Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
multos adducit. Vbi & quòd sine expressa de- rogatione Cap. Nuper procedit illa. Et de com- municatione absolutè inter Religiones loquen- do, idem statuunt aliæ Rotæ Decisiones, quibus- cum sentit Diana Parte 10. Tract. 12. Resolut. 49. alios pro eo referens, sicut etiam contrà sentien- tes. Pro quo & in Additionibus adducit Bullā Pij<-P> @@0@ @@1@ concessis idem decernitur, vt scilicet communi- catio pro illis non sit, sed tātùm pro spiritualibus. Ad quæ dici potest Decisiones Rotæ non tollere probabilitatem sententiæ contrariæ, vnde illæ quoad hoc non sunt communiter receptæ. Pro quo & faciunt quæ generalius loquentes habent Auctores, quorum varia pronuntiata congerit Angelus Bossius Parte 1. Titulo 1. num. 581. &
verò Bulla citata non obstet, ex eo suadetur, quia Auctores post illam scribentes pro commu- nicatione etiam in temporalibus militant, vt Ioannes à Cruce, Raphael à Turre, Ioannes Ba- ptista Lezana, & Hieronymus Garcia apud eumdem Dianam Resolut. 49. citatâ. quibus ad- dendus Leander citata Disput. 6. Quæst. 34. & 46. & fundamentum esse potest, vel quia non rece- pta, vel quia post eam Pontifices alij Religio- num multarum priuilegia amplissimè confirma- runt, non adhibitâ prædictâ limitatione, vnde communicatio aliarum etiam ampliata. Quid- quid autem de hoc sit, pro Societate nulla est difficultas circa priuilegium dictum, cùm non per solam communicationem eidem competat, sed per specialem & expressam concessionem.
spoliis se intromittere possint. tractib. Cap. 4. numer. 14. & seqq. cuius resolutionem, neque breuem illam, ad verbum habet Diana Parte 8. Tract. 5.
adiiciens nisi approbationem, eò quòd consonet dictis ab ipso alibi, pro quo locum non citat spe- cialem: sed habetur Parte 4. Tract. 1. Resolut. 110. vbi pro eo adducit Martham, Franciscum Mar- cum, & Augustinum Barbosam, sicut pro oppo- sito Gutierrez, Cabedum, & Ceballos; quorum fundamentum solidum quidem esset, si Prælato- rum Ecclesiæ circa hoc diligentia non extaret, neque posset Capitulo plenè in hac parte confi- di. Sic enim credibile est non futurum id Sedi A- postolicæ prorsus ingratum. Et quidem in mul- tis ea fiducia non suppetit, vnde Titulus integer extat Vt Sede vacante nihil innouetur. Beneficia, quæ de iure patronatûs non sunt, conferri prohi- bentur: dimissoriarum collatio intra annum, vl- tra quem non est visa vacatio proroganda, quod est proprium Indiarum Reuocatio licentiarum pro audiendis Confessionibus Regularibus con- cessarum, seu approbationibus. Quomodo et- iam Sedes Apostolica non plenè confidat, osten- dunt ea, quæ habet Diana Parte 8. Tract. 4. Reso- lut. 66. circa dispensationes directas Vicariis ge- neralibus, vt alia missa faciam. Est autem maxi- mè viscosa spoliorum substantia.
bona in Lib. 4. Recopilationis. Tit. 1. le- ge 20. Glossâ 7. num. 100. de quo & Noë in Ad- ditionibus ad Titulum 20. num. 147. & quòd ne- que illa iniuria, quæ in secundo gradu læsæ Ma- jestatis est, eam habeat qualitatem, quando non infertur ratione officij, cum multis firmat Diana Parte 6. Tract. 8. Resolut. 3. de quo & Nos citato loco, & etiam. num. 140. mium assistentiæ, cùm vix assistant. dus de iure Academico Lib. 2. Quæst. 25. post hæc scripta visus: qui ta- men non audeat damnare consuetudinem, cùm tamen dicenda sit potiùs corruptela, non sine ad- stantium offensione, aut vero etiam irrisione contingens.
tos, de quo num. 154. mina etiam, quæ ad Tribunal S. Inquisitionis spectant, extenden- dam, cum Baiardo & Farinacio tradit Magister Sousa in Aphorismis pro eodem Lib. 3. Cap. 36. num. 12. quæ in Conquisitorum Indicorum posteris conuenienter poterit practicari.
