Siyer-i Nebi

Vahyin Bir Süre Kesilmesi ve Tekrar Başlaması:

Vahiy ilk kez yukarıda geçtiği şekilde geldikten sonra bir süre kesildi. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem- bundan son derece büyük üzüntü duydu. Fakat Allah, bunu onun maslahatı için yapmıştı. Böylece ilk vahiyden hasıl olan korkusu gitmiş, Hakk üzere olduğunu anlamış ve kendisini bir dahaki vahye hazır hale getirmesi sağlanmıştır. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, artık yeni bir vahye şiddetle özlem duyuyor ve bekliyordu.

Rasûlullah-sallallahu aleyhi vesellem-, Nevfel’in yanından Ramazan’ı tamamlamak üzere Hira’ya geri döndü. Ramazan ayını tamamlayıp, Şevval sabahı Mekke’ye dönmek üzere yola çıktı.

Şöyle buyuruyor: Vadinin ortasında iken bir nida duydum. Sağıma, soluma, önüme ve arkama baktım. ancak hiçbir şey göremedim. Başımı yukarı, göğe kaldırdığımda birde ne göreyim, Hira’da bana gelen Melek göklerle yer arasında bir kürsüye oturmuş. Çok korktum. Aceleyle eve dönüp, Hatice’nin yanına geldim. O’na hemen:

-Beni acele örtün, üzerime soğuk su serpin dedim.

Beni örtüp üzerime su serptiler. Allahu Teala bunun üzerine şu ayeti kerimeleri indirdi:

“Ey örtüye bürünen! Kalk da uyar, Rabbini yücelt, Giydiklerini temiz tut. Kötü şeyleri terket.”

Bu namazın farz kılınmasından önceydi. Sonra vahiy kesintisiz inmeye devam etti.

Bu ayetler, risalet görevinin başlangıcını teşkil eder. Nübüvvet görevi ise ilk inen vahiy ile başlar. Burada Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, iki çeşit teklif ile mükellef kılınmıştır.

Birinci teklif, “kalk da uyar” buyuruğu ile tebliğ ve uyarı görevidir. Bunun manası, sapıklık ve dalaletlerinden dönmedikleri, Allah’dan başka sahte tanrılara itaat ettikleri, O’na zatında, sıfatlarında, hukuk ve fiillerinde şirk koştukları sürece insanları Allah’ın azabı ile uyarması gerektiğidir.

İkinci teklif ise; Allah’ın emirlerini yerine getirerek, O’nun rızasını kazanması ve bu şekilde inananlara örnek olması ile mükellef kılındığıdır.

“Rabbini yücelt” buyruğunun anlamı tazim ve saygısını sadece Allah’a sunması ve bu konuda O’na kimseyi ortak koşmamasıdır.

“Giydiklerini temiz tut” ayeti celilesi ise, elbise ve bedenini temiz tutması gerektiğini bildirmektedir. Zira Allah’ın vahyine mazhar olup, O’nun huzuruna çıkan bir kimsenin pis olması doğru değildir.

“Kötü şeyleri terket” emri ilahisinden de, Allah’ın azap ve gazabını gerektirici davranışlardan kaçınılması gerektiği bildirilmiştir.

“Yaptığın iyiliği çok gösterip başa kakma” karşılığını bu dünyada almak için değil, Allah için ihsanda bulun.

Son ayeti celile: (“Rabbin için sabret”) ise O’nun-sallallahu aleyhi vesellem-, kavminin dinini terketmekle ve yalnızca Allah'a dâvet etmekle birçok eza ve sıkıntıya maruz kalacağını bildirmektedir.

Davetin Başlaması:

Bu ayeti kerimenin nuzülünden hemen sonra Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, kavmini Allah’a davete başladı. Cahil ve kaba bir kavmi davet ediyordu. Din namına ancak putlara tapıyorlar ve kendilerini haklı çıkarmak için atalarının da onlara taptığı bahanesine sığınıyorlardı. Ahlak namına kuru bir şeref anlayışından başka hiçbir şeyleri yoktu. Problemlerinin tek çözüm yolu olarak kılıcı biliyorlardı. Hakk Teala, Rasulunün başlangıçta davetini gizli olarak yapmasını takdir etti. Önce, aklı selim sahibi, nezih, güvenilir, hakka meyyal akraba ve arkadaşlarını davet etti.

