Şİİr niteliĞİndeki Kİtaplara giRİŞ

62. Mezmur: Yalnızca Tanrı!
62. Mezmur’un bildirisi Tanrı’nın tek gerçek sığınak olduğudur. Tek ve yalnız sözcüklerinin tekrarlanışı, Tanrı’nın bizim güvenimizi hak ettiğini vur­gular.

Tanrı’nın sunulduğu birçok güzel ifadeden bazıları aşağıda belirtilmiştir:

Kurtuluşumuz (1b, 2a, 6a, 7a. ayetler)

Kayamız (2a, 6a, 7b. ayetler)

Kalemiz (2c, 6c. ayetler)

Umudumuz (5b. ayetler)

Onurumuz (7a. ayet)

Sığınağımız (7b, 8b. ayetler)

Gücümüz (11b. ayet)

İnayet ve sevgi pınarı (12a. ayet)
Tanrı’yı güvenen ve O’nu gücü olarak gören kişi aşağıdaki güvencelere sa­hiptir:
Asla sarsılmaz (2b. ayet)

Düşmanlarını paylayacak cesarete sahiptir (3. ayet)

Düşmanlarının planları hakkında bilgilidir (4. ayet)

Sarsılmaz (6b. ayet)

Diğer insanların da Tanrı’ya güvenmenin getirdiği sevinci bilmelerini ister (8. ayet)

Bunların dışında genellikle insanların güvendiği beş başka şey daha vardır, ancak kuşkusuz bunlara güvenildiğinde hayal kırıklığı yaşanacaktır. (1) Sıradan, önemsiz ve bir buhar gibi geçici insanlar. (2) Yöneticiler ya da zengin kişiler­den oluşan yüksek tabakadan insanlar. Yardım ve güvence sağlar gibi görün­seler de güvenilmezdirler. Gerek ayak takımından, gerekse yüksek tabakadan olan insanlar tartıya konduklarında, güvenilirlikleri açısından hiçbir değer taşı­madıkları görülür. (3) Baskı ve zulüm ahmakça bir yöntemdir. Bunlar Tanrı’nın lanetini insanların üzerine getirir. (4) Soygunculuk, güç ve zenginliğe giden kestirme bir yol gibi görünse de, bu kötülükle elde edilmiş gelir, Tanrı’nın yar­gısına uğrar. (5) Dürüstçe çalışılarak elde edilen zenginlikler bile ilişkileri­mizde ve hizmetimizde Rab’bin yerini almamalıdırlar. F. B. Meyer bu konuda şöyle yazar: “Genellikle paraya umut bağlar ve insanlardan yardım bekleriz, ama bize gerçekten yardım eden Tanrı’dır.”

Bu mezmurun, Avşalom’un isyanından esinlenerek yazılmış olması olasıdır. İsyancılar, Davut’u yok etmek için ardına düşerler. Amaçları onu yüksek ko­numundan, tahtından indirmektir. Sadık gibi görünürler, ancak yüreklerinde hainlik tasarlarlar. Kaçak kral, kendisine bağlı halkını Rab’be hiç kuşku duy­madan güvenmeleri için zorlar. Düşmanları insanlara ve paraya güvenmekte­dirler, ama bunların hiçbirinde kurtuluş yoktur. Davut yalnızca Rab’be güven­mektedir. Rab ona defalarca güç ve sevginin kaynağı olduğunu, gücünü sadık­ları kurtarmak ve düşmanları cezalandırmak için kullandığını, sevgisiyle halkını avutarak bereketlediğini belirtmiştir. Lütfunu reddeden herkes için adaletin ye­rine gelmesini sağlayacaktır.

John Donne’ın bu mezmura ilişkin yorumu anılmaya değer:
O benim Kayam, Kurtuluşum, Kalem, Sığınağım ve Onurum’dur.

Sığınağım O olduğuna göre hangi düşman beni yenebilir?

Beni savunan O olduğuna göre hangi ayartma beni yaralayabilir?

O, Kayam olduğuna göre, hangi fırtına beni sarsabilir?

O, Kurtuluşum olduğuna göre, hangi kasvet beni kederlendirebilir?

O, benim yüceliğim olduğuna göre, hangi iftira beni lekeleyebilir?