Sevilməyi düşünmə, sevməyi öyrən
Yüklə 259,07 Kb.
|
| Gəldi yol oldum…
Güldü, gül oldum. Aldı əllərinə Qolundakı əl oldum. Çox şükür, dünya. Dola bildi içimə ən son, ən qutsal dəliliklər... Muştuğulumu ver, Tanrım, muştuluğumu! Sevdalandım mən, Sevdalandım(31.s.8)... Güney şairləri bu gün hər şeyin, hər kəsin öz yerində olmasını, dünyanın nizamının pozulmamasını şair təbiətindən doğan həssaslıqla arzulayırlar. “Yeri səhv düşənlərin” bəd əməllərinin nəticəsində başqalarının əzab-əziyyət çəkmələrini, əziyyət çəkənlərin əziyyət verənlərin qınaq hədəfinə çevrilmələrini, günahsız günahkarların sayının artmasının şahidi olmaq istəmir, “dayaz sularda çabalamağa özlərini məhkum etmiş və ya məhkum edilmiş zavallı naqqaların halına (Ərgin)” acıyırlar... Onların modern şeir yaradıcılığında bəzən bədiilikdən uzaq, sadəcə düşüncəsinin, ağlının diqtə etdiyi fikirlərdən ibarət lakonik deyimlər, açığı, aforizm səviyyəsində, gücündə ifadə və fikirlər olur: “Tülkü satıldı, aslana döndü”, “Böyük dərddir, yarımçıqlar arasında bütünlük (Ərgin)”, “Böyük dərdlər böyüdür, Kiçik dərdlər çürüdür; Bu güllə çağında Lütf edirsən açırsan Gül!; Susss... Hürməyin itlər! Bura Azərbaycandır... Şeir çörək ağacı deyil, çörəkdir; Qartal Qəfəs arxasından baxır, Havada uçuşan Milçəklərə... ; Bir kişini Bağırsağı ilə asıblar! Deyirlər; Bir gecəlik Çörək Oğurlamışdı...; Barmaqlarını kəsdi-lər Öldü şair! Ürəyində qalmışdı Sözləri... (M.Əzizpur)”, “eşq, yəni qorxa-qorxa bir sığıncaq, amma isti və sıcaq...; bir muğamdan bir misra kimi sevirəm səni yaz, səhnəni sazlasınlar! hazırlaşdım səni təkrar oxumağa (Kiyan Xiyav)”, “sevişmədən öncə uyumaq qəddarlıq; bir gün bir balıq mənə dedi: Çillinin soykökü delfinlərə qayıdar; Bu qarışqa yuvasını gəzir, Öyləki atam azadlığı “Opozosyon” qəzetlərdə (Elvar Qulivənd)” kimi... Lakin bunların kiçik, “kibriti” söylənməsinin heç bir önəmi yoxdur, çünki bu kiçik, lakonik misralarda elə böyük mətləblər saxlı ki!.. Heç bu mətləblərin hansı formada ifadəsinə fikir belə vermirsən, məna səni tutur və əllərinin üzərinə götürərək şair və ya yazarın bu kibriti misralardan qurduğu ehsasatlı, əsrarəngiz bir düzənə-dünyaya aparır... Onların əksər əsərlərində azad, xoşbəxt gələcəyə inam duyğuları şahə qalxır və bir nüans daim izlənir-milli ruha, soykökə bağlılıq, həm də ənənəviliklə modernist düşüncənin qovuşuğu... Huşəng Cəfərinin ustad Şəhriyarın “Səhəndiyyə” poeması üslubunda son illərdə yazdığı “Savalan” şeirini milli ruhun təntənəsi, ənənəvi yurda məhəbbət, Vətənə sevgi mövzusunun öxünəməxsus tərzdə təqdimatı saymaq olar. Üsyankar şair bu əsərdə elini, dilini, türklüyünü dananlara sərt və açıq cavab verir, tarixi həqiqətləri sillə kimi üzlərinə vurur, Azərbaycan türkünün milli kimlik kartı bir daha açılır, tarixi şəxsiyyətlərimizə, xalq qəhrəmanlarımıza, korifey sənətkarlarımıza-ədəbi simalarımıza ehtiram duyğusu yansıdı-lır... Və Huşəngin şeiriyyətindəki lirizm, metaforik ladlar, fikrin sadə və aydın türkcədə izharı, xalqın yaratdığı zəngin ədəbiyyatımız və mədəniyyətimizdən dolayı duyduğu iftixar, qürur hissləri də nəzərdən qaçmır. Onun “Savalan” və “Ağ atım” poemalarını yazmasını, əslində, unudulan bir tarixin, yaddaşlarda yaşayan inancların, minillər boyu formalaşan dünyagörüşünün bərpası üçün atılan mühüm addımlardan biri də saymaq olar: Yazmışam Eyvaza gəlsin,
|