Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
margine ll. QQ. Et recentior alia annis proxi- mis, in quâ Rex noster aliter factum annullat, & carpit judices, qui ex Regiâ Gazâ se exhibent li- berales. Onus ergo suum portent, qui cùm pos- sent, registro facto, sibi consulere, & de alieno capite periculum facere, ei se exponere malue- runt. Iudices equidem contrauenientes grauiter delinquent cum restitutionis obligatione, quia Rex circa hoc suam habet fundatam intentionem, & illi ex officio debent legum dictarum obser- uantiam vrgere, ex quarum violatione Regio Fis- co grauia dispendia suboriuntur. ne in Commissum impingitur, est circa merces de Contrauando, de quibus dictum Titulo 3. cap. 3. & Titulo 4. cap. 10. Modò autem id speciale oc- currit, quod in Schedulâ Ann. 1620. præcipitur; scilicet vt nihil ex mercibus sericis ex Sinâ in Pe- ruuium adductis ibidem relinquatur; sed remit- tantur in Hispaniam, etiamsi dicatur aliquid pro cultu diuino adductum, aut vtilibus aliis posse ornamentis applicari. Quæ dispositio, quod ad cultum diuinum attinet, videtur sanè durissima; quia ex eo quòd aliquid huiusmodi ad diuinum cultum applicetur, nullum sequitur inconue- niens. Ratio quidem, propter quam in Peruuio prohibetur genus mercium tale relinqui, etiam- si in parua quantitate sint, ea est, quam Dom. Solorzanus adducit in Politicâ pag. 985. Col. 1. quòd scilicet occasione relictarum aliæ intro- duci possent, ex prioribus illis esse simulan- do. Hoc autem in iis, quæ diuino cultui de- seruiunt, locum non habere, omnino perspicuum habetur. stare posse violatæ Ecclesiasticæ libertatis; quia impediri Ecclesia nequit, quo minùs ornatum hinc inde conquirat, quem sibi commodiorem judicarit, quando ex eo nullum Regi aut Regno sequitur detrimentum, vt hîc contingit. Quale enim detrimentum apparet ex eo quòd quatuor Casulæ aut Frontalia ex Indico serico diuino applicentur obsequio, quod minori pretio emi- tur, & ita ad ornandas Ecclesias commodius ha- betur, quas videmus passim ob summa rerum istarum pretia minùs decenter ornatas? Et qui- dem communis doctrina est statutum illud, quod de Ecclesiasticis facit mentionem, contra liber- tatem Ecclesiasticam militare, vt videri potest apud Dianam Parte 1. Tractat. 2. Resolut. 59. vbi Auctores adducit, quod tamen hîc videmus con- tingere. Quando aliàs juxta communem etiam doctrinam, id contra illam esse censetur, quo stante non licet Clericis, quod eo sublato licebat, de quo dictum suprà, Titulo 3. num. 109. & 110. Et pro quo videri citatus Auctor potest Resolut.
