| 145:20 Kendisini seven herkesi korur. Onları, kaygılarını Kendisine yüklemeye çağırır.
Son olarak, gazabında yücedir. Bütün kötüler sonunda yok edileceklerdir.
145:21 Davut, kararını vermişti; bu yüce Tanrı’yı sonsuza kadar övecek ve herkese aynı şeyi yapmalarını öğütleyecekti.
Davut’un Rab’bi övme konusundaki bu kararlılığı, beni, eksik olan “nun” harfi hakkında şunu söylemeye yönlendiriyor: Evrenin tamamı Rab’bi överken, siz O’nu övmekte eksik kalanlardan olmayın!
146. Mezmur: Yakup’un Tanrısı’nın Yüceliği
146:1 İlk ayet, mezmur yazarının kendisini Rab’bi övmeye çağırdığı iki buyruğu içerir.
146:2 İkinci ayet yazarın karşılık verdiği iki ifadeyi kapsar: “Yaşadıkça RAB’be övgüler sunacak...” Bu, bir insanın kendisiyle olan diyalogudur.
146:3,4 Mezmurun geri kalanı, neden insanın değil de Tanrı’nın güvene layık olduğunu açıklar. Her birimiz er ya da geç insanlara güvenmemeyi öğreniriz – insanlar arasında üstün sayılan önderlere bile. İnsanların en iyisi bile sonuç olarak insandır. Bırakalım başkalarını, kendilerini bile kurtaramazlar. İnsanın kalp atışları durduğunda ölür, gömülür ve bedeni toprağa döner. Bütün gösterişli tasarıları sona erer. Bu nedenle insanın güvenilmez, güçsüz, ölümlü olduğunu söyleyebiliriz.
Dostları ilə paylaş: |
