Salam olsun İbrahimə

Yay

Mürtəza Parsaian

Yaralandığına görə Tehranda müalicə olunan İbrahim 1982-ci ilin yayında məktəb məsələləri ilə maraqlandı. O, xidmətlə yanaşı təkmilləşdirici kurslara qatıldı və həmin qısa müddətdə bir neçə dini-mədəni fəaliyyətlə çıxış etdi.

***

Onu əsa ilə maarif şöbəsinin pilləkənlərindən qalxarkən gördüm. Yaxınlaşıb salam verdim.

– Ağa İbrahim, nə olub? Əgər bir işin varsa, de, biz görək.

– Yox, özüm həll edəcəm.

Bir neçə otağa girib imza aldı. İşləri bitəndən sonra soruşdum: "Bu kağız nə idi? Nə üçün özünü bu qədər əziyyətə saldın?”

– Bir Allah bəndəsi var, iki il müəllim işləyib, amma hələ işədüzəlmədə problem yaşayır. Onun işini gördüm.

– Cəbhə uşaqlarındandır?

– Güman etmirəm. Məndən xahiş elədi, mən də gördüm ki, bacararam. Ona görə gəldim.

Sonra sözünə davam etdi: "Adam gərək Allah bəndələri üçün bacardığı işi görsün. Xüsusən də belə yaxşı xalqımıza gərək əlimizdən gələni edək. İmam Xomeyni buyurub ki, xalq bizim nemət sahibimizdir".

***

Məhəllədə İbrahimi hamı tanıyırdı. Hamı bir ünsiyyətlə onun rəftar və düşüncələrinə aşiq olurdu.

İbrahimgilin evi həmişə dostları ilə dolu olurdu. Cəbhədən gələn uşaqlar öz evlərindən öncə onlara gedib İbrahimə baş çəkirdilər.

Bir gün Məhəmmədiyyə məscidinin imamı sübh namazına gəlməmişdi. Camaat israrla İbrahimi önə çıxardı və onun arxasında namaz qıldı.

Hacı ağa bunu eşidəndə çox sevinib dedi: "Əgər mən də olsaydım, məmnuniyyətlə ağa Hadinin arxasında namaz qılardım".

***

İbrahim əsa ilə küçədən keçirdi. Bir neçə dəfə göyə baxıb başını aşağı saldı.

Yaxınlaşıb soruşdum: "Ağa İbrahim, nə olub?"

Əvvəlcə cavab vermək istəmədi. İsrarımdan sonra isə dedi: "Hər gün bu vaxta qədər ən azı bir Allah bəndəsi bizə yaxınlaşırdı və birtəhər problemini həll edirdik. Bu gün isə səhərdən indiyə qədər heç kim müraciət etməyib. Qorxuram ki, hansısa əməlimə görə Allah Öz bəndələrinə xidmət səadətini məndən almış olar".