25:4,5 Sonraki bölümde mezmur yazarı, Rab’bin yolundan giden bir öğrenciyi tasvir eder. Bu öğrenci, Rab’bin yollarını bilmek, O’nun yollarında yürümek ve gerçeğinde büyümek ister. Kurtuluşunun Tanrısı’nın sevgisiyle harekete geçirilir. Umudunu O’na bağlamıştır.
25:6,7 Sonra Davut bağışlanmayı umut eden bir günahlı olarak karşımıza çıkar. Rab’bin son bulmayan merhamet ve iyiliğine başvurarak Rab’den kendisine geçmişte nasıl lütuf gösterdiğini hatırlamasını ister – sanki Rab unutuyormuş gibi! Bu tür istekler, Davut açısından Tanrı’nın lütfu hakkında duyulan yanlış kaygılar olsa da, bizler Müjde’nin ışığının tadını çıkarırken, Davut’un gölgelerin çağında yaşadığını hatırlamamız gerekir. Davut’un gençliğinde işlediği günahlar ona üzüntü vermektedir; günah böyle bir özelliğe sahiptir. Mezmur yazarı, kısaca Rab’den bu günahlarını anımsamamasını, kendisini sevgisine göre anımsamasını ister. Bu karşı konulmaz bir duadır... Günahlarımızın bağışlanmış olduğunu bilmek ne kadar rahatlatıcıdır. Doğu batıdan ne kadar uzaksa, isyanlarımız da bizden o kadar uzaktadır. Sonsuza kadar bağışlanmış olarak Tanrı’nın anımsamama denizine gömülmüşlerdir!
