Salam olsun İbrahimə

Ayrılıq

Abbas Hadi

İbrahimin itkin düşməsindən bir ay ötdü. Onun dostlarının heç biri qəm-qüssədən ayrıla bilmirdi.

Harada bir yerə toplaşırdıqsa, İbrahimdən danışıb ağlayırdıq. Uşaqların birini görmək üçün xəstəxanaya getdim. Rza Qudini də orada idi. Məni görən kimi dərdi təzələndi və ucadan ağlamağa başladı. Sonra dedi: "Uşaqlar, İbrahimsiz bu dünya mənə yaşamaq yeri deyil. Əmin olun ki, mən də ilk əməliyyatda şəhid olacağam".

Uşaqların başqa biri dedi: "Biz İbrahimin kim olduğunu anlamadıq. O, Allahın xalis bəndəsi idi. Bizim aramıza gəldi, bir müddət onunla yaşadıq ki, “Allah bəndəsi” sözünün mənasını bilək".

Başqa biri dedi: "İbrahim sözün əsl mənasında bir pəhləvan idi; pəhləvan arif".

***

İbrahimin şəhadətindən beş ay ötdü. Anam hərdən soruşurdu ki, İbrahim nə üçün məzuniyyətə gəlmir. Biz də hər dəfə müxtəlif bəhanələrlə mövzunu dəyişdirirdik. Deyirdik ki, indi əməliyyat var, hələlik gələ bilmir - hər dəfə bir söz deyirdik.

Bir gün anam otaqda İbrahimin şəkli ilə üz-üzə oturub ağlayırdı. Yaxınlaşdım.

– Ana, nə olub?

– Mən İbrahimin ətrini hiss edirəm. İbrahim indi bu otaqda, buradadır...

Bir qədər sakitləşəndən sonra əlavə etdi: "Mən əminəm ki, İbrahim şəhid olub. O, son dəfə çox dəyişmişdi. Ona çox dedim ki, gəl, elçiliyə gedim, səni evləndirmək istəyirəm. O isə deyirdi: "Yox, ana, mən əminəm ki, qayıtmayacağam. İstəmirəm ki, evin küncündə ağlar bir göz məni gözləsin".

Bir neçə gündən sonra yenə İbrahimin şəklinin önündə dayanıb ağlayırdı. Biz axırda məcbur qalıb dayımızı çağırdıq ki, anama həqiqəti söyləsin.

Həmin gün anamın halı pisləşdi, ürək narahatlığı gücləndi və biz onu xəstəxanaya yerləşdirdik.

İllər sonra anamı Behişti-Zəhra (ə) məzarlığına aparanda daha çox 44-cü sıraya getmək istəyirdi. O, İbrahimin xatirəsi ilə naməlum şəhidlərin məzarı yanında otururdu. Ona ağlamaq olmazdı, amma orada ürəyini boşaldır və naməlum şəhidlərə ürək sözlərini deyirdi.