Salam olsun İbrahimə

Vilayət

Mürtəza Parsayian

1980-ci il, məhərrəmin birinci axşamı idi. Əbuzər qarnizonundan ratsiya ilə bilirdilər ki, qardaş Hadi qarnizona mərasimə gəlsin.

Bilirdim ki, İbrahimin dostlarından olan Əmir Məncər Əbuzər qarnizonunda çalışır. Təxmin etdim ki, məhərrəmliklə bağlı mərasim keçirirlər.

İbrahimə xəbər verdim. O, maşınların birini təhvil alıb Qırmızıdəsmallıların qərargahının önünə gəldi və məni çağırdı. Bayıra çıxanda dedi: "Gəl, birlikdə Əbuzər qarnizonuna gedək".

– Əsğər Vüsali yoxdur, səninlə getdiyimə görə narahat olar...

– Burada bir işin yoxdur. Uşaqlara deyərəm ki, mənimlə getdin.

Sonra oradakı növbətçidən icazə aldı və birlikdə yola düşdük.

Çox gözəl və riyasız məclis keçdi. İbrahim oxuyurdu, qarnizondakı döyüşçülər də sinə vururdular.

Pilot Şirudi, qarnizondakı digər pilotlar, Bəsic üzvləri, pasdarlar və ordu hərbçiləri şəhidlər ağasının məzlumluğuna birlikdə ağlayırdılar.

Məclis təxminən saat 12-də bitdi. Qəribə mənəvi hal yaranmışdı.

Həmin gecə çox yorulmuşduq. Qərara gəldik ki, gecəni orada yataq. Lakin bir qədər sonra qarnizonun rabitəçilərindən biri namazxanaya girib dedi: "Qardaş Hadi, ağa Vüsali xəbər yollayıb ki, bu gecə mütləq Sərpola qayıdasınız".

İbrahim fikrə getdi. Mən dedim: "Ağa İbrahim, indi qaranlıqdır, güclü yağış da yağır. Sabah gedərik".

İbrahim ayağa qalxıb dedi: "Qalx, gedək. Əsğər Vüsali bizim komandirimizdir, əmrini yerinə yetirmək lazımdır".

Əsğərlə zarafatlaşan, deyib-gülən bir adamdan belə söz gözləmirdim. O, özündən altı yaş kiçik olan mənə dərs verdi. Mən illərlə qulağımda sırğa etdim ki, komandirin əmri vacib vilayət əmridir.

Getməyə hazırlaşanda dedim: "Ağa İbrahim, mən indiyə qədər belə güclü yağış görməmişəm. Bu yağışda maşının işığını söndürüb gedə bilmərik".

Həmin günlərdə düşmən bölgəni görürdü, maşının işığını yandırsaydıq, topla vurardılar. Başqa bir problem də bu idi ki, maşının şüşətəmizləyəni yaxşı işləmirdi. İbrahim isə qayıtmaqda israrlı idi.

Fikirləşib dedi: "Mürtəza, keç sükanın arxasına. Mən köynəyimi çıxarıb, ağ alt köynəklə maşının önündən qaçacağam. Sən də mənim köynəyimi izlə və düz arxamca gəl".

– Nə danışırsan, ağa İbrahim?! Mən düz-əməlli maşın sürə bilmirəm. Mən qaçaram, sən sürərsən.

Bunu deyib tez üst köynəyimi çıxardım.

İbrahim qışqırdı: "Olmaz! Sən sükanın arxasında oturmalısan..."

Mənsə SUV avtomobilini sürə bilməməyi bəhanə edib tez bayıra qaçdım. Yağıntı güclü idi. Mən qaçırdım, İbrahim də maşınla arxamca gəlib qışqırırdı: "Mürtəza, gəl min, qoy mən qaçım".

Bütün yolu qaçdım. Başdan-ayağa suyun içində idim. Öz qərargahımıza çatanda daha bədənimdə taqət qalmamışdı. Uşaqların ikisi qaçıb ədyal gətirdi və tez paltarlarımı dəyişdirdim.

Əsğər Vüsali bizim üst-başımıza baxıb dedi: "Ağa İbrahim, səhər qayıdaydınız!"

İbrahim dedi: "Komandirin əmri idi; göydən daş da yağsaydı, qayıdacaqdıq".

Əsğər utanıb başını aşağı saldı və heç nə demədi.

Ondan sonra uzun müddət hər dəfə İbrahimi görəndə xəcalətindən başını aşağı salıb deyirdi: "O gecə çox əziyyət çəkdin. Əgər sürücülüyü bilsəydin, heç vaxt yağışın altında qaçmana qoymazdım".