137:2 Lirlerini çevredeki kavaklara asmışlardı ya da bizim deyişimizle onları rafa kaldırmışlardı. Çünkü müzik yapmalarının bir anlamı yoktu. En azından ezgi söylemeleri için hiçbir nedenleri yoktu. Söyleyecek ezgileri olmadığından müzik aletlerine ihtiyaçları olmuyordu.
137:3 Babil’de kendilerine zulmedenler, onlardan İbrani halk ezgilerinden birini söylemelerini sık sık istiyorlardı. Sanki yaralarına tuz basar gibiydiler. “Kendi ülkenizde söylediğiniz şu mutlu ezgilerinizden bize de bir tane söyleyin!”
137:4 Bu istekleri ne kadar da mantıksızdı! Yahudiler ezgi söylemeyeceklerdi. Yalnızca kalpleri kırık olduğu için değil, aynı zamanda tanrısız putperestlerin bulunduğu ülkede Rab’bin ezgilerini söylemek çok uygunsuz olurdu. Rab’be ait olanlarla dünyaya ait olanları karıştırmak Yahudiler açısından ahlâka uymayan bir durumdu. F. B. Meyer şöyle yazar: “Yabancının ülkesi ve Rab’bin ezgisi asla bir arada olamaz.”