Schedulâ hoc videtur prohiberi, intelligendum est de quantitate aliquâ notabili, quæ vt defendi ab inuasione Fisci queat, talis prætextus adiici- tur, non tamen cùm attentâ rei conditione suffi- cienter constaret eam nomine Ecclesiæ emptam, & ad eius ornatum pertinere. Quoad Ecclesia- sticos autem verosimiliùs dici potest prohiberi posse emere, sicut alij; generali tamen prohibi- tione, quia est lex communi bono vtilis, & has<-P> @@0@ @@1@ tu non pugnant, communis resolutio est, de quâ dictum num. 136. & pro qua etiam videri citatus Auctor potest ibidem Resolut. 8. & Tract. 10. Resolut. 12. & P. Palaus Tomo 1. Tract. 3. Di-
Ecclesiæ & personæ quoad hoc: expedit nam- que vt Ecclesiastici ratione ornatûs proprij non sint communi commodo Reipublicæ perniciosi, sed se aliis conforment: in Ecclesiis autem ea est ratio specialis, quam adduximus, & ex eâ nihil sequitur communi vtilitati aduersum. Quemad- modum si lex esset ne quis serico vteretur, debe- rent Ecclesiastici tali se conformare legi; cùm pro Ecclesia nullas haberet vires, eò quòd pro or- natu Ecclesiæ multa deceant; quæ possunt Ec- clesiasticis non decere. Circa tres alias prohibitiones. ex iis fabrefacta versatur; ne scilicet ex Hispaniâ in Indias deferatur: quæ non videtur in conscientiâ obligare, cùm ex tali delatione non sequatur inconueniens considerabilis momenti: sicut neque ex armorum, pro quibus alia etiam prohibitio est; nisi talia sint, quæ aliàs prohibita legibus reperiantur. Rationes enim, quæ mouere ad hoc olim potuerunt, iam cessarunt, vt ob- seruat Dom. Solorzanus suprà pag. 984. Col. 1. qui circa priorem prohibitionem videndus pag. 983. §. En quanto. Vbi pro eâ illam tantùm con- iecturam adducit, non visum conueniens diui- tias in Hispaniam magnis & sumptibus & peri- culis exportatas, in Indias reuehi, vbi illæ natæ, & vbi minùs necessariæ iudicantur. Quæ ratio cùm non videatur vrgere; neque ex illâ vrgen- dæ conscientiæ: quia quod ad sumptus & peri- cula attinet, spontè quidem assumpta, in caussâ sunt, quo minùs ingens auri & argenti copia in Belgium & Italiam transmittatur: cuius comparatione exiguum valde est quidquid in In- dias potest inde eductum reuocari. Quod ve- rò ad minorem necessitatem spectat, facilè confutari potest, ex eo quòd pretiosa monilia, & monetæ pulchriores, vtrobique applicari ad eosdem vsus possunt. Et specialis in eo vide- tur esse conuenientia, vt pretiosa aliqua singu- lari artificio elaborata Indiæ habeant, in quibus aurum & argentum, quibus totus inundatur Or- bis, enascitur, prole suâ decorandæ. Cùm aliàs, si quid tale adducitur, vendendum & sic in ma- iori pretio rediturum, adducatur. spectat, ne scilicet illud in Nouam-Hispaniam ex Peruuio transferatur. Quod quidem eâ de caussâ videtur dispositum, ne Sinense foueatur inde commercium. Si ergo alio fine id fiat, non videtur currere prohibitio, aut conscientias vr- gere; quia quidquid ita defertur, in Hispaniam tandem peruenit, & solum iter variatur. Quate- nus verò illa ad merces alias extenditur, & ne- que vinum, aut quidquam aliud transuehi per- mittitur, non videtur item in foro conscientiæ obligare. Quod efficaci ratiocinatione conclu-<-P>@@
