Şİİr niteliĞİndeki Kİtaplara giRİŞ

32. Mezmur: Bağışlandık!
Mutluluk, bağışlanmaktır! Bu, tanımlanamaz bir duygudur. Böylesine ağır bir yükün üzerimizden kaldırılışı, büyük bir borcun silinmesinin verdiği huzura benzer. Suç uzaklaştırılmış, savaş sona ermiştir. Barışın tadı çıkarılır. Bunun Davut için anlamı, suçunun bağışlanması, günahının örtülmesi, kötülüklerinden dolayı suçlanmaması ve ruhunun hileden temizlenmesidir. O dönemdeki imanlı için anlamı ise, yalnızca günahının örtülmüş olmasından daha fazlasıdır. Güna­hın örtülmesi, Eski Antlaşma’daki kefaret kavramıydı. Çağımızdaki imanlılar, günahlarının tamamıyla kendilerinden uzaklaştırıldığını ve Tanrı’nın, günahla­rını denizin derinliklerine gömerek anımsamadığını bilirler.

32:1,2 Romalılar 4:7, 8’de Elçi Pavlus, aklanmanın Eski Antlaşma’da bile işlerle ilgisi olmadığını göstermek için Mezmur 32:1, 2’den alıntı yapar. Ancak gerçek, Davut’un söylediğinden çok, söylemediğinde yatar. Kurtuluşu kazanan ya da hak eden doğru bir adamdan söz etmemektedir. Bağışlanmış olan bir gü­nahkâr hakkında konuşmaktadır. Pavlus, bağışlanmış bu adamın mutluluğunu tanımlarken onun işlerinden söz etmez. Pavlus, Kutsal Ruh’un yardımıyla Da­vut’un, Tanrı’nın insanın işlerine bakmadan kendi mükemmel doğruluğunu ver­diği kişinin mutluluğunu tanımladığı sonucuna varır (Rom.4:6).

32:3,4 Davut daha sonra önemli bir konuya geçer. Bat-Şeva’yla zina ettik­ten ve Uriya’nın ölümünü tasarladıktan sonra Davut, günahını itiraf etmekten sürekli kaçındı. Yaptığı kötülükleri gizlemeye çalıştı. Belki de “zamanın her şe­yin ilacı olduğunu” düşünerek kendini aldatıyordu. Ama Rab’bin önünde itirafta bulunmayı reddetmesi, hem Tanrı’ya hem de kendi yararına karşı savaşmasın­dan başka bir şey değildi. Dermanının tükenmesinin nedeni, günahını itiraf edemeyişiydi. Tanrı’nın elinin bütün ağırlığını üzerinde hissediyordu. Artık hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Yaşamın dişlileri asla birbirine kavuşmuyordu. Sorunsuz günler gitmiş, yerine zevk vermeyen kötü günler gelmişti.