95:6,7a Şimdi tapınmak için ikinci bir çağrıda daha bulunulur. Bu kez çağrı daha da kişisel ve içten hale gelmiştir. Yaratıcımız olan Rabbimiz’in önünde tapınmalı ve diz çökmeliyiz. Çünkü O, bizim Tanrımız’dır. Bizi yaratan ve kurtaran O’dur. Bizim için yaşamını feda eden İyi Çoban O’dur. Bizler O’nun otlağının halkıyız, çiviyle delinmiş elleri tarafından yönlendirilen ve korunan koyunlarıyız.
95:7b-9 7’nci ayetin ortasında, tapınmadan uyarıya geçen ani bir değişiklikle karşılaşırız. Bu değişiklik, özlemle inleyen Kutsal Ruh’un ifadesidir:
Bugün O’nun sesini duyarsanız... Mezmurun son ayetlerinde RAB’bin, halkını kötü, imansız bir yüreğe karşı uyaran sesini işitiriz. Refidim yakınlarındaki Meriva’da, İsrailliler susuz kaldıkları için yakınarak Tanrı’yı denemişlerdi (Bu Massa ile aynı yerdi – Çık.17:7). Kadeş yakınlarındaki Meriva adındaki başka bir yerde Musa, kayaya seslenmek yerine ona vurarak Tanrı’yı gücendirmişti (Say.20:10-12). Biri çöl yolculuğu-nun başında, diğeri ise çöl yolculuğunun sonunda gerçekleşen bu iki olayın an-lamı önemlidir. Bu iki olay (Meriva: çıkışma; Massa: deneme), o dönemdeki halkın sadakatsizliğini ifade ediyordu. Kendilerini Mısır’dan kurtaran Tanrı’nın harika işlerini görmüş olmalarına rağmen, yine de O’na çıkışmış ve O’nu dene-mişlerdi.
