Salam olsun İbrahimə

Qəmli günlər

Kumeyl kanalından xilas olanların biri

Kanalın sirli sükutunu pozan yeganə səs İbrahimin növhələri idi. O, gözəl səsi ilə kanalın yorğun dostlarına yeni can bağışlayırdı. Qan, yara, aclıq və susuzluq arasında İbrahimin zümzümələri insanı rahatladırdı. Məzlum ananın müsibətindən oxuyan səs kanaldakılara mənəvi güc verirdi.

Bu nəğmələrlə həyat kanala yenidən qayıtdı və hamı cana gəldi.

İbrahimin azanından sonra hələ bədəndə azca taqəti qalanlar özlərini kanalın divarına yapışdırır və divarın köməyi ilə ayağa qalxıb namaz qılırdılar.

Yaralılar daha mənəvi halla çətinliklə üzüqibləyə çevrilir, qanlı alınlarını eşq və bəndəlik əlaməti olaraq kanalın torpağına qoyurdular.

Məncə, Allah məhz belə insanlar yaratdığına görə mələklər önündə fəxr etmişdi.

Namaz qılandan sonra Şəhid Seyid Cəfər Tahiri Quran oxuyur, hətta təfsir edirdi. Uşaqlar Seyid Cəfərin gözəl Quran səsini eşidəndə yenidən cana gəldilər və öz haqlılıqlarına əmin oldular.

Bəzi uşaqlar cib Quranlarını çıxarıb Seyid Cəfərlə birgə oxuyur və səssizcə ağlayırdılar. Bəziləri də karandaş və ya qələm tapıb mümkün olan hər hansı şeyin üzərinə vəsiyyətnamə yazırdılar.

Kanalda hərə bir duanı zümzümə edib sızlayırdı; bəziləri Təvəssül duası oxuyurdular, bəziləri Aşura ziyarətnaməsi. Bəziləri də yavaşca mərsiyə oxuyub ağlayırdılar.

Kanalda sudanlı bir əsir vardı. O, uşaqların Quran oxuduğunu görəndə çox heyrətlə dedi: "Məgər siz də Quran oxuyursunuz?! Bizə demişdilər ki, sizi atəşpərəstlərlə müharibəyə aparırıq".

Həmin əsir uşaqların müsəlman olduğuna əmin olandan sonra israrla xahiş edirdi ki, onu özümüzlə aparaq. O deyirdi ki, mən böyük səhv etmişəm.

***

Uşaqlar süngü ilə, hətta əllə kanalın divarını qazıb qalxmaq üçün pilləkən düzəldirdilər. Onlar öz güclərini göstərmək və Səddamın əsgərlərinin yaxınlaşmasının qarşısını almaq üçün hərdən sürətlə pillələrdən qalxıb onlara atəş açırdılar.

Bəəs komandosları hündür və bədənli idilər, görəndə adamı vahimə basırdı. Onlar bizə doğru irəliləmək istəyəndə düşmən bütün atəşini kanala yönəldirdi ki, asanlıqla yaxınlaşa bilsinlər. Bu zaman uşaqların kanalın divarından atəş açmaları çox çətinləşirdi. Bəzi aslan uşaqlar komandoslara qarşı kreativ, eyni zamanda şəhadətli üsuldan istifadə edirdilər.

Komandosların hücumundan öncə onlar könüllü şəkildə kanaldan çıxıb düşmənə doğru təxminən 60 metr irəliləyir, sonra şəhid cəsədlərinin arasında gizlənib onların gəlişini gözləyirdilər.

Ondan sonra uyğun bir fürsətdə muzdurlara ya atəş açır, ya da əl qumbarası atırdılar. Beləliklə onları bir-bir ovlayır və ya geri çəkilməyə məcbur edirdilər. Bu üsulla başqa iki nəfəri də əsir tutub kanalın içinə gətirdilər.

***

Kanaldakı uşaqların müqaviməti sayəsində düşmənin ağır əks-hücumu dəf edildi. Şübhəsiz ki, bu cəsarət İslam döyüşçülərinin imanından irəli gəlir, onları xüsusi təyinatlı komandos batalyonunu geri qaytarmağa qadir edirdi.

