Sevgi Naminə

“Mənim Nurlanım...İndi bilmirəm haradasan, necəsən, nə edirsən. ama hər gün sənin yaxşı və xöşbəxt olmağın üçün Allaha dua edirəm. məncə, sevmək üçün zaman və məkan yaxınlığı önəmli deyil. Mənim indi səndən heç xəbərim yoxdur. Ama mən səni hələ də çox sevirəm. səndən uzaq, eyni zamanda sənə ən yaxın olan mən...Mən getməliydim, Nurlan. Sənə yaxınlaşdıqca sevgimi itirməkdənsə, səndən uzaqlaşıb

sevgimi qorumalı idim. Mən hələ də səni əvvəlki tək sevən səfeh, ulduzlara baxıb səni xəyal edən o balaca qızam. Sənə olan sevgim günü gündən artır. Bilmirəm bu nə deməkdir. Ama bir şeyə əminəm ki, mən bu sevgiylə ömrümün sonuna kimi yaşaya bilərəm. Allahın və sənin Sevgin ilə. Sən həmişə deyirdin ki, insan təmənnasız sevməlidir. Mən o zaman tam anlamırdım ki, sən nəyi nəzərdə tutursan. Çünki insan ona görə sevir ki, o sevəndə insanda bəzi xoş duyğular və rahatlıq yaradan hormonlar ifraz olunur. Ona görə sevir ki, sevəndə özünü özəl hiss edir. Deməli, burada təmənna var. Insan kimisə ona görə sevir ki, həmin hisslər onun özünə xoşdur. Ama yenə də sən haqlı çıxdın. Sən məni atdın. Səbəb gətirmədən belə, çıxıb getdin. Ama mən sənə nifrət etmək əvəzinə, səni daha da çox sevirəm. çünki Sevgini görən bir insan istəsə belə, nifrət edə bilmir. Sevginin qarşısında nifrət elə cılızdır ki...

Mənim sevimli qəhrəmanım...Hərdən səni elə yaxınımda hiss edirəm ki...Əl uzatsam, sənə çatacaqmışam kimi...Sən həmişə deyirdin: Ürək bağları bu həyatda hər şeydən möhkəmdir. Sən indi mənim yanımda deyilsən. sənə toxuna bilmirəm. gözlərinə baxıb, səni qucaqlaya bilmirəm. ama səni hiss edirəm. sinəmin sol tərəfində döyünürsən...Elə bərk-bərk döyünürsən ki...

Yeri gəlmişkən, qəlbimlə dostlaşmışıq. Ondan üzr istədim, səhvlərimi etiraf etdim. O, da məni bağışladı. Indi hərdənbir onunla pıçıltılı söhbətlərimiz olur. Onu elə çox sevirəm ki...Çünki içində Allahın və sənin sevgin var...Çünki içində hələ çoxlarının kəşf edə bilmədiyi Sevgi var...”
-Aysel xanım, olar?-içəri orta yaşlı bir qadın daxil oldu.

-Buyurun-deyib, Aysel yazdığı dəftərçəni kənara qoydu.

-Mənə dedilər ki, kömək eləsə, ancaq siz mənə kömək edə bilərsiniz.

-Buyurun, danışın, eşidirəm.

-Mənim ərim alkaşdır. Heç yerdə işləmir. Hirsini də mənim və uşaqlarımın üstünə tökür.-qadın ağlamağa başladı.

-Sıxılmayın xanım, ürəyiniz istədiyi qədər ağlayın. Sakitləşəndə davam edərik...

***

-Həyat bizə 2 seçim verir: Nifrət və Sevgi! –Aysel sakit, təmkinli , ama qəti səs tonu ilə seansa başladı. Qarşısında problemli ailələrin üzvləri, qohumlar, qaynatalar, qaynanalar oturmuşdu. Hər kəs diqqətlə, eyni zamanda təəccüblü nəzərlərlə Ayseli dinləyirdilər.

