Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
uationem attinet non est prorsus certum, tutò sustineri & practicari potest quod ipsi tradunt, accedentibus rationibus congruentiæ, quas ad- ducit P. Suarez: & ea inter alias, quòd Religio ex hoc non videtur graue pati detrimentum, quod Pontifices suis Decretis amoliri studue- runt. Et certè non mirum si nuper naufragio e- iectus in littus, vt Diuus Hieronymus loquitur, è sæculi inquam occasionibus in portum Religio- nis, salsas quas bibit aquas, non penitus reuo- muerit; si adhuc fibræ peccatorum hæreant pau- latim euellandæ. vota sub curâ Magistrorum sicut Nouitij sunt, Bullæ beneficio frui nequeunt patet: quia verè Religiosi sunt, & Pontificium Decreta de veris Religiosis determinant. Vnde & eos, qui in So- cietate IESV vota Religionis emiserunt, & nondum Professi sunt, eo non gaudere sine vllâ est prorsus dubitatione tenendum. Secùs autem sentiendum de Oblatis, seu Donatis: ij enim, cùm Religiosi non sint, neque in viâ aut proba- tionead illud, vt Nouitij, ex nullo capite impe- diuntur quominùs gaudere beneficio Bullæ queant. Quando autem isti se suaque omnia Re- ligioni deuouerunt, vnde & cura spiritualis eo- rum omnino est ad Superiores Religionis tradu- cta, videtur non inuerosimile, posse pro illis pec- cata aliqua reseruari, quia hoc ad eorum spiritua- lem profectum potest pertinere. Tunc autem amplior eis tribuenda facultas ad Confessarij ele- ctionem.
articulum, in quo sumus, tenet Trul- lench; immò & quasi actum supponit Dub. 9. ci-
@@0@ @@1@ taribus nihil in speciali habet, sed generaliter de non Mendicantibus loquitur, quia illæ non com- prehenduntur Decretis Pontificiis prohibitio- nem continentibus. Quod quidem doctus Pater dicere verosimiliter potuit eo, quo scribebat, tempore, ante septuaginta scilicet annos, non tamen Trullench eius auctoritate subniti, cùm haberet expressas posteriorum Pontificum de- cisiones de Religionibus Mendicantibus, & non Mendicantibus expressè procedentes, vt videri potest in adductis num. 328. Eas tamen non vi- disse ex eo apparet; quòd cum eodem Patre & Emmanuele Roderico, idem quod de Militari- bus asseruerat, ad non Mendicantes extendit, cautè addens: Attendendus tamen est indulti tenor. Vnde si tantùm loquatur de Mendicantibus, non est extendendum ad non Mendicantes: quia exceptio fir- mat regulam in contrarium. Sic ille. Non ergo po- test, vti aduersans, citari in ordine ad non Mendi- cantes. Quoad Militares autem ex eo id probat, quia ita videtur deduci ex clausulâ illâ, vbi in pro- hibitione vescendi ouis & lacticiniis pro Regu- laribus facta non comprehenduntur Militares. Sed benè P. Mendus suprà num. 274. consequen- tiam negat, quia ex vno aliud non sequitur: im- mò ex eo quòd ibi exceptio facta sit, & non in reseruatione, contrarium colligitur, arguendo vt ipse Trullench arguit, quòd exceptio firmat regulam in contrarium. Excipiuntur quoad oua & lacticinia, & non quoad alia; ergo nihil licet circa illa. Adde circa oua & lacticinia specialem rationem succurrere ex eo quòd Militares sint, & ita non debeat ieiunij tenor ab eisdem cum omni suo rigore postulari, cùm viribus maiori- bus egeant ad armorum tractationem. Religiosos dictos, qui scilicet Milites sunt, Cru- ciatæ indulto gaudere, quod ex verbis Bullæ Vr- bani colligo adductis num. 328. sic enim habet loquens de simili Decreto Clementis Octaui:
Milites autem Regulares non solent in commu- ni vsu vocari Fratres, sed ij tantùm, qui apud il- los Ordines ad Clericalia officia profitentur. Deinde, in Militaribus deficit motiuum Pon- tificiæ decisionis: dispendium scilicet obseruan- tiæ Regularis, vt ex tenore litterarum constat, de quibus. num. citato. Nam Milites isti in sæcu- lo viuunt, & more item sæcularium, peccato- rum occasionibus implicati: & ita siue facilis siue difficilis absolutio sit, eodem modo illorum, vitæ cursus transigendus, vel certè non erit magni momenti differentia. Item, ob instantiam Reli- gionum Mendicantium, & Monachalium, in- dulta sunt illis multa concessa vt earum Religiosi non possent Cruciatæ concessione quoad reser- uata gaudere, vt videri potest ex adductis à Bas- sæo post alios. V. Casus reseruatio. num. 36. vers. & licet. & Trullench Dub. 9. citato. n. 6. Pro Mi- litaribus autem nihil tale occurrit: ergo signum est decisionem ad illas non pertinere. Tandem Præcipua cura Sedis Pontificiæ in caussa præsen-<-P>@@ <-P>ti circa Mendicantes versatur, vt constat per ex- ceptionem, in illarum gratiarum reuocatione in Bullâ appositam: ad hanc autem gratiarum con- seruationem limitationem quoad reseruata spe- ctare, probant plures ex adductis, & præsertim P. Suarez Cap. 16. citato. n. 4. & Cardinalis Lu- go suprà. num. 170. & seqq. qui ex eadem spe- cialem rationem pro Mendicantibus subesse, vt certum statuit, cùm tamen de aliis subdubitare vi- deatur: sic enim ait. num. 179. Ad hoc facilè re- spondetur, sub illa vniuersitate verborum non compre- hendi Regulares, saltem Mendicantes. &c. Si ergo neque de Monachalibus adeò solicita cura est, de Militaribus certè non videtur adeò vrgens, vt eas voluerit licentiæ tantopere earum statui con- gruentis omnino expertes remanere. Quòd si eas quoad hoc non expressit, cùm expresserit quoad alia, ideò esse potuit, quia circa alia id e- rat necessarium exprimi, quod circa articulum aliorum satis compertum ex fine Bullæ ipsius vi- debatur. Est ergo positio ista probabilis. Iam ad aliam.
Ludouicus à Cruce apud Trullench Dub. 9. citato. n. 25. quos & sequitur Lean- der. Tomo 1. Tract. 5. Disp. 12. Quæst. 62. P. Quin- tanad. Tomo. 1. Tract. 3. singulari 18. P. Escobar Examine 17. citat. Cap. 5. vers. Num. Regulares. P. Mendus Disput. 24. Cap. 18. Quorum funda- menta sunt. Primò. Quia ex toto tenore Bullæ, siue proœmium attendamus, siue decisionem, ne- que Clemens, neque Vrbanus aliud indicant quàm reseruata: quantùm ad prædictum articulum
cent ab Vrbano approbantur, & innouantur: cuius & illa verba: Dispositioni suorum Prælatorum,
Sic ille postquàm eadem verba protulit, quæ pro mente Clementis declarandâ pręmiserat, & à no- bis adducta. Narratiua autem Procuratoris Car- melitani solos casus reseruatos sonat, pro quibus attributa libera electio, in detrimentum Regularis disciplinę redundabat. Secundò. Quia pro negādo beneficio isto saltem non est mens expressa Pon- tificum: ergo cùm de onere submouendo aga- tur, in partem est benigniorem inclinandum: quia iuxta Iuris regulam, Odia sunt restringenda, & fauores ampliandi. Neque dici potest non es- se odium, quod in fauorem Religionis tendit, & maiorem securitatem animarum: nam hac ratio- ne nulla erit quantumuis onerandis positio, quæ fauorabilis non sit: quandoquidem, quidquid ius Canonicum disponit, ad salutem animarum dirigitur, atque ad vitanda peccata: & si ad Re- ligiosos spectet, ad Religionis etiam