İlk Müslümanlar:

Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, İslam davetine başladığında, Allah’ın kendilerine saadet ve hayırda öne geçmeyi nasip ettiği bir grup ilk iman edenlerden olma şerefine nail oldular:

1- Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’e ilk iman eden sevgili eşi, Hatice binti Huveylid ~ olmuştur. O’nu -sallallahu aleyhi vesellem-, yakından tanıyor ve nübüvvet alametlerine bizzat şahid oluyordu. Varaka’nın sözlerinden sonra da Hz. Muhammed -sallallahu aleyhi vesellem-’in bu ümmete gönderilmiş Allah elçisi olduğundan hiçbir şüphesi kalmamıştır. Müddesir suresinin nazil olan ilk ayetlerinden sonra Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, onu Allah’a davet etmiş, o da tahir olarak daveti kabul eden ilk insan olmuştur.

2- Daha sonra Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, yakın dostu Ebu Bekir es-Sıddık -radıyallahu anh-’a koşmuş ve Allah’ın kendisine ikram ettiği nübüvvet ve risalet görevini ona da bildirmiş ve dostunu imana çağırmıştır. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’in sıdk ve doğruluğunu yakınen bilen Ebu Bekir, O’na inanmakta hiç tereddüt etmemiştir. Hemen şehadet kelimesini söyleyerek ilk inanan erkek olmuştur. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’in çok samimi ve yakın arkadaşıydı ve ondan iki yaş küçüktü. O’nun imanı Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’in sıdkına en adil şahittir.

3- Yine Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’e ilk iman edenlerden bir diğeri de daha henüz 10 yaşında bir çocuk olan Hz. Ali -radıyallahu anh-’dır. Peygamber -sallallahu aleyhi vesellem-’in himayesi altındaydı. Rasûlullah’a henüz ilahi vahiy gelmeden önce, Mekke’de müthiş bir kıtlık hüküm sürmüştü. Ebu Talib’in ailesi pek kalabalıktı. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, amcası Abbas’a, Ebu Talib’in yükünün hafifletilmesini önerdi. Bunun üzerine Abbas, Cafer’i; Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem- de Ali’yi kefalet ve himayesi altına aldı. Ali artık, onun evladı gibiydi. Her an beraberlerdi. Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-, onu davet eder etmez tereddütsüz ilk inananlardan oldu. İlk iman eden çocuktur.

4- İslam davetine ilk icabet eden bir diğer isim Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’in hizmetçisi Zeyd bin Haris bin Şerahil el-Kelbi’dir. Cahiliye döneminde esir alınmış ve köle olarak satılmıştır.O’nu Hakim bin Hişam satın aldı ve halası Hatice’ye hediye etti. Hatice -radıyallahu anha-de O’nu Rasulu Ekrem’e hediye etti. Zeyd’in ailesi evlatlarının esir olarak Mekke’de bulunduğunu haber alınca O’nu kurtarmak için derhal Mekke’ye gelmişler. Zeyd’in babası ve amcası durumu Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-‘a bildirdiler ve fidye konusunda kolaylık göstermesini dilediler. Peygamber efendimiz Zeyd’i çağırarak, O’na ailesine gitmesini veya kendi yanında kalması hususunda seçimini yapmasını söyledi. Zeyd, Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem- ile kalmak istediğini bildirdi. Bunun üzerine Peygamber efendimiz Kureyş’ten bir cemaatin önüne giderek, “şahid olun ki bu benim oğlumdur. O bana varis olur ben de O’na”; dedi. Bu hadise nübüvvet döneminden önce cereyan etmiştir. Zeyd, Zeyd bin Muhammed (Muhammed’in oğlu Zeyd ) olarak çağrıldı. İslam’ın evlad edinmeyi yasaklamasından sonra Zeyd bin Harise olarak çağrılmaya başlandı.

