Şirvani Ədilli

Qafiyələnən sözlərin quruluşuna görə qafiyələn-mənin aşağıdakı növlərini müəyyən edə bilərik:

1. Söz kökü sonluqlarının qafiyələnməsi. Sözlərin hansı nitq hissəsinə aid olmasına görə müxtəlif variantları var. Məsələn, dağ-bağ (isim-isim), ver-yer (feil-isim), almaq-qalmaq (feil-feil), ağ-sağ (sifət-sifət), qara-yara (sifət-isim) və s.

Misallar:

Anamız vətənçin vurmasa ürək (isim),

Haram olsun mənə yediyim çörək (isim).

S.Rüstəm

Millət yoludur, haqq yoludur tutduğumuz yol (isim),

Ey haqq, yaşa, ey sevgili millət, yaşa, var ol (feil).

T.Fikrət
Öz şəxsi dərdinə qalanlar mənə,

Hörümçəklər kimi tor hörməsinlər (feil).

Ürəyi qara daş olanlar mənə,

Müqəddəs dərdimi çox görməsinlər (feil)...

S.Rüstəm
2. Söz kökü sonluğu ilə şəkilçinin qafiyələnməsi. Daha çox müasir poeziyada istifadə olunur:
Al qoynuna dostlarını, ey bağrı qan Arazım,

Mənim qanlı göz yaşımdan yaran+mısan, Arazım!

S.Rüstəm
Bilsin ana torpaq, eşitsin vətən,

Müsəlləh əsgərəm mən də bu gün+dən.

S.Vurğun
Lakin klassik əruzvəznli poeziyada da buna kifayət qədər nümunələr tapmaq olar:
Həqq bilir bir zərrə neştərdən damarlar ağrımaz

...Gər bu gerçək aşiqi sərpa soy+arlar, ağrımaz

İ.Nəsimi
Mən gözəl bir süfrə açdım sözdən əhli-aləmə,

Onda min zövq artıran hər dürlü nemət düz+müşəm.

Kim gəlir, gəlsin aparsın hər nə istər xatiri,

Qurtaran nemət deyil, süfrəmdən olmaz heç nə kəm.

M.Füzuli
Sahibsiz olan məmləkətin batması haqdır

Sən sahib olarsan, bu vətən bat+mayacaqdır!

M.A.Ərsoy

3. Söz kökü sonluğu ilə kök sonluğu-şəkilçi birləş-məsinin qafiyələnməsi. Daha çox müasir poeziyada isti-fadə olunur:

Sən beləsənmiş bala+m, ay bərəkallah sənə.

Fisq imiş əmrin tamam, ay bərəkallah sənə.

M.Ə.Sabir
Səni tanıdıqca sən mən+ə sirsən,

Sirlər açıldıqca sən yenə sirsən!

N.Xəzri
4. Şəkilçi ilə kök sonluğu-şəkilçi birləşməsinin qafi-yələnməsi. Bu növ də daha çox müasir poeziyada istifadə olunur:

İl qaldı bir əsri yarı böl+məyə

...İşığın qəfildən dönər kölgə+yə...

M.Araz
5. Kök sonluğu-şəkilçi birləşmələrinin qafiyələnməsi. Bu növə söz kökü sonluğu ilə kök sonluğu-şəkilçi birləş-məsinin qafiyələnməsinin xüsusi halı kimi də baxmaq olar. Belə ki, burada adətən saitlə bitən kökə iki və daha çox səsə malik şəkilçi əlavə edilir və həmin saitin samitlə qapanması bu sözün samitlə bitən digər şəkilçili köklə qafiyələnməsinə imkan yaradır. Yəni bu halda qafiyələn-mənin alınması üçün mütləq hər iki söz şəkilçi qəbul etməlidir. Misallar:
Guya zindan boğa bilər azadlığın haqq səs+ini,

Ölüm-dirim savaşına bəstələnmiş nəğmə+sini

S.Rüstəm

Mən vurğun deyiləm şöhrətə, ad+a,

Sadə bir şairəm, qoca dünya+da.

