109. Mezmur: Tanrı’nın Düşmanlarının Sonu
Duaların yer aldığı bütün mezmurlar içinde bu mezmur ilk sırayı alır. Tan-rı’nın yargısı, başka hiçbir mezmurda burada olduğu gibi böylesine içtenlikle ve ayrıntılarıyla dilenmemektedir. Okuyucunun merakı uyandırılır; mezmur yaza-rının düşmanları için dilediği cezalar, okuyucuyu etkiler!
109:1-3 Mezmur, kuşkuları yok eden bir ılımlılıkla başlar. Davut, övgü sunduğu Tanrı’nın yardımını diler. Düşmanları ona haince bir saldırı hazırlığı içindedirler, ayrıca ona karşı gerçek dışı suçlamalarda bulunmaktadırlar. Nefret dolu sözler aynı anda her yönden üzerine gelmektedir. Dayanma gücünü tüketen ise, bunların haksızca saldırılar olmasıdır.
109:4,5 Davut kendisine saldıranlara sevgiyle yaklaşmış ve nazik davranmıştır. Ama bunun karşılığı sahte suçlamalarla dolu şiddetli bir saldırıdır. Bütün bunlar olup biterken o, düşmanları için dua eder. Her iyiliği bir hakaretle yanıtlanmış, gösterdiği sevgiye karşılık aldığı ödül, nefret olmuştur.
109:6,7 İşte tam bu noktada sert bir tutum takınmaya başlar. O andan itibaren bedduaları şiddetlenir. 1-5’inci ayetlerdeki pek çok düşmandan sonra, şimdi özellikle bir düşmanın üzerinde durmaya başlar.
Sonunda bu adam yakalanır ve yargı önüne çıkartılır. Böyle bir durum karşısında koşulları Rab düzenlemelidir. Öyle ki, düşmanının başına kötü bir insan koysun, şeytani düşüncelere sahip bir kişi onu suçlasın. Davanın sonunda “suçlu” çıkarılsın. Davasını daha yüksek bir mahkemeye götürmek isterse, bu isteği mahkeme için bir hakaret sayılsın ve cezası artırılsın.
Dostları ilə paylaş: |