Bu dört şahsın hepsi aynı günde, Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’in uyarma ile görevlendirdiği günde müslüman oldular. Herbiri hakkında ilk iman eden olduğu hakkında rivayet vardır.

Hazreti Ebu Bekr’in İslamiyeti kabulü ile Muhammed -sallallahu aleyhi vesellem- kendisine büyük bir destek buldu. Ebu Bekr’in çabasıyla birçok insan İslamiyet’e girdi. Çünkü Ebu Bekir insanlar içinde son derece sevilen, sayılan, güvenilen ve itibar sahibi bir şahsiyetti. Gayet iffetli, iyi geçimli, kerem sahibi, yumuşak tabiatlı, cömert bir insandı. Arab nesebi konusunda son derece bilgiliydi. Fazilet ve ilminden dolayı kavmi arasında yüksek bir konuma sahipti. Ebu Bekir güvendiği arkadaşlarını gizlice İslam’a davet etmeye başladı. Arapların ileri gelen birçok şahsiyeti O’nun aracılığıyla İslam’a girdi. Bunların başında Osman bin Affan el-Emevi, Zübeyr bin Avvam el-Esedi, Abdurrahman bin Avf ez-Zühri, Sa’d bin Ebi Vakkas ez-Zühri, Talha bin Ubeydullah et-Teymi -radıyallahu anhüm- gelmektedir. Tüm bu büyük şahsiyetler, Ebu Bekr’in -radıyallahu anh- aracılığıyla Rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-’a gelerek İslam’a girmişlerdir.

Bu grubu, İslam ümmetinin emini olarak anılan Ebu Ubeyde Amir bin el-Cerrah başta olmak üzere şu zatlar takib etmiştir: Ebu Seleme bin Abdülesed ve karısı Ümmü Seleme, Erkam bin Ebi Erkam, Osman bin Mazun ve kardeşleri Kudame ve Abdullah ve iki oğlu, Ubeyde bin Haris bin Matlab bin Abdulmenaf, Said ibni Zeyd bin Amr bin Nefil, karısı Fatıma binti Hattab (Ömer bin Hattab’ın kızkardeşi), Habbab bin Eret, Cafer bin Ebi Talib, karısı Esma binti Umeys, Halid bin Said bin As, Hatib bin el-Haris, karısı Fekihe binti Yesar, bir diğer kardeşi Muammer bin el-Haris, Muttalib bin Ezher, karısı Remle binti Ebi Avf, Nuaym bin Abdullah. Tüm bu zatlar Kureyş’in değişik aile ve kollarına mensup kişilerdir.

Kureyş kabilesi dışında İslam’a ilk girenlerden bazıları da şunlardır.

Abdullah bin Mesud el-Hezli, Mesud bin Rebia el-Kari, Abdullah bin Cahş, kardeşi Ebu Ahmed bin Cahş, Suheyb bin Sinan er-Rumi, Ammar bin Yasir el-Ansi, babası Yasir, annesi Sümeyye, Amir ibni Füheyre.

Kadınlar arasında İslam’a ilk girenler arasında, yukarıda ismi geçenlerin dışındaki kadınlar şunlardır:

Allah Rasülü’nün hizmetçi ve dadısı Ümmü Eymen el-Habeşiye, Ümmül Fadl Lübabetül Kübra binti’l Haris el-Hilaliye, Abbad bin Abdulmuttalib’in zevcesi ve Ebu Bekir es-Sıddık’ın kızı Esma -radıyallahu anhüm-. İslam’da öne geçen bu şahıslar, es-Sabıkıne’l evvelin (ilk öncüler) olarak bilinirler. Yapılan ilmi araştırma ve tahkikler onların sayısının 130 civarında olduğunu göstermektedir. Ancak tamamını, gizli davet döneminde mi yoksa açık davet başladıktan sonra mı İslam’a girdikleri tam olarak bilinmemektedir.