S.Rüstəm
6. Eyni sonluqlu müxtəlif şəkilçilərin qafiyələnməsi. Əsasən müasir dövr poeziyasında istifadə olunmağa başlamışdır. Məsələn, getsən-yerdən (şərt şəkilçisi və çıxışlıq hal şəkilçisi), düşər-ləpələr (qeyri-qəti gələcək zaman şəkilçisi və cəm şəkilçisi) və s.

Misal:
...Bülbüllər məskəni bir gülüstanı

Deyirlər, ikiyə sən ayır+mısan.

Götürün üstümdən quru böhtanı,

Bilsin təqsirini adıma yaz+an!

S.Rüstəm
Bəzən sözlər eyni yox, oxşar səslər vasitəsiylə qafi-yələndikdə yanlış olaraq bunu “qulaq qafiyəsi”, “fonetik qafiyə” və s. kimi qəbul edirlər (onsuz da qafiyə fonetik hadisədir). Məsələn, görkəmli dilçi alimimiz Ağamusa Axundov mütləq eyni səslərə malik olmayan bütün qafiyə-ləri “nisbi fonetik qafiyələr” kateqoriyasına (növünə) aid edərək bu növün çoxsaylı və biri-birindən xeyli fərqlənən variantlarını müəyyən etmişdir (1, s. 79-90). Lakin fikri-mizcə bu doğru təsnifat deyil. Məsələn, sözünü-üzünü ki-mi sait səs yaxınlığı ilə müşayiət olunan normal, köklü qa-fiyələnmə ilə aşağıda misallar gətirəcəyimiz qulaq qafiyə-lərini eyni kateqoriyaya aid etmək olmaz. Belə ki, yalnız o qafiyələr “qulaq qafiyəsi” kimi qəbul olunmalıdır ki, orada ayrı-ayrı səslərin oxşarlığı yox, yalnız (qulaqda) ümumi səslənişin oxşarlığı olsun, başqa sözlə, qafiyə yuxarıdakı növ və variantların heç birinə uyğun gəlməsin, yəni əslin-də normal tələblərə cavab verən qafiyə olmasın. Məsələn kişi-işin, xəzəli-bəzəyir, biçimində-içində, uzun-ulduzu, ağrıdı-ağırdır və s. Bu sözlərdə əslində normal qafiyələn-mə yoxdur, yalnız (qulağa gələn) ümumi səslənişdə ox-şarlıq var. Məsələn, birinci misaldakı “iş” cütlüyünü dayaq kimi qəbul etsək görərik ki, sözlərdə ondan sonra gələn səslər (“i” və “in”) tam təkrarlanmır və deməli normal qafi-yə deyil və yalnız qulaqda oxşar ümumi səslənmə var.

Qulaq qafiyələrinə xüsusən Məmməd Araz yaradı-cılığında çox rast gəlirik.

Misallar:
Qayalar necə də boynu buruqdur

...Kiminsə qəsdinə hicran durubdur

...Anamın qəbri də qar altındadır

Anamın qəlbi də qar altındadır

M.Araz
Yerini tanıdın, haqqını qandın,

Bir məlum hikmətin dodağı qaçır:

Qoltuğa öyrəşdi – qoltuqda qaldı,

Qol-budaq acımadı qoltuq ağacı.

M.Araz
...Hər maskalı casusun bir mələk biçimində,

Omba duran gürzəmi, ya əqrəbmi içində?

...Dördmərtəbə zindanım, boyun nə qədər uzun,

Əlimizdən almısan Ayı, Günü, ulduzu.

X.R.Ulutürk
Azərbaycanı sevin, sevin Azərbaycanı

...Sevin odum, ocağım, evim Azərbaycanı.

...Yaraları göynəyir, yaraları sızlayır

Bu millətin qeyrətli oğulları, qızları

C.Novruz

Yamanlıq gördüm

Ürəyim ağrıdı

Haqsızlıq gördüm

Yükü dağlardan ağırdı

R.Rza
Dilimiz şəkilçilərlə kifayət qədər zəngin olduğundan müəyyən etdiyimiz qafiyələnmə növlərinin məhz şəkilçi-lərin növlərinə görə çoxsaylı variantlarını müəyyən etmək olar. Lakin buna ehtiyac görmürük. Çünki, istənilən halda həmin variantlar yuxarıda müəyyən etdiyimiz təsnifatdan kənara çıxmayacaq.