permissum, tum auri & argenti, licet in quanti- tate moderatâ, tum in rebus aliis, quæ ad pecu- niam redactæ commercium istud incrassabant. Prohibitum tamen illud, quia appositi limites non seruati, & ex eo grauia inconuenientia sunt experimentis frequentibus comprobata. Atqui ex eo quòd semel aut iterùm commercium istud occultè ineatur, non peruenitur ad quantitatem illam, quæ si intra designatos contineretur li- mites, non habere inconueniens iudicata est: er- go cessat ratio prohibitionis, & ita etiam obli- gatio in foro animæ, ex communi doctrinâ de quâ dictum suprà. Tit. 1. num. 27. merces ex Hispaniâ adductas specialiter extendi- tur, ne scilicet ex Noua-Hispaniâ in Peruuium traducantur, ob eam scilicet rationem ne con- tractatio Terræ-firmæ, per quam ordinarius est transitus, minuatur, vt ait Dom. Solorzanus pag. 984. citatâ §. De la qual. Non plus videtur habe- re momenti, quia & ratio illa dubio valde fun- damento innititur. Nam contractatio adductio- ne mercium ex Noua-Hispaniâ non sine mag- nis sumptibus stare posset institoribus, vnde fre- quens esse nequit; quòd autem nonnumquàm exercentur, ad publicam conducit vtilitatem; id enim accidit quando in Peruuio raritas mercium pretium eorũ auget, vt his ipsis, quibus hæc scri- bo, diebus, de quo & dictum suprà. Tit. 3. n. 21. Nō ergo sequitur detrimentũ aliquod Terræ-firmæ, cùm ex infrequenti aliâ cōtractatione non maius sit, quàm ex permissâ olim, si contractantes ter- minos sibi præfixos transgressi non fuissent. aut Æthiopiâ adducta, non enim sine Regiâ fa- cultate id fieri potest: si secus, transgressores eo- rumdem amissione multandi, & Africani in In- diis nullo modo passi consistere: quoad Æthio- pes autem prohibitio cessauit, dummodo in eo- rum commercio Regia præscripta seruentur. Li- cet autem Barberiscos penitus illa prohibeant, non ita scrupulosè res agitur, vt ex illis aliquos non videamus sine remorsu aliquo conscientiæ toleratos. Non ergo videtur lex ista cum obli- gationis rigore recepta, licèt satis conueniens sit: non quidem ob rationem, quam adducit Dom. Solorzanus pag. 984. citatâ §. Asi mesmo. ex peri- culo, quod talium copia in nouis potest terris creare; nam ea generalis non est, & in Æthio- pibus deuorata. Et cùm pauci illi sint, periculum restat nullum: sed ex pessimo illorum circa fi- dem Christianam ingenio, quam rarò ex corde suscipiunt: vnde in terris, in quibus de propa- gandâ agitur fide, non sine periculo impedimen- ti alicuius permittuntur. Indos enim possunt fa- cilè peruertere, & quòd ædificant, demoliri. De Æthiopibus agendum inferiùs, vbi de Con- tractibus, Titulo scilicet 9. à num. 180. Quoad iura autem Regia eadem est ratio, quæ de aliis; & Regios ministros, qui defraudationi eorum cooperantur ob subornationem ex eisdem fa- ctam, aut aliàs grauiter peccare, & ad restitu- tionem obligatos manere, ex dictis sæpiùs con- stat. Et aliquando non tantùm ad compensatio- nem iurium, sed ad mancipia ipsa reddenda te- nebantur: quando scilicet sine Regiâ facultate<-P> @@0@ @@1@ tum, appellit. Tunc enim omnia illa Regio de- bent fisco addici: quæ ergo Regius minister ti- tulo subornationis acquirit, Regis, saltem post sententiam, sunt, ad quam talis minister tenetur: & ita dum eam non pronuntiat, ad damnum ex eo secutum vrgetur: est autem damnum non in solâ iurium defraudatione, sed in mancipiorum amissione, vnde illa Regio fisco redhibenda. Quod tamen hucusque fecit nullus. Et quis spe- ret qui secus faciat, futurum, cùm ad assecuratio- nem huiusmodi conscientiarum Theologi, & vti- nam inempti, succurrant.
