Rab bizim için büyük işler yaptı, sevinç doldu içimiz.
126:4 Ancak ülkelerine dönmek üzere olan acınacak haldeki bu halkın, üzerlerindeki elbiselerinden başka hiçbir şeyleri yoktu. İnsan gücüne, paraya ve korumaya ihtiyaçları vardı. Bu durum, şöyle dua etmelerine neden oldu:
Ya Rab, eski gönencimize kavuştur bizi,
Negev’de suya kavuşan vadiler gibi.
İbranice’de Negev sözcüğüyle ifade edilen güney yönü, güneydeki çöl anlamındaydı. Çöl, genelde kuru ve kısırdı, ancak şiddetli yağmurlardan sonra kurumuş su yatakları, sel kaynaklarına dönüşerek çölde çiçekler açtırmıştı. Bu nedenle geri dönmekte olan sürgündekiler, şimdi az sayıda olan halkın, on iki oymak geri getirilinceye kadar çoğaltılması için dua ediyorlardı. Rab’den her şeyi yeniden inşa edebilmeleri için gerekli araçları sağlamasını istediler. Ülkelerinde mutlu ve verimli insanlar olabilmeleri için ihtiyaç duyacakları her şeyi O’ndan dilediler.
126:5,6 Dönüşlerinden sonraki ilk yıl özellikle zor olacaktı. Hemen biçecekleri ürünleri olmayacaktı. Ürün ekmek için yeni bir başlangıç yapmaları ve biçme zamanını beklemeleri gerekecekti. Bu, masrafların kısılacağı, yetersiz yiyecek kaynaklarının mümkün olduğunca tutumlu kullanılacağı bir dönem olacaktı.
Bu ilk ürün için ekecekleri tohum, onlarda bir üzüntü ya da hayal kırıklığı yaratacaktı. Tahıl fıçıları neredeyse boş olacaktı. Çiftçi tahılını ya şimdi ailesini beslemek için kullanacak ya da gelecek günlerde bol verim alacağı umuduyla onu ekecekti. Onu ekmeye karar verdiğinde, eline önlüğüne daldırır ve tohumu sabanla sürülmüş tarlaya eker, akan gözyaşları da önlüğünün içine düşerdi. Aklında karısı ve çocukları ve içinde çok az lapanın bulunduğu kâseler vardı; hasat zamanı gelinceye kadar nasıl da fedakarlık ederek yaşayacaklardı. Tohumu ekerken kendisini ailesinin ağzından yiyecek alıyormuş gibi hisseder.
Ancak geri dönen sürgünler teşvik edici bir söz duyarlar:
Dostları ilə paylaş: |
