II. İKİNCİ KİTAP (42 - 72. Mezmurlar)
42. Mezmur: Tanrı’ya Susamak
Bazı kişiler bu mezmurda, kendi öz oğlu Avşalom’un isyanı sırasında sürgündeki Davut’un sesini işitirler.
Diğerleri ise, reddedilen ve acı çeken Mesih’in sesinin farkına varırlar. Seslerin, gelecekteki sıkıntı dönemi sırasında Yahudiler’den geriye kalan az sayıdaki kişinin yakınan hıçkırıkları olduğunu düşünenler de vardır.
Bazıları bu mezmuru, kişinin iman ettiği dönemdeki ilk sevgisini ve Rab’le aynı sıcak paydaşlığın yenilenmesini özleyen imanlıya da uyarlamaktan hoşlanırlar.
Bu düşüncelerin hepsi yasal uyarlamalar olduğundan, tek bir görüşle yetinmek zorunda kalmamamız iyidir. Bu durum, mezmurların çok yönlülüğüne güzel bir örnektir.
42:1 Tanrı’yla paydaşlığa duyduğumuz özlem, kuru topraklarda dolaşan bir geyiğin şiddetli susuzluğuyla kıyaslanabilir; nabzı hızla atmakta, ırmakları özledikçe soluğu sıklaşmaktadır. Gamaliel Bradford, şu sözleriyle kendi yaşamından örnek verir:
Ayaklarım nereye bastıysa,
İsteğim değişmeden kaldı.
Tanrı’ya duyulan, asla dinmeyen,
Büyük bir susuzluk bu.
Dostları ilə paylaş: |