Buna baxmayaraq, Bəəs qüvvələrinin əks-hücumu şəhid və yaralıların sayını artırırdı. Tibbi ləvazimat olmadığına görə yardım çox çətin, eyni zamanda təsirsiz olurdu.

Uşaqlar yaraları bağlamaq üçün çəfiyələrdən istifadə edirdilər. Çəfiyə çatmayanda isə çarəsiz qalıb şəhidlərin üzünə çəkdiyimiz çəfiyələri götürürdülər.

Bəzən yalnız dəridən asıla qalmış qolu yaralının bədəninə bağlamaq işi azyaşlı bir yeniyetmənin üzərinə düşürdü.

Yaralılar susuzluqdan zarıyır, su istəyirdilər. Kanalın içi də dayanmadan raket atəşinə məruz qalırdı.

Düşmənin atəşi azalanda İbrahim bir neçə nəfəri kanalın iki tərəfinə göndərdi ki, uşaqları səsləyib hamını bir yerə toplasın. Uşaqlar tezliklə divarın dibində İbrahimin ətrafına toplaşdılar. Sağlam döyüşçülərin sayı çox azalmışdı.

İbrahim dedi: "Daha kanal qalmalı yer deyil. Bu gecə nəyin bahasına olursa-olsun, əkiz təpələrə doğru geri çəkilməliyik".

Sonra əlavə etdi: "Kanalın mühasirədə olduğuna, öz mövqelərimizlə aramızda çoxlu maneələrin yaradıldığına görə gərək bir qədim və iki yeni döyüşçüdən ibarət qruplar şəklində və müəyyən məsafələrlə kanaldan çıxıb sürünə-sürünə əkiz təpələrə doğru geri çəkiləsiniz".

İbrahim üçnəfərlik qrupları təyin edəndən sonra hamını öz yerinə göndərdi və hava qaralana qədər kanalı və yaralıları qorumalarını tapşırdı.

O gün kanalın içində təxminən 70 ağır yaralı vardı və onlar geri qayıda bilməzdilər.

Şəxsi heyət dağılışanda bir yeniyetmə İbrahimə bir sual verdi: "Yaralılar da bizimlə qayıda biləcəklər? Əgər onları apara bilməsək, taleləri nə olacaq?"

Hamı mat-məəttəl bir-birinə baxdı. Bu sualın heç bir cavabı yox idi.

İbrahim yeniyetməyə dedi: "Sizin yaralılarla işiniz olmasın, mən onların yanında qalacağam".

Həmin yeniyetmə xüsusi qətiyyətlə dedi: "Onda mən də qalıb son damla qanıma qədər yaralıları qoruyacağam".

Digərləri üçün ağır qərar zamanı idi. Dörd gün aclıq, susuzluq, yorğunluq və mühasirə hamının taqətini almışdı. Kanalın küncündən biri də dilləndi: "Mən də qalıram".

Birdən-birə hamı yekdilliklə qalmağa qərar verdi.

İbrahim uşaqların bu qərarına deyəsən sevindi və dedi: "Hamımız qalıb mərd-mərdanə müqavimət göstərəcəyik".

Bir qədər sonra isə əlavə etdi: "Amma uşaqlar, ola bilsin son ana qədər heç kim köməyimizə gəlməsin. Hər şeyi fikirləşmisiniz? Suyumuz yoxdur, yeməyimiz yoxdur, silah-sursatımız yoxdur... Şəhadət bir addımlığımızdadır. Buna hazırsınız?"

Sanki döyüşçülərə yeni can gəldi. Kanal mərdlik, fədakarlıq və eşqlə dolub-daşdı. Hamı yekdillikdə bağladığı əhdə sadiq qalacağını bildirdi.

Hətta yüngül yaralılar da geri qayıtmağa razı olmadılar. Onlar ağır yaralıları tək qoymaq istəmir və deyirdilər: "Bizim yolumuzda vəfasızlıq yoxdur. Biz də burada qalacaq, nə qədər ki yaralıları geri aparmamışıq, yerimizdən tərpənməyəcəyik!"