pensis Iustitiæ. mo 2. Lib. 5. num. 83. & 84. & co- piosiùs in Politicâ Lib. 6. Cap. 11. locupletiùs autem D. Escalona in Gazophylacio
digna pro iis, qui circa hoc curam sunt aliquam habituri. Sunt autem pœnæ huiusmodi omnes illæ, quæ propter delicta diuersa Regio fisco in pecuniâ soluendæ consignantur; in eo à præfa- tis de Commisso diuersæ: nam istæ in rerum prohibitarum amissione consistunt, non in pe- cuniæ quantitate. Neque discrimen hoc earum plenè conditionem exprimit: nam datur etiam pœna pecuniaria Cameræ applicata, quæ tamen Cameræ non dicitur: cùm scilicet à iudice im- ponitur secundùm illius arbitrium, & dicitur mulcta Cameralis. Vt ergo pœna Cameræ di- catur, debet esse à lege pro tali delicto designa- ta. De quo discrimine agunt Peregrinus, & Ri- chardus, quos adducit citatus Escalona suprà pag. 185. l. X. marginali respondente num. 18. A confiscatione item differt, quia hæc est bono- rum captura, quibus se delinquens fecit indig- num. A pœnâ item pro expensis iustitiæ, quia hæc non spectat ad fiscum, sed publici iuris est, per Regios administrata ministros: secus illa, vt nomen ipsum satis indicat. Est autem pro illis specialis minister deputatus, qui Receptor dici- tur, & officium pretio obtinet, atque ad ratio- nem decem pro centum ex omnibus acquisitis: quia in eorum collectione multum est laboris & industriæ ab eodem collocandum, habetque plures, & magni momenti leges, ad quarum te- neri obseruationem dubitari nequit: eritque tunc sub mortali obligatio, quando ex violatio- ne detrimentum aliquod Regio fisco aut priua- tis accidet iniustè vexatis. Negligentia etiam pa- riter culpabilis in illo eâ de caussâ, quando vide- licet propter eam debita malæ conditionis fiunt, vt recuperari nequeant, aut non sine magnis ex- pensis. Vnde cùm rationem reddet singulis an- nis, si quæ pœnæ solutæ non sint, diligentias de- bet pro eo adhibitas comprobare: quod si non præstet, illi imputatur defectus, vt ex Capitulis Instructionis constat, de quibus citatus Escalona
tus non exiret è carcere ante pœnæ solutionem,<-P>@@ <-P>quod est legibus & rescriptis cautum, quæ ad- ducit Citatus pag. 184. l. G. respondente num. 6. Hac enim diligentiâ adhibitâ, si reus dimissus est, & sic debitum peioratum, non Receptori, sed Iudici damnum imputandum, ad cuius repa- rationem tenebitur, vt pœna scilicet integrè per- soluatur. tus Escalona pag. 186. L. L. O O. respondentibus
nas pecuniarias laicis imponere, etiam Regiæ Cameræ applicandas. Vbi statim occurrit diffi- cultas quo id iure fieri possit, cùm statuta laico- rum contra libertatem Ecclesiasticam vim nul- lam habeant, & qui ea condunt Ecclesiasticis Censuris subiiciantur: de quo dictum paullò su-
ri, iuxta quod possunt Reges subditos tueri, ne grauamina iniusta eisdem inferantur: qualia ti- meri possunt, si Ecclesiasticis iudicibus liceat pe- cuniarias pœnas laicis delinquentibus irrogare. Nam licet multoties non excedent, sæpiùs ta- men potest excessus timeri, cùm experientia do- ceat auaritiæ in multis vitium dominari. Non inquam recurri potest: nam hac ratione non li- ceret pœnas pecuniarias imponi soluendas ab Ec- clesiasticis: quod tamen est indubitatum, & Re- giâ auctoritate munitum, dum statuit, vt pœnæ pecuniariæ, quas iudices Ecclesiastici imponunt, pro medietate Sanctæ Cruciatæ ab eisdem appli- centur. Vt de Iure Canonico, Conciliis, Tri- dentino præsertim, non loquar, ex quibus hæc veritas manifestissimè demonstratur. Cùm ta- men in illis eadem iuris naturalis ratio sit, quo & se Reges tuentur, vt recursum per viam vio- lentiæ vti iustificatum admittant. Deinde, in casu, de quo loquimur, omnis auaritiæ suspicio abest: cùm enim pœna Cameræ Regiæ applice- tur, nullum ex eo iudici emolumentum accres- cit. Vt taceam id, quod de auaritiâ Ecclesiasti- corum dicitur, in laicis multò potiori ratione suspicandum, minùs ad diuina attentis & ma- iorum obligationum ponderibus, vxoris, filio- rum, & similibus prægrauatis. Nec de Eccle- siasticis tantùm locutus Propheta, cùm dixit: A
