Sevilməyi düşünmə, sevməyi öyrən

Bir çox bülbül sevər gülü,

Ancaq gülün könlünə

Ən gözəl sözlərlə toxunan

bülbül yiyələnə bilər...

Gerçək həyatda məhz insanların cahilliyi, nadanlığı, paxıllğı və qəddarlığı üzündən baş verməkdə olan bir sıra naqislikləri onların özlərinə kinayəli şəkildə səslənməklə anlat­maq is­təyir Güney şairləri... Həyatda yeri səhv düşənləri, yerində olub elin-ulusun işinə yarama­yan, çıraq tək dibinə işıq salmayanları, cəmiyyət üçün faydalı olmayanları qınaq hədəfinə çe­virir, özünü müa­sir-modern sayan və arsız-arsız gəzib-dolaşan bivecləri, “Araz aşığından, Kür topuğundan” olan yüngül əyləncə düşgünlərini, “obrazovannıları” qamçıla-yırlar və bu istəklərini əksər hallarda təsəvvüf aləminin rəmzləri, simvolları vasi­təsilə bədii poetik misra­lara çevirirlər. Eləcə də dünyaya ağalıq etmək iddiasıyla gücsüz, zəif xalqları əzmək, milli haqq və hüquqlarını əlindən almaq, özündən asılı vəziyyətdə saxlamaq ehtira-sında bulunan super dövlətlərin çirkin mahiyyətli siyasətlərini, onların güc strukturlarının törətdiyi əzazillik və vəhşilikləri kəskin şəkildə, öldürücü sarkazmla həcv edirlər.

Bütün bunların çağımızın qaçılmaz gerçəyi olduğu Kərim Çayçının “Bomba altında qalan oxuldaşlara...” şeirində bütün çılpaqlığı ilə öz əksini tapır:

Sənə gül çalacağıdım
Düşlərimizdəki topraqlı tin yaralarının odasından olsaydı!
Gül çala bilərdim, qonşumızın qızının gəlincik ayısının donundan.
Yalancı olmasaydım...
Bilirsən, biz yarım qalmış qanmazlıq savaşlarının uşaqlarıyız,
Gecələri taxta tüfəyilen qol-boyun yatan,
Gündüzləri dolanmaq yerimiz şəhid törənlərinin ağlaşması,
əl-ələ naqış vurarkən gəlin çıxartmasaydı qolunu,
bu üzü qara məsih gəlinciyini çalmasaydı,