Şöyle ki; ABD, SSCB’ye yakın ülkelerde üs açmak istiyordu fakat TC’nin NATO üyeliği gerçekleşmeden bu isteğin yerine getirilemeyeceği cevabını almıştı.
Öte yandan, Kore Savaşı ile komünizm nasıl büyük bir kampanya yürüttüyse SSCB de Avrupa ve ilk olarak TC’de böyle bir işgale girişebilirdi.
Öte yandan, Kore Savaşı ile komünizm nasıl büyük bir kampanya yürüttüyse SSCB de Avrupa ve ilk olarak TC’de böyle bir işgale girişebilirdi.
ABD bu durumda NATO’nun güney kanadının Yun ve TC ile güçlendirilmesi gerektiğini, böylece Avrupa’nın korunacağını düşündü.
TC’nin bir diğer önemi, O.D. Petrollerine olan yakınlığıdır.
TC ve Yun 18 Şubat 1952’de resmen NATO’ya üye olmuşlardır.
Türk-Amerikan İkili Anlaşmaları:
Türk-Amerikan İkili Anlaşmaları:
Ortak Güvenlik Anlaşması (1951),
NATO Kuvvetler Statüsü Sözleşmesi (SOFA/1954),
Askeri Tesisler Anlaşması (1954),
Vergi Muafiyetleri Anlaşması (1954),
Atom Enerjisi Anlaşması (1955).
TC-Yunanistan ilişkileri:
TC-Yunanistan ilişkileri:
Yun., TC’nin II. Dünya Savaşı sırasında izlediği politikaları 4 noktada eleştirmiştir:
TC, daha önce imzaladığı askeri ittifak anlaşmalarına (Balkan Antantı Paktı/1934 ve Üçlü İttifak Antlaşmaları) bağlı kalmamış ve yükümlülüklerini yerine getirmemiştir. Bu, Yun.’nın Mihver devletleri ve Bulg.’nın işgaline uğramasını kolaylaştırmıştır.
TC, savaş sırasında Yun hükümetiyle ilişkilerini askıya aldı. Hem askeri hem siyasal destek vermekten kaçındı. (Örneğin; 1941’de kurulan Girit’e Yun hükümeti nezdine büyükelçi atamadı.)
TC, savaş sırasında Yun hükümetiyle ilişkilerini askıya aldı. Hem askeri hem siyasal destek vermekten kaçındı. (Örneğin; 1941’de kurulan Girit’e Yun hükümeti nezdine büyükelçi atamadı.)
TC, savaş sırasında Ege adalarını pazarlık konusu yaptı. Alm.’ya Samos, Midilli ve Sakız adalarını işgal önerisinde bulundu.
TC, İstanbul’daki Rum azınlığa karşı da baskı uyguladı. (Gayrimüslimlere karşı uygulanan varlık vergisi ve silah verilmeden askere alımlar)
TC’nin Yun.’a karşı izlediği politikanın gerekçeleri;
TC’nin Yun.’a karşı izlediği politikanın gerekçeleri;
- II. Dün. Sav. Sırasında daha önce yapılan Antlaşmaların maddeleri incelendiğinde TC’nin hukuki açıdan askeri yardım yükümlülüğü yoktur.
- Ayrıca TC’nin 1940’lı yıllarda yeterli eko. ve askeri gücü yoktu.
Alm’nın, TC sınırlarına kadar geldiği bir dönemde Yun. Hükümeti nezdine bir büyükelçi ataması, Alm’nın şimşeklerini TC üzerine çekme anlamına gelirdi.
Alm’nın, TC sınırlarına kadar geldiği bir dönemde Yun. Hükümeti nezdine bir büyükelçi ataması, Alm’nın şimşeklerini TC üzerine çekme anlamına gelirdi.
- TC, savaş içerisinde Alm’nın kendisine yaptığı önerilerin hiçbirini kabul etmeyerek Yun’ın toprak bütünlüğü konusundaki hassasiyetini kanıtlamıştır.
- Öte yandan Yun. da savaş sırasında boş durmamış, İng.’den Kuzey Epir, Kıbrıs ve On İki Adaların kendisine verilmesini talep ederek TC’nin tepkisini çekmiştir.
- TC, azınlıklara karşı ırkçı bir politika izlememiş, Lozan’a aykırı davranmamıştır.
- Varlık vergisi, tüm varlıklı yurttaşlara yönelik bir uygulama idi.
- Dolayısıyla savaş yıllarında ticaretle uğraşan ve zenginleşen gayrimüslim halk, bu vergiden en çok etkilenen kesim olmuştur.
Türk-Yunan İlişkilerinde Yakınlaşma:
Türk-Yunan İlişkilerinde Yakınlaşma:
Atatürk ve Venizelos tarafından başlatılan I. Dostluk dönemi, II. Dün. Sav. Sırasında sekteye uğradıktan sonra TC ve Yun, SSCB’ye karşı Batı Bloku’nda yer almıştır.
1950’ye kadar TC-Yun ilişkilerinde tam bir istikrar sağlanamadı. Bu tarihten sonra TC ve Yun, Balkanlar ve O.D. Bölgesinde Batı’nın temsilcileri rolünü açıkça üstlenmişlerdir.
Paris Barış Antlaşması (1947):
Paris Barış Antlaşması (1947):
On iki Adalar 7 Mart 1947’de Yun. egemenliğine girdi.
TC hükümeti Truman Doktrininden hemen önce gerçekleşen bu karar karşısında sessiz kalmayı tercih etti.
Çünkü ABD şemsiyesi altında ortak düşman SSCB’ye karşı TC-Yun dostluğunun öne çıkarıldığı, uyuşmazlıkların olabildiğince göz ardı edildiği bir döneme giriliyordu.
Çünkü ABD şemsiyesi altında ortak düşman SSCB’ye karşı TC-Yun dostluğunun öne çıkarıldığı, uyuşmazlıkların olabildiğince göz ardı edildiği bir döneme giriliyordu.
İlişkilerde II. Dostluk Dönemi (1950-1955):
Her iki ülkede de siyasi ve ekonomik alanlarda ABD bağımlılığı dış politika alanında belirgin oldu.
Her iki ülke de NATO ve ABD’nin anti-komünizm hareketi için stratejik bir öneme sahip olup NATO’nun güneydoğu kanadını güçlendirmek için gerekliydiler.