-Həyat bizə 2 seçim verir:Yaxşı və ya Pis insan olmaq! Nifrət və pis insan olmaq asan, sevgi və yaxşı insan olmaq isə əzablı və çətindir. Və biz insanlar asan olanını seçirik. Məsələn, bir insana nifrət etmək üçün istənilən qədər nöqsan tapa bilərəm.-deyib, Aysel əli ilə oturanlar arasında ortayaşlı 1 kişini göstərdi:-Məsələn, siz! Siz çox əsəbi insansınız. Eyni zamanda kobud və mədəniyyətsizsiniz. Həyat yoldaşına hər kəsin içində qışqırır və bunu kişilikdən sayırsınız. Əslində isə bu cahilliyin əlamətidir. Siz səhv hərəkət edirsiniz və dəyişmək istəmirsiniz. Özünüzü haqlı sayırsınız və sizin fikrinizcə hamı səhvdir, bircə siz düzgünsünüz. Siz hamının içində boğazını arıtlayıb yerə tüpürən və bunu normal hesab edən xudbin insansınız. Siz ali təhsilli deyilsiniz. Və Aristoteli oxumamısınız...Görürsünüz? sizə nifrət etmək üçün yetərincə dəlil və səbəb gətirə

bilərəm.

həmin kişi yarı pərt, yarı təəccüblü halda Ayselə baxırdı.

-Ama mən sizi sevirəm.-Aysel gülümsəyərək dedi: -Çünki siz məni səbirlə dinləyirsiniz. Və bu gün seansa gəlməyi qəbul etmisiniz. Siz qəbul etməyə, gəlməyə, qulaq asmaya da bilərdiniz. Və mən sizin bu hərəkətinizi qiymətləndirirəm.

Kişinin üz ifadəsi dəyişdi. Bu dəfə daha mülayim görünürdü.

-Təsəvvür edin ki, sabah dünyanın sonudur.-Aysel davam etdi:-Siz nə edərdiniz?

Otağı dərin sükut bürüdü. Heç kimdən səs çıxmadı.

-Təsəvvür edin ki, sizə deyirlər ki, sabah dünyanın sonudur. Və hamımız 1 nəfər kimi məhv olacağıq. Dərhal qorxmağa və heyfslənməyə başlayırıq. Çünki bu həyatı lazımınca yaşamadığımızı bilirik. Bilirik, ama etiraf etmək istəmirik. Hər birimiz bilirik ki, biz nələrsə edə bilərdik, ama etmədik. Biz yaxşı insan ola bilərdik, ama olmadıq. Biz Sevgini kəşf edə bilərdik, ama Nifrəti kəşf etdik. Qəlb qırdıq, höcətləşdik, dalaşdıq, ev üstündə bir-birimizi qırdıq, özümüzdən böyüklərə əl qaldırdıq, münasibətlər korlandı, aradakı pərdələr yırtıldı. Yəni Nifrət qalib gəldi. Təsəvvür edin ki, sizə bir gün bir film göstərəcəklərini deyirlər. Sizi televizorun qarşısında əyləşdirirlər və pultu əlinizə verib deyirlər: -İndi öz filminə baxacaqsan. Sənin həyatından çəkilmiş bir filmə.

Həmin filmə baxmaq istərdinizmi?

Yenə də heç kimdən səs çıxmadı.

-Özünüzə kənardan baxın. Hərəkətlərinizə kənardan, başqa bir adamın gözüylə baxın. Mən əminəm ki, heç kim nifrət dolu bir filmə baxmaq istəməz. həyat bizə seçim verir. Səhvsiz insan yoxdur. Hər kəs səhv edə-edə düzgün olmağı öyrənir. Ama öyrənmək istəyir və öyrənir, dəyişmək istəyir və dəyişir. Hər bir insanın cahil dövrü olur. Hər şeyi öz beyniylə, dar düşüncəsiylə ittiham etdiyi dövrü olur. Ama, əgər o, 60 yaşında da 18 yaşındakı kimi düşünürsə, hələ də 18 yaşın cahil, dar düşüncəli yeniyetmə beynini daşıyırsa, deməli, o, heç vaxt inkişaf etməyib. Heç kim deməsin ki, “ mənim xasiyyətim budur. Mən buyam!” Xasiyyət dəyişə bilər. Insan mənən inkişaf etməlidir. Həyat sadəcə pul qazanmaq və onu xərcləməkdən ibarət deyil. Həyat həm də müsbətə doğru dəyişməkdir. Insanları başa düşmək lazımdır. Hər şeyə, hər kəsə öz prizmanızdan deyil, onların prizmasından baxın.