sano modo intelligendam, vt scilicet Ecclesiasti- ci iudices admoneantur, eorum condemnatio- nes à Regiâ Camerâ non admittendas, & ita frustrà eidem applicandas. In quo quidem non videtur libertas Ecclesiastica vllatenus violari: quare autem ita decretum à Catholicis Regi- bus, ea esse ratio potuit, quia non videtur con- ueniens vt Iudices Ecclesiastici more laicorum procedant per fiscales condemnationes, & iuris- dictiones eo pacto confundantur, dum id, quod ab Ecclesiasticâ potestate imponitur, per laicam executioni mandatur. Vnde quod ex Sedis A- postolicæ priuilegio ex pœnis ab Ecclesiasticis impositis ad Regem spectat, Cruciatæ traditur, vt ab illâ executioni mandetur. clesiastici iudices nequeunt pœnas dictas impo- nere Regiæ Cameræ applicandas, ita nequeant<-P> @@0@ @@1@ factâ, aut Cruciatæ scilicet pro medietate, vel ad pia opera, vt circumstantiarum visum fuerit con- uenientiam postulare. In quo quidem negati- uam partem tenent aliqui, qui id specialiter sta- tuunt respectu violatorum Ecclesiasticæ immu- nitatis, dum confugientes ad Ecclesias extrahunt: licèt id jure liceret ex Cap. Si quis contumax. Cap. Miror. & Cap. Quisquis 17. Quæst. 4. id enim per consuetudinem contrariam abrogatum, vt testa- tur Glossa in Cap. Cùm multæ. Verb. Connubio 15. Quæst. vlt. quem sequitur Iulius Clarus in Practicâ, §. finali, Quæst. 30. num. 1. vbi citat An- gelum de Castro inter Consilia Pauli de Castro eius patris Consilio 458. circa finem Lib. 2. Decia- nus in Tractatu Criminali, lib. 6. cap. 28. el. 2. num. 4. Ludouicus Pegguera in Praxi criminali, Cap. 16.
Menesses Fiscalis Regius in Limano Prætorio, in quo & posteà Regius Auditor Allegationis
pugnat, contendens neque per Concilium Tri- dentinum, neque per Constitutionem Gregorij Decimiquarti talem consuetudinem abrogatam, generalibus quibusdam doctrinis de consuetudi- nis vi, quando per legem contrariam specialis non extat abrogatio, vt hîc contigit. Licèt enim Concilium Seßione 25. cap. 20. de Reformatione, & Gregorius XIV. pœnas à Iure contra prædictos stabilitas confirment & innouent; non plus ta- men roboris habent, neque aliter intelligenda eo- rum decisio, quàm Iuris ipsius decreta: & ita cum eisdem limitationibus, ampliationibus, re- strictionibus, & exceptionibus, quas illa patiun- tur: cùm relatum in referente sit cum omnibus qualitatibus. Cùm ergo circa pœnas pecuniarias contrarium induxerit consuetudo, circa illam re- strictio est pariter Concilij, & Constitutionis de- cretis adhibenda. Eorum autem ratio videtur generaliter procedere: aiunt enim ex eo quòd nequeat judex Ecclesiasticus pœnam pecunia- riam laicis imponere, non ab eo tolli jurisdictio- nis Ecclesiasticæ defensionem, cùm omnium ma- ximam pœnam in suâ habeat potestate, excom- municationem inquam, quæ æquiparatur pœnæ mortis, Cap. Per venerabilem, qui filij sint legitimi. Et arma propria Ecclesiæ sint Censuræ. Cap.
licet pœnis pecuniariis vti. Vbi & argui à maiori ad minùs potest; si enim in caussâ immunitatis, quæ adeò est grauis, & in quâ Ecclesię graue prę- iudicium infertur, id non licet; neque in aliis equi- Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|