Siffeyn müharibəsinin səBƏBLƏri imam (ə)-in müaviyəYƏ QƏti söZÜ

ƏNBAR ƏKINÇILƏRININ IMAM (ə)-I QARŞILAMASI

Imam (ə) Mədaindən Ənbara doğru yola düşdü. Ənbar əhalisi Imam (ə)-ın oradan keçəcəyindən xəbər tutduqda onu qarşılamağa çıxdılar. Onlar Imam (ə)-a yaxınlaşdıqda atlarından düşdülər və o həzrətin qarşısında atılıb-düşməyə, baş əyməyə başladılar. Imam (ə) buyurdu:–Bu nə hərəkətdir? Bu heyvanları nə üçün gətirmisiniz?

Dedilər:–Bu bizim böyüklərə təzim etmək üçün adətimizdir (Iran şahları dövründən qalma bir adətdir). Bu heyvanları da sizə hədiyyə gətirmişik. Əsgərləriniz üçün yemək, atlarınız üçün də ot-ələf gətirmişik.

Imam (ə) buyurdu:–Allaha and olsun, böyüklərə qarşı belə adət-ənənəniz onların xeyrinə deyil. Siz də bu işinizlə özünüzü məşəqqətə salırsınız. Bu işi bir daha təkrar etməyin. Özünüzlə gətirdiyiniz heyvanları bu şərtlə qəbul edərəm ki, onlar (şəri) vergiyə aid edilsin. Bizim üçün gətirdiyiniz yeməyi də bu şərtlə qəbul edərəm ki, pulunu ödəyəm.

Camaat dedi:–Siz qəbul edin. Biz qiymət qoyarıq, sonradan pulunu alarıq.

Imam (ə) buyurdu:–Belə olduqda həqiqi dəyərindən aşağı qiymətlə hesablayarsınız.

Camaat dedi:–Ey Imam, bizim ərəb qəbilələri arasında dost-tanışımız vardır. Bizim onlara hədiyyə verməyimizi, onları da bizim hədiyyələrimizi qəbul etməsini qadağan edirsinizmi?!

Imam (ə) buyurdu:–Bütün ərəblər sizin dostlarınızdır, lakin hər kəs sizin böyük hədiyyələrinizi qəbul etməyə layiq deyil. Əgər ərəblərdən bir şəxs sizə qəzəblənsə, bizə xəbər verin.

Camaat dedi:–Ey Imam, bizim hədiyyələrimizi qəbul et. Biz çox istəyirik ki, hədiyyələrimizi qəbul edəsən.

Imam (ə) buyurdu:–Vay olsun sizə! Elə təsəvvür edirsiniz ki, biz onlara ehtiyaclıyıq?! Bilin ki, bizim sizə ehtiyacımız yoxdur.

Bunu deyib yola düşdü, uzun illər əcəm şahlarının zülmü altında inləyən, əməklərinin bəhrəsi hakimlər tərəfindən mənimsənilən şəxslərə ilahi ədaləti göstərdi.⁸⁸

Imam (ə) yol üstü Əl-Cəzirəyə çatanda "Təğlib" və "Nəmir" qəbilələri onu qarşılamağa çıxdılar. Imam (ə) öz sərkərdələrindən yalnız Yəzid Qeysə onların duz-çörəyindən və suyundan istifadə etmək icazəsi verdi. Çünki o həmin qəbilədən idi. Sonra Imam (ə) Riqqəyə çatdı, Fəratın sahilində atdan endi. Orada bir məbəd var idi və onun içində bir rahib ibadət edirdi. Rahib Imam (ə)-ın oraya gəlməsindən xəbər tutduqda o həzrətin hüzuruna gəlib dedi: Bizə ata-babalarımızdan bir səhifə irs çatmışdır. Onu həzrət Məsihin dostları yazmışlar və mən də onu gətirmişəm ki, sizin üçün oxuyam.

O səhifədə belə yazılıb: "Bağışlayan və mehriban Allahın adı ilə. O Allah gələcəkdə bir hadisənin baş verəcəyindən belə xəbər verir: dərs oxumamış (savadsız) bir tayfa arasından bir peyğəmbər çıxacaq, onlara kitab və hikmət öyrədəcək, onları Allah yoluna hidayət edəcək, bazarlarda tövhid nidasını söyləyəcəkdir. O, pisi pis şeylə cəzalandırmaz, əksinə onu bağışlayar. Onun tabeçiləri Allaha ibadət edərlər, hər bir uca yerdə qalxıb-əyilməklə Allaha həmd-səna edərlər. Onların dilləri daim təkbir və təsbih deyər. Allah onu (Peyğəmbəri) düşmənlərə qalib edər. Allah onu aldıqda (qəbzi-ruh etdikdə) onun ümməti əvvəlcə iki dəstəyə ayrılar, lakin yenidən müttəhid olar və bir müddət o vəziyyətdə qalarlar. Sonra yenidən iki dəstəyə ayrılarlar. Onun ümmətindən bir nəfər bu Fəratın sahilindən keçəcəkdir. O, yaxşılıqları müdafiə edər, pisliklərdən çəkindirər, haqq əsasında qəzavət (mühakimə) edər. Qəzavət işində muzd və rüşvət qəbul etməz. Dünya onun gözündə güclü küləyin əsdiyi yoldakı küldən də dəyərsizdir. Ölüm onun üçün susuz adamın su içməsindən də ləzzətlidir. Xəlvətdə Allahdan qorxar, aşkarda Ona qarşı ixlaslı olar. Allahın əmrini icra etməkdə məzəmmətə əhəmiyyət verməz və məzəmmət edənlərdən qorxmaz. Hər kim onu görsə və ona iman gətirsə, onun əcri və savabı Mənim razılığım və cənnətdir. Hər kəs bu saleh bəndəni görsə və ona kömək edib onun yolunda öldürülsə, (bilin ki,) onun yolunda öldürülmək şəhadətdir..."

Rahib bu səhifəni oxuyub qurtarandan sonra əlavə etdi:–Mən elə bu andan sizin xidmətinizdəyəm və sizdən ayrılmaram, çünki sizə nəsib olan şeylərin mənə də nəsib olmasını istəyirəm.

Imam (ə) bunları eşitdikdən sonra (şövqdən) gözləri yaşardı və buyurdu:–Allaha şükür olsun ki, məni unudulmuşlardan qərar vermədi. Allaha həmd olsun ki, məni yaxşı əməl sahiblərinin kitablarında yad etmişdir.

O vaxtdan etibarən o həmişə Imam (ə)-ın önündə idi, nəhayət, Siffeyn müharibəsində şəhadətə çatdı. Imam (ə) onun cənazəsinə namaz qıldı, dəfn edib sonra buyurdu: "Bu kişi bizim Əhli-beytimizdəndir." Sonralar dəfələrlə onun günahlarının bağışlanmasını istəmişdi.⁸⁹