num. 171. & 172. quo & Titulo 6. Cap. 1. 1. Quæst. 10. in cuius fine. n. 11. circa praxim est notanda doctrina, quam ex aliis proponit: id scilicet quod mente additur, debere cum externâ propositione con- gruum sensum habere; si enim incongruus sit, nihil præstat. Item, dum non occurrit speciale aliquid ad verificationem, posse in eo sensu pro- ferri, qui vniuersaliter apprehenditur, & est pos- sibilis: licet propter capacitatis defectum non sit obuius. Neque erit inconueniens admonere ta- les, vt iurent in eo sensu in quo admonens intẽdit. Quibus addi potest, non solùm pro rudibus hanc doctrinam succurrere, sed etiam pro aliis, quando<-P> @@0@ @@1@ spondere: tunc enim vniuersalis illa apprehensio sensus possibilis satis erit, & in confuso dicere:
ctrinam sustineri posse, licèt juramentum exi- gens dicat velle se vt alter iuret omni remotâ æ- quiuocatione; tunc enim, si illicitè petit, poterit iuraturus dicere se in iuramento nullam adhibi- turum æquiuocationem, immò & id iurare; in- telligendo additum aliquid interiùs. E. g. nolle æquiuocare modo indebito, vel quid simile: ita vt cum tali addito assertio exterior vera reddatur. Quod quidem satis verosimile est: & vt proce- dere sine scrupulo possit, addendum id, quod nu- per appositum, scilicet necessarium non esse vt in particulari aliquid interiùs concipiatur, sed sta- tuat quis se iurare velle negando æquiuocatio- nem eo modo, quo illam negare potest: & po- test quidem intelligendo de conceptibus mentis, quibus verba respondent, in quibus esse æquiuo- catio nequit, iuxta communem Dialecticorum doctrinam, ex Philosophorum Principe desum- ptam. Et quia hoc subtilius est, nec omnium captui accommodatum, id quod nuper diximus de æquiuocatione modo illicito faciliùs vsurpan- dum. Si hoc etiam addamus, instrui minùs capa- ces posse vt æquiuocationem sub iuramento ne- gent, referendo se ad peculiares modos, quos Confessarius scit, & esse licitos ipsi sciunt, quibus Deus vt credamus iubet, vel vt iuuent sub con- fusâ illâ ratione, & semper sine animo mentiendi. Videatur etiam P. Hermannus Busembaum in Medulla Theologiæ moralis, Lib. 3. Tractat. 2. Cap. 2. Dub. 4. vbi generalem regulam ex aliis tradit, posse scilicet iurari cum æquiuocatione quoties iusta caussa est, & ipsa æquiuocatio licet: quia vbi est ius occultandi veritatem, & sine menda- cio occultatur, nulla irreuerentia fit iuramento. Itaque quoties licita est æquiuocatio, est etiam licitum iuramentum: est autem illa licita, quoties ratio pro ipsa vtilitatis interuenit, & generaliter non leuis conuenientia.
gotiatione cum Regiâ pecuniâ.
Gibalinus Tomo 1. de Vsuris, Lib. 2. Cap. 6. Articul. 6. Consectario 1. Vt rarò sit licita, sed non con- tra iustitiam, & cum fructu industriæ. Vi- deatur, est enim vir doctus, & non vulgariter eruditus.
ribus, de quâ & num. 91. fieri eidem sa- tis, si quis anteà illius immemor eleë- mosynas fecisset, ex Bartholomæo à Sancto Fausto, Candido, & Morono, habet Lezana
emplo eius, qui donauit creditori. Non esse au- tem obligationem restitutionis habet ille cum multis, quos adducit in Mari-magno Minorum, n. 74. Quod & absolutè tenet P. Tamburinus in
Videndus etiam Pasqualigus Decisione 455. Vbi cum Lezana circa modum restitutionis conuenit ex P. Thoma Sancio. cuniis abundet pro necessariis vsi- bus, & quòd non sit attenden- dum ad præsentem tantummodò statum, in quo indigentia non est, sed ad futuros euentus, & sic posse pecuniarias pœnas imponi, ex Auctoribus bonæ notæ ostendit Diana Parte 10. Tractat. 8.
publicatione, de quâ num. 203. computandus annus durationis Bul- læ, cùm contingere possit, vt ali- quando post elapsum illum, & dies prætereà aliquos, atque etiam ante expletum publicetur. An scilicet solaris annus esse debeat, qui & natu- ralis; an Ecclesiastici adinstar, qui à Paschate in Pascha computari solet, & sic obligatio annuæ Confessionis à Doctoribus multis exponi: ita vt à publicatione in publicatione attendi debeat, siue breuior solari sit, siue longiùs protrahatur. In quo est diuersitas sententiarum: quidam enim Ecclesiasticum annum esse defendunt, vt P. Henriquez Lib. 7. Cap. 20. num. 2. qui in Glossa Lit. O. affirmat plures Salmanticenses Doctores Theologos & Iurisperitos ita censuisse, nonnul- los referens. P. Escobar de Mendoza Tomo 1.
