonaqpərvərliyə də çox əhəmiyyətli yanaşırdı, qonaqları ən yaxşı şəkildə qarşılayırdı, amma dəbdəbəyə sərt müxalif idi. O deyirdi: "Əgər bir-birimizin yanında rahat olmağımızı istəyiriksə, dəbdəbədən qaçmalıyıq. Biz bir qonaqlıqdan ötrü özümüzü əziyyətə salmamalıyıq. Get-gəli və qohumları ziyarəti dinin əmrlərinə uyğun şəkildə və dəbdəbəsiz həyata keçirməliyik ki, ailələr arasında əlaqə həmişə qorunsun".

Xeyir işlərdə həmişə birinci olardı. Səhərdən-axşama qədər Allahın razılığından ötrü çalışmağı sevirdi. Bir dəftərçəsi vardı, işlərini yazırdı. Allahdan ötrü daha çox iş gördüyü günlərdə daha çox sevinirdi. Yadımdadır, bir dəfə mənə dedi: "Bu gün mənim ən yaxşı günümdür. Bu gün Allah kömək elədi, bir neçə bəndənin problemini yoluna qoya bildim".

Heç bir dünya işinə könül verməzdi, onu Allah naminə bir insanın qəlbini sevindirməkdən başqa heç bir şey razı salmırdı.

Yeni paltar geyinmir və deyirdi: "Nə vaxt hamı yeni və gözəl paltar geyinə bilsə, mən də geyinərəm".

Tətillərə görə camaatın neft tapmadığı günlərdə böyük neft kanistrlərini götürüb evlərə gedirdi. Bir dəfə gördüm ki, əlində böyük bir araba var. Arabanın içi neft kanistrləri ilə dolu idi. Onu küçələrdə itələyə-itələyə aparıb camaata neft verirdi.

İnqilab günlərində ondan çox nigaran qalırdıq. Evə gec gəlirdi. Dostları ilə birgə damda ucadan “Allahu-Əkbər” qışqırırdılar. Atışma səsi hər an onlara yaxınlaşırdı və biz qorxurduq.

Bir axşam evə gecikdi. Komendant saatı vardı. Birdən qapını möhkəm döydü. Qapını açan kimi içəri tullandı. Bu anda ona doğru bir atəş açıldı. Həmişəki soyuqqanlılığı ilə dedi: "Əsgər yaxşı nişan aldı, amma gülləsi boşa getdi!"

Arzularından biri bu idi ki, bir gün İslam respublikasında azan veriləndə hamı işini saxlayıb azan versin, namaza və Allahla danışmağa getsin. Yəni Allah insanları Özünə sarı çağıranda hamı ibadətə başlasın.

Özü namaz qılmağa həmişə məscidə gedirdi. Məscidə gedə bilməyəndə də evdə camaat namazı təşkil edirdi. Cibində kiçik bir darağı vardı. Namaz vaxtı saç və saqqalını səliqəyə salıb Allahla danışmağa hazırlaşırdı.

Yəqin eşitmisiniz ki, İbrahim bir partizan əməliyyatında yaralanıb əsir düşən bir iraqlını çiynində öz mövqelərimizə qədər gətirib. Onu təhvil verəndən sonra qarnında güclü ağrı başlayıb və xəstəxanada kor bağırsağını əməliyyat ediblər.

Həkim ona demişdi: "Nə üçün bunu etdin? Sən dağda uzun yolu belə gedə bilməzsən". O da demişdi: "Ehtiyac var idi. Yaralı idi və onu heç kim geri gətirə bilmirdi".

Biz bundan xəbərsiz idik. İbrahim Tehrana qayıdandan uzun müddət sonra əşyalarının arasında bir neçə rentgen fotosu gördüm. Nə olduğunu soruşanda hadisəni danışmağa məcbur oldu.

Son dəfə Tehranda yanında olanda halı çox dəyişmişdi. Bəzi günlər xörək yemirdi. Biz etiraz edəndə deyirdi: "Gərək bədəni hazırlayım".

Soyuq qış gecələrində quru yerdə və balışsız yatırdı. Yenə etiraz edəndə deyirdi: "Gərək bu bədən uzun müddət torpaqda qalmağa alışsın".

Bizimlə son vidasını çox yaxşı xatırlayıram. Heç vaxt belə deyildi. Çox güclü mənəvi halda idi.

Vəlfəcr-hazırlıq əməliyyatından öncə motosikletlə evə gəlib dedi: "Gedirəm. Dua elə ki, qayıtmayım”.

Narahat olduğumu görüb əlavə etdi: "Bu camaat hələ birləşməyib. Bilmirəm niyə belədirlər. Mən bu dünyadan heç nə istəmirəm, hətta bir qarış torpaq da. Əgər layiq olsam və Allahın imtahanından keçə bilsəm, istəyirəm ki, bədənim Allah yolunda parça-parça olsun və ruhum həzrət Zəhranın (ə) ruhuna qonşu olsun".