116:7 Tanrı kendisine güvenenlere cömert davranır. Onlara iyilik eder. Rab İsa şöyle der: “Ey canım, yine huzura kavuş.” Istırabı, çektiği acıları sona ermiştir. Tanrı O’nu işitmiş ve kurtarmıştır. Şimdi hak ettiği huzur diyarına girer.
116:8-11 Rabbimiz bundan sonra Babası’nın kendisi için yaptıklarını yeniden gözden geçirir. Bununla bize, tapınmada tekrardan korkmamız gerekmediğini öğretir. Tanrı, çocuklarının övgüsünü işitmekten asla yorulmaz. Sonsuz övgü tekrarlarına layıktır. Mesih’in yüreği, kendisini üç açıdan kurtuluşa kavuşturan Babası’na şükranla doludur: Canı ölümden, gözleri yaştan, ayakları sürçmekten kurtarılmıştır. Şimdi yaşayanların diyarında, Rab’bin huzurunda; günah, ölüm, mezar ve ölüler diyarının üzerinde zaferli olarak yürümektedir. 10, 11’inci ayetlerdeki düşüncenin tekrarlanışını kavramanın zor olduğunu itiraf etmeliyiz. TEV çevirisi, büyük olasılıkla genel anlamı yakalamıştır:
“Tamamıyla ezildim dediğim anlarda bile O’na inanmayı sürdürdüm. Hiç kimseye güvenilmez deyip korktuğumda, O’na iman etmeyi sürdürdüm.”
İmanı, ıstırapların en büyüğünü yaşarken ya da insanlar ne kadar güvenilmez olduklarını kanıtladıklarında bile değişmedi. Sözleri güvensizlikten değil, büyük bir güvenden kaynaklanıyordu.