Bardi in Bullam Parte 1. Tractat. 2. Cap. 6. Sect. 2. §. 1. Ludouicus à Cruce, Trullench, Antonius Gomez, Villalobos, Ioannes Sancius apud P. Mendum Disput. 2. num. 5. Licèt horum aliqui id tantùm admittant quando computatio dicta fa- uorabilis est, quia scilicet supra annum solarem dies aliquot excurrunt, non verò cùm pauciores sunt. Satis etiam probabilem sententiam istam<-P> @@0@ @@1@ 91. in eamq́ue D. Solorz. videtur inclinare Tom. 2. lib. 3. cap. 25. n. 24. Oppositam autem cum Emma- nuele Roderico, Ludouico Lopez, Vega, Basilio Legionensi, tenet P. Mendus suprà, & pro eadem Ioannes Sancius in selectis Disp. 55. n. 3. ait posse citari Palacium, & P. Thomam Sancium, Lezana
tur fundamento consistere: annus enim absolutè dictus solarem designat, vt & aduersantes faten- tur, qui solùm ad consuetudinẽ recurrunt Com- missariorum scientiâ & assensu comprobatam. Sed certè dum summi Pontifices annum absolutè exigentis consensus non habetur, quidquid aliud prætereà adsit, ad necessariam non videtur suffi- ciens firmitatem. Quis autem de consensu Pon- tificis certum possit testimonium reddere longiùs ab his regionibus, in quibus Bullæ est vsus, con- sistentis? Immò nec Commissariorum, quibus circa ampliationem aut breuiationem anni, nihil scimus speciale à Pontificibus attributum. Præ- terquàm quòd consensus talis non est explora- tus, cùm eum multi negent, sententiam scilicet de solari anno defendentes, qui minimè auderent se Commissariorum opponere voluntati. Vel si oppositionem non verentur, dum juxta verita- tem se opinari iudicant, non est, vt dixi, solidum, quod ex consensu tali adducitur, firmamentum. Sciunt illi viros doctos eam tenere sententiam, quæ cùm fini concessionis Cruciatæ non videa- tur esse contraria, rem ita pergere sinunt, vt & alia Pontifices, in quibus opinionum extant varietates. tentiæ probabilitate concessâ, circa Indias specia- lis videtur esse difficultas, in quibus biennium à publicatione in publicationem indultum; cùm tamen contingat aliquando ante expletum bien- nium publicari. An scilicet etiam stante publi- catione tali, duret quæ post publicationem ante- cedentem sumpta est, vsque ad biennij expletio- nem. Quod quidem cùm per annum Bulla con- ceditur, affirmant Fr. Emmanuel, Vega, Lezana, & Ioannes Sancius, & vt valde probabile ample- ctitur Diana suprà Resol. 93. quamuis annus non sit solaris accipiendus: iuxta hanc enim com- putandi rationem tantùm (vt videtur) habere locum quæstio potest: solarem namq́ue debere esse statuentes, consequenter id dicere tenentur, quia in eo est constituta quæstio: licèt reuerà quæstio etiam esse possit, an stante sententiâ de anno solari, id ita debeat intelligi, vt vltra illum non valeat Bulla; & nihilominùs si publicatio ante illum expletum fiat, eo ipso expiret: quia videri alicui potest semper à publicatione annum inchoandum, iuxta tenorem Bullæ verbis illis: Qui intra annum à die publicationis præsentium in sin- gulis locis prædictis facienda inchoandum. Quòd si ex accidenti aliquo ante expletum facta est, vt quia antecedens publicatio seriùs facta, & oporteat ad destinatum pro annis præcedentibus diem reuo- cari; id non suffragari, quemadmodum non suf- fragatur sumenti Bullam post dies aliquot à pu- blicatione, qui absens à loco publicationis fuit, cùm id per accidens se habeat. Quod quidem dici etiam non improbabiliter potest, licèt pro eo<-P>@@
sententiam loquendo, &c. vt verosimiliori re- tentâ, circa biennium difficultas restat; quia pro eo videtur ratio esse diuersa. Ex anno enim nihil detrahi potest, quia sic à Pontifice concessum; secùs autem ex biennio; quia Bulla pro anno concessa est etiam respectu Indiarum, ad quas facta extensio, vti ad partes accessorias Coronæ, de quo Dom. Solorzanus suprà num. 15. & 16. quem adducit D. Escalona in Gazophylacio pag. 240. Lit. B. in margine. Additio ergo videtur Regi voluntaria, & ita de illâ id detrahi poterit, quod eidem visum fuerit: & eo detracto, obli- gatio eadem consistere ad breuius spatium co- arctata. oppositum, & similiter esse sicut de annuali pu- blicatione philosophandum. Et ratio est quia