-Prizma nədir? –oturanlardan biri soruşdu.

-Ayə, o üçbucaq formalı şey dana –kişilərdən biri cavab verdi.

Təzəcə kariyerasına başlamış, gənc psixoloq həkim Ceyhun pıçıltı ilə Ayselin qulağına dedi:

-Məncə, siz burada əbəs yerə vaxt itirisiniz. Əbəs yerə bu insanlara nəfəs tükədirsiniz. Onlar heç vaxt dəyişməyib və dəyişməyəcəklər də. Onlar hələ sizin nə dediyinizi belə, anlamırlar.

-Məncə, səhv məndədir.-Aysel eyni pıçıltı ilə dedi:-Mən gərək daha sadə dildə danışım.

Ceyhun susdu.

-İnsan doğulanda cahil doğulur. Ama həyat ona seçim verir: ağıllı olmaq seçimi. Əgər insan dünyanı dərk etməyə çalışmırsa, ən azından özünü dərk etməyə çalışmırsa, o elə cahil olaraq da ölür. Əgər siz kiməsə nifrət edirsinizsə, deməli, siz heç də o nifrət etdiyiniz adamdan fərqlənmirsiniz. Nifrət etmək cahil insanların işidir. Mübahisə,

münaqişə cahil insanların işidir.

-Həkim, indi siz bizə cahil deyirsiniz?-oturanlardan biri soruşdu.

-Seçim sizindir- Aysel bic-bic güldü.
Seans bitdikdən sonra Ceyhun Ayselə yaxınlaşıb dedi:

-Məncə bu seanslar əbəsdir. Onların beyinlərini dəyişmək üçün direl lazımdır. Bu insanlara heç vaxt mədəni olmağı, savadlı olmağı, insani münasibətləri öyrədə bilməyəcəyik.

-Əgər siz indidən belə pessimist notlarla başlamısınızsa, çətin ki, siz nikbin nəticə əldə edəsiniz. Ama sizi qınamıram. Siz işinizdə yenisiniz. Mən də əvvəllər deyirdim ki, insanlar heç vaxt mədəniyyəti kəşf etməyəcəklər. Ama sonra anladım ki, insanlar mədəniyyəti ona görə kəşf etmirlər ki, onlara mədəni olmağı göstərmirlər. Çoxları deyir ki, “ Mədəni insanla mədəni ol, mədəniyyətsizlə mədəniyyətsiz ol!” axı belə olanda mədəniyyətsiz heç vaxt bilməyəcək ki, nə olan şeydir mədəniyyət. Axı biz mədəniyyətsizlə mədəniyyətsiz olsaq, onda fərqimiz nə olacaq? Mədəniyyət nədir? Söz, yoxsa hərəkət və davranışlar? Əslində isə mədəniyyətsizlə də mədəni olmaq lazımdır. Mədəni olmaq lazımdır ki, qoy o da mədəniyyətin nə demək olduğunu görsün. Biz pis və kobud insanlardan dərhal uzaqlaşırıq. Niyə? çünki biz özümüzü onlara yaraşdırmırıq. Əslində isə biz onları dəyişdirmək qabiliyyətində olmadığımızı bildiyimiz üçün onlardan uzaqlaşırıq. Onlara yaxşını göstərmək istəmirik, onları sevgi ilə düz yola gətirmək çətin və hövsələ tələb edən işdir. Bizsə bu işdən boyun qaçırırıq. Əslində bir az səy göstərsək, görərik ki, müsbət nəticələr əldə oluna bilər. Inan buna!

-Aysel xanım, sizdə bu qədər inam və güc haradandır?-Ceyhun heyranlıqla soruşdu.

-Mən Sevgiyə inanıram, Ceyhun. Inanıram ki, gec-tez Sevgi qalib gələcək. Insanlar bir gün dərk edəcəklər ki, onlar indiyə qədər əbəs yerə bir-birilərinə nifrət ediblər. Çünki Sevginin yanında nifrət cılız və gücsüzdür. Əgər öz dediklərimə inanmasam, o zaman dediklərim boş kitab cümlələrindən başqa heç nə olmaz. Əgər istədiyin nəticəni əldə etmək istəyirsənsə, inanmalısan! Biz insanları ancaq İnam və Sevgi xilas edə bilər.

-Aysel xanım, mən hələ sizdən çox şey öyrənməliyəm.-Ceyhun həmin heyranlıqla Ayselə baxdı.

-Hmm.-Aysel gülümsədi...
***

Hava buludlu və sakitdir. Çox sakitdir. Dərin, fəlsəfi, insana huzur verən ilahi sakitlik...

Aysel əlində dəftərçəsi ilə evinin həyətinə çıxdı. onun burada yaşadığı ev 2 balaca otaqdan və geniş həyətdən ibarət idi. Ev alçaq təpəlikdə yerləşirdi və həyətdən kəndin çox hissəsi görünürdü. həyətdən aşağı, yoxuşla əsas yola çıxan dar yol vardı. Və Aysel həyətdəki taxta skamyada oturub, buradan kəndə baxmağı xoşlayırdı.

Bənövşəyi rəngli şalına bürünüb, skamyada oturdu. Havanı acgözlüklə ciyərlərinə çəkib, təbəssümlə səmaya baxdı:

-Səni sevirəm ,Allahım. Bu qədər gözəllik yaratdığın üçün. Möhtəşəm və müdrik olduğun üçün. Sevginin bu qədər böyük olduğu üçün...Onu da sevirəm. bilirsən, kimi deyirəm...-Aysel səmaya gülümsəyərək göz vurdu.

Dəftərçəsini açdı və qələmini götürüb yazmağa başladı:

“ Mənim sevimli qəhrəmanım. Bura elə maraqlıdır ki...Təbiəti elə möhtəşəmdir ki...Düzdür, işim tələb edir ki, heç də xoş olmayan hadisələrə -ailə davalarına, qırğınlara, göz yaşlarına şahid olum. Ama mən möhkəm olmalıyam. Insanlara kömək etməliyəm. onlara Sevginin var olduğunu sübut etməliyəm. onları inandırmalıyam. Müsbət nəticələr var artıq. Və hər müsbət nəticə mənim gücümü daha da artırır. Hərdən düşünürəm, sən olmasaydın mən neyləyərdim? Necə dəyişə bilərdim? Necə Sevgini görə bilərdim? Sən məni dəyişdin. Sən məni adi, hər şeydən küsən, ərköyün qızdan müdrik,, ağıllı, səbrli, düzgün nəticə çıxara bilən birinə çevirdin. Sən mənə Sevgini göstərdin. Və indi mən də insanlara Sevgini göstərirəm. axı Sevgi birdən birə qazanılmır. Insanlardan insanlara ötürülür...

Mən yaxşıyam. Və səni sevirəm. bilmirəm indi neyləyirsən. ama qoy sevgim səni pis şeylərdən qorusun. Qoy gözlərin həmişə gülsün. Əgər sənin gözlərin gülürsə, deməli mənimkilər də gülür. Əgər sənə yaxşıdırsa, deməli, mənə də yaxşıdır. Hərdənbir yuxuma gəlib, məni qucaqlasan bəsimdir. Sən özü.....
Çinarə bir anlıq qələmini saxladı və yoxuşla birisinin onun həyətinə tərəf çıxdığını gördü. Qeyri-ixtiyari baxışlarını həmin siluetə zillədi. və qələmi əlindən yerə düşdü...Bir andaca bədənindən isti cərəyan keçdiyini hiss etdi. Iflic olmuş bədənində ancaq gözləri hərəkət edirdi.

Bu hiss. Həmin bu hiss. Onu necə adlandıraq? Tutaq ki, sən gözləmədiyin anda və gözləmədiyin məkanda ən çox görmək istədiyin, ama nə vaxtsa görəcəyinə inanmadığın birini görürsən. qəfildən. qarşında. Bu hissi necə adlandıraq? Şok? Yox, bu tam ifadə etmir. Həyəcan? Yox! Sevinc? Yox! Qəzəb? Yox! Bu hissin heç bir adı yoxdur. Çünki elə hisslər var ki, onlara ad tapmaq mümkünsüzdür. Indi Çinarə də həmin adsız hisslərin içində idi. Aysel dərhal Çinarəyə çevrildi.

Ona doğru bir siluet yaxınlaşırdı. Və bu Nurlan idi. Çinarə qeyri-ixtiyari ayağa qalxdı. Ətəyinə qoyduğu dəftərçə də yerə düşdü. Çinarə sinəsinin sol tərəfindəki atılıb-düşməni hiss edirdi. Içindəki balaca qız sevincdən atılıb-düşürdü:

-O gəldi. Qəhrəmanın gəldi! Sevgin gəldi!

Çinarə anladı ki, o, indi, bu məqamda danış bilməyəcək. Ən azından həmin balaca qız atılıb-düşməyi dayandırmalı, sakitləşməlidir.

Nurlan? Bu necə ola bilər? Axı heç kim bilmir...Heç kimə deməmişdim..Necə tapıb? Niyə burda?

Içindəki balaca qız Çinarəni Nurlana tərəf dartırdı ki, onu qucaqlasın və öpsün. Ama Çinarə ayağını yerə möhkəm pərçimləmişdi.

-Nurlan?-haçandan haçana dilləndi.

-Salam,Çinarə- Nurlan gülümsədi.

O gülümsəmə...Aman Allah, necə darıxmışam..Niyə dayanmısan, Çinarə? Niyə onu qucaqlamırsan? Dayan hələ!

-Salam, Nurlan. Sən...bura...necə.. gəldin?

-Düzünü desəm, səni tapmaq elə də asan olmadı, Aysel xanım.

-Deməli, yeni adımı bilirsən –Çinarə gülümsədi.

-Hə...-Nurlan baxışlarını ona zilləmişdi.

-Niyə? Niyə bura gəldin?-Çinarə qəfildən soruşdu.

-Çinarə, mən...Mən sadəcə...Bağışla! bilirəm ki, sənə istəmədən xoşolmayan anlar yaşatdım. Ama mən bilmək istəyirdim. Itirmək duyğusunun nə demək olduğunu bilmək istəyirdim. Sən həmişə mənim yanımda idin. Sənin sədaqətinə və vəfana sonsuz inanırdım. Bilirdim ki, sən hər nə olursa olsun, məni tərk etməyəcəksən. ama mən özüm özümə aydınlaşdırmaq istəyirdim. Mən bilmək istəyirdim ki, itirmək duyğusu necə olur. Mən Əbədi Sevgi deyilən zirvəyə çatmaq üçün İtirmək Duyğusu adlanan yoldan keçməli idim. O iztirabı yaşamalı idim. Və mən yaşadım. Ilk dəfə sənin telefonuna zəng çatmayanda, səni harada axtaracağımı bilməyəndə, mən o zaman anladım ki, itirmək duyğusu necə olur.

Arada sükut yarandı...

-Çinarə, biz Əbədi Sevgidən danışırdıq. Ama bilmirdik Əbədi Sevgi nə olan şeydir. Biz həmişə bir yerdə idik, həmişə bir-birimizi başa düşürdük, dava eləmirdik. Əbədi Sevgi –bu hansısa roman, hansısa film, hansısa neçə illik evli olan cütlüklərdən alınan müsahibə deyil. Əbədi Sevgi. Mən sadəcə özüm bilmək istədim bu nə olan şeydir. Nə olan şeydir itirmək duyğusu. Başa düşürsən? mən bütün bunları özüm yaşamaq istədim.

-Bəs indi bildin?-Çinarə incik halda soruşdu.

-Hə.-Nurlan gülümsədi. –Səni harada axtaracağımı bilməyəndə yaşadım bu duyğunu- itirmək duyğusunu. Sən həmişə yanımda idin və mən sənin mənim üçün necə dəyərli olduğunu özümə aydınlaşdıra bilmirdim. Bilirsən, Sinqapurdan gələndə niyə sənə xəbər vermədim? Çünki bilirdim ki, sən qoyduğum yerdəsən və istənilən vaxt sənə çata bilərəm. bax, bu arxayınlıq idi mənə rahatlıq verən. mənsə səni itirməyin nə demək olduğunu bilmək istəyirdim. Çünki əgər itirmək duyğusunu kəşf etsəydim, Əbədi Sevgini də kəşf edəcəkdim. Və Əbədi Sevgini kəşf etmək naminə əzab çəkməyə dəyər. Çünki əgər dərin əzab çəkməsən, əsl xöşbəxtliyin nə demək olduğunu bilməzsən.

Arada yenə sükut yarandı. Çinarə susurdu. Ama gözləri yaşarmışdı.

O, burdadır. Indi o burdadır və Əbədi Sevgidən danışır...

-Bəs məni necə tapdın?

-Yaxınlardan soruşdum. Heç kəs müsbət cavab vermədi. harada olduğunu bilmədiklərini dedilər. Klinikadan soruşdum. Sənin Türkiyədə olduğunu dedilər. Mən də İstanbula bilet aldım. Səni o boyda İstanbulda harada axtarmalı olduğumu bilmədən. ama mən səni tapmalı idim. Çünki itirmək duyğusu çox əzabvericidir. Ama sınamadan nələr edəcəyini heç vaxt bilə bilməzsən! mən bilet alan günün axşamı yuxumda səni gördüm. Mənə dedin ki, İstanbula getmə! Mən orada deyiləm...

Nurlan bir anlıq ətrafına baxdı.

-Əslində buranı, bu evi, bu həyəti mən yuxumda görmüşəm. və mən bileti cırıb atdım. Yuxularımın, ürəyimin götürdüyü yolla getdim. Çünki bilirdim ki, ürəyimin apardığı yol axır -əvvəl məni sənə çatdıracaq. Mən inanıram. Mən Sevgiyə inanıram. Və budur. Mən səni və Əbədi Sevgini tapdım.

Arada yenə sükut yarandı. Nurlan Çinarəyə daha da yaxınlaşdı. Və sevgi dolu gözlərlə Çinarəyə gülümsədi.

-Çinarə, mən artıq bildim Əbədi Sevgi nədir. Bu Allah və sənsən!

Çinarə ağlayırdı. Artıq özünü saxlaya bilmir və uşaq kimi ağlayırdı.

-Sənə nifrət edirəm –deyib, xəfifcə Nurlanın sinəsini yumruqlayırdı.

-Bilirəm-Nurlan gülümsədi.

-Sənə nifrət edirəm.

-Bilirəm.

-Sən mənə o qədər əzab yaşatdırdın ki...

-Səni başa düşürəm. Çünki həmin əzabları mən də yaşadım.

-Sənə nifrət edirəm.

-Bilirəm.

-Ama səni sevirəm.

-Onu da bilirəm.

-Səni minlərcə dəfə sevirəm. səni milyonlarca dəfə sevirəm. səni trilyonlarca dəfə sevirəm....

Nəhayət Əbədi Sevgini kəşf etmiş iki insan qucaqlaşdılar...Bərk-bərk, möhkəm şəkildə...

-Bilirsən, sən çox qəribə adamsan.-Çinarə hıçqırıqlarına son verib, dilləndi. –Ama mən bu qəribə adamı çox sevirəm. və hər nə olursa olsun, bu qəribə adamı, ancaq bu qəribə adamı sevmək istəyirəm...Yaxşı , madam ki, məni həmişə sevmisən, bəs bu qədər əzab, həsrət niyə?

-Sevgi naminə! Əbədi Sevgiyə gedən yolda hər əzaba qatlaşmaq olar! Hər şey Sevgi naminə idi. Sevgi naminə!!!

SON
18.10 -03.11.2012