Salam olsun İbrahimə

Dalaşma

Seyid Möhsün Mürtəzəvi

Məhəlləmizin gənclərinin vəziyyəti günü-gündən pisləşirdi. Onlar hər gün axşamüstü dəstə-dəstə barlara və qumarxanalara gedirdilər. Tehranın cənubunda belə fəsad yuvaları da get-gedə çoxalırdı.

Dindar və möminlərin sayı günü-gündən azalır, yerlərini narkoman və əyyaş gənclər tuturdu.

Yetmişinci illərin əvvəllərində məhəlləmizdə vəziyyət belə idi. Mən ruhani ailəsində böyümüş olsam da, həddi-buluğ ərəfəsində hər gün belə gəncləri görür və bu fəsad dalğasının bir gün məni də aparacağına şübhə etmirdim.

Bir müddət idi Hacı Həsən Nəccarın zorxanasına gedirdim. Məşq edib bir qədər gücləndim. Bir gün küçəmizin başındakı gənclərin qızlara sataşdığını eşitdim. Dostlarımdan Mehdi Həsən Qumi, Şəhid Seyid Cavad Məcdpur və digər bir neçə nəfərlə birgə onlarla dalaşmağa getdik. Mehdinin boy-buxunu kiçik olsa da, bir bıçaq götürmüşdü və haray-həşir salırdı. Məsələ böyüdü, lakin hələ ciddi dalaşma başlanmamış bir neçə nəfər gəlib bizi barışdırdı.

Həmin gün ilk dəfə gördüyüm adamlardan biri İbrahim Hadi adlı bir gənc idi. İbrahim öncədən Mehdi ilə dost idi, məni də tanıyırdı, mənsə onu görməmişdim. Həmin dalaşma bizim küçənin sonundakı uşaqlarla tanışlığımıza və dostluğumuza səbəb oldu. Ara sakitləşəndən sonra İbrahim üzünü mənə tutub təbəssümlə dedi: "Sən nə edirsən? Bekar olanda nə işlə məşğul olursan?"

Mən dedim: "Biz gündüzlər bazarda işləyirik, axşamlar da zorxanaya gedirik. İstəsən sən də gəl. Xiyabanın o tərəfində, Salman məscidinin yanındadır. Hacı Həsən Nəccarın zorxanasıdır".

İbrahim qəbul edib dedi: "İnşallah axşam görüşərik".

Axşam bir az da tez gedib hazırlaşdım. Özüm zorxana ilə yeni tanış olmuşdum, lakin düşündüm ki, İbrahim gələndə mənim idmançı olduğumu və yaxşı dalaşa biləcəyimi düşünsün.

Bir qədər sonra İbrahim dostları ilə içəri girdi. Onlar gələn kimi Hacı Həsən ayağa qalxıb dedi: "Bəh-bəh! Ağa İbrahim Hadi! Xoş gəldin, pəhləvan, səndən nə əcəb!"

Yerimdə quruyub qaldım. Mən ona özümü göstərmək istəyirdim, o isə əməlli-başlı idmançı imiş.

Həmin axşam eşitdim ki, İbrahim Ustad Şirgirin klubunda güləşlə məşğuldur və oranın yaxşı güləşçilərindəndir.

Bir dalaşmanın bizim tanışlığımıza səbəb olacağını heç vaxt düşünməzdim. O gündən İbrahimlə dostluğum başlandı. Bir qədər sonra gördüm ki, bütün günümüz bir yerdə keçir, İbrahim bizim bütün həyatımıza çevrilib.

O məndən iki yaş böyük idi, bir böyük kimi həmişə mənim və mənim kimilərin qayğısına qalırdı: haraya gedirik, kiminlə gəzirik və s.

Çox dindar bir ailədə böyümüş olsam da, cəsarətlə deyirəm ki, əgər İbrahim olmasaydı, aqibətim bəlkə də başqa cür olardı. Allah İbrahimi qarşıma çıxarmasaydı, o dövrün gənclərinə hakim olan fəsad məni də məhv edərdi.

O dövrdə İbrahim kimi bir gənc həyatını bizim kimilərin hidayətinə sərf edirdi. Biz səhərdən axşama qədər bazarda işləyir, axşam namazını məsciddə qılıb İbrahimlə və başqa dostlarla birgə zorxanaya gedirdik. Bəzən gecə saat 12-ə qədər idman edirdik. Evə qayıdanda yorğunluqdan tez yatırdım. Artıq məhəllədəki avara dostlarla keçirməyə vaxt qalmırdı.

İbrahim mənim və mənim kimilərin bütün vaxtını doldururdu. Tətil günlərində birlikdə dağa çıxır, bəzi cümələr İmamzadə Davud ziyarətinə qədər piyada gedirdik. O bizə gözəl əxlaq nümunəsi idi. Nəsihətləri hələ də yadımdadır. Bir gəncin bilməli olduğu hər bir məsələ barədə bizimlə danışırdı.

Çox gözəl günlər idi. Allah-Taala həyatımızın ən həssas dövründə İbrahim və Hacı Həsən Nəccar kimi ən yaxşı bəndələrini qarşımıza çıxardı.

Biz gecə-gündüz ağa İbrahimlə birlikdə idik. O bizə mərdlik və alicənablıq dərsi öyrədirdi. Onunla yoldaşlığımıza görə məscidə gedir, namazları ilk vaxtda qılırdıq. Halbuki o zaman məscidə və heyət əzadarlığına gedənlər çoxlu gənclər tərəfindən məsxərə olunurdular.

İslam vəhdəti heyəti yarandı. İbrahim rövzələr oxuyub bizi Əhli-beytə bağlayırdı. Get-gedə gənclərdə inqilabi əhval-ruhiyyə əmələ gəldi.

İmam Xomeyninin mənəvi nəfəsi çoxlarını Allaha və mənəviyyata yaxınlaşdırdı. İbrahim isə inqilabdan öncə də mömin və hizbullahçı gənclərdən idi. İbrahim mənəviyyatdan əlavə bizə ədəb-ərkan və davranış tərzi də öyrədirdi.

Yadımdadır, Müşiriyyə məhəlləsində bir zorxana vardı. Oranı 70 yaşlı bir qoca idmançı idarə edirdi. Bir axşam dostlar orada idman etməyimizi təklif etdilər. Biz də bir neçə motosikletlə yola düşdük.

Digər zorxanalarda olduğu kimi orada da bizimlə qonaq kimi rəftar etmələrini gözləyirdik, lakin nəinki bizi yaxşı qarşılamadılar, hətta idman etməyə icazə də vermədilər.

Dostlarımız oradan çıxanda bir qədər hörmətsizlik etdilər, hətta bəziləri deyirdilər ki, qayıdıb onlarla dalaşaq. İbrahim isə qışqırıb dedi: "Bu nə sözdür?! Kim qayıtsa, qarşısında məni görəcək!"

Ertəsi gün bazarda həmin zorxananın sahibini gördüm. Yaxınlaşıb salam verdim və axşamkı hörmətsizliyə görə üzr istədim.

Qoca dedi: "Eybi yoxdur. Sizin dostlarınızın hamısı ədəbsizlik etdi, bircə uzun saqqallı gəncdən başqa". Sonra o, İbrahimi tərifləməyə başladı.

İbrahimin şəhadətindən illər sonra bir dəfə də qocanın zorxanasına getdim. Divardan İbrahimin böyük bir şəklini asmışdı.