modus dictus publicationis auctoritate Gregorij XIII. stabilitus est, vt ex Breui constat die 5. Septembris, Anni 1578. de quo Dom. Solorzanus num. 31. & Dom. Escalona Lit. D. Vnde similis omnino habenda ratio; quia contra Pontificiam dispositionem iri nequit, neque in substantia, ne- que in modo. Nec dici potest fuisse priuilegium, & regulam generalem extare quòd priuilegiis vti- mur, cùm volumus. Re siquidem vera ad Ponti- ficiam voluntatem dispositio est præfata referen- da. Si enim Reges nostri id facere possent, non esset cur ad Sedem Apostolicam recursus habere- tur: & res ipsa dilucidè ostenditur. Nam cùm Bulla ita concessa sit, vt singulis annis debeat fieri publicatio, sicut ex eius tenore constat; manifestum relinquitur non potuisse ab eo, cui est talis gratia facta, & à quauis alia infe- riore facultate decerni, vt vna Bulla per bien- nium deseruiret. Licèt ergo priuilegijs vtamur cùm volumus; in modo tamen vtendi forma est in eisdem præscripta seruanda. Liceat ergo Re- gibus nostris, vt hoc demus, Bullæ concessione non vti; si tamen vtendum illâ, modus est in con- cessione dispositus pœnitus obseruandus. te non esse aliter præsumendum, cui voluntas est Commissarij conformis: nam ex praxi iuxta sententiam dictam nihil minùs habet: qui enim Bullâ fuerit vsus vsque ad expletum biennium, non ideò aliam sumere desinet post prædictum terminum, quæ quidem vsque ad sequentem pu- blicationem vim tantùm habebit, cùm annus à publicatione debeat inchoari, iuxta Pontificis de- clarationem, de quâ num. 116. Vnde Bulla post illam sumenda certis debet terminis circumscri- bi, aliàs nihil erit certum in decursu sequentium publicationum, cùm numquam in illis biennium compleatur. Quamquàm & erunt fortè qui sen- tiant inchoandum biennium ab expleto alio, & finiendum post publicationem, sicut de prio- re est dictum, ob similem rationem; & tunc etiam Regem nihil minùs habiturum, quia ob amplia- tionem illam non desinent Bullam fideles sume- re; & dummodo intra tempus publicationis colligatur pecunia, nihil refert quòd aliquan- tulùm collectio postponatur, cùm eadem tandem sit futura & solent illi circa hoc liberaliores esse, vt nullum ex hac parte incommodum debeat Re- gia pietas suspicari. @@0@ @@1@ tiam accidere potest vt publicatio priùs fiat Li- mæ, quàm Argyropoli: dubitari potest an qui Limæ Bullam sumpsit, & Argyropolim se tran- stulit, beneficio Bullæ gaudere possit vsque ad publicationem seriùs ibi aut alibi faciendam. Cir- ca quod negant Ludouicus Lopez & Fr. Em- manuel apud P. Escobar, qui contrarium tenet cum Ioanne Sancio citata Sect. Problem. 2. qui
tim de peregrinis aliter sentiendum, quod ex Ioanne Sancio desumptum. Sed quidem sui im- memor: nam Sect. 1. Cap. 3. contrarium statue- rat, ita scribens: si in Metropoli recipiatur Bulla,
tat Lib. 2. Cap. 20. §. 2. sed pro Lib. 2. reponen- dum est Lib. 7. vbi id non dicit, sed ita loquitur:
censetur reuocata vsque ad expletum annum: nec paullò pòst per hoc quòd noua Bulla promulgetur in Me- tropoli eiusdem diœcesis; sed in eodem oppido principali, in quo promulgari solet. Hæc ille, diuerso in casu locutus: in nostro autem cum Ioanne Sancio sentit Trullench quantum ad sententiæ illius probabilitatem, licet ipse contrariam tueatur Lib. 1. §. 1. Dub. 10. num. 5. sicut & P. Mendus, locutus etiam iuxta sententiam de anno Ecclesia- stico Disput. 2. citatâ num. 17. quia ampliatio talis nimis est quantùm excessiua, & debili fundamento subnixa, præsumtæ inquam voluntatis Pontificis, ne quis tanto bono sine culpâ priuetur: quo argumento etiam dici pote- rit eum, qui longè dictat à loco, vbi publicatur Bulla, neque accedere ad illum potest, sine illius reali sumptione, & solùm in voto, illâ frui posse. Certè qui sic priuari dolet tanto bono post ex- pletum biennium spatio, si longiùs absit, sumat illius biennij Bullam pro eo loco decurrentis sa- tis enim exigua est eleëmosyna, & statibus om- nibus accommodata, maioresque solent homi- nes impensas facere pro rebus, quæ minoris in- comparabiliter momenti sunt. cultate 3. num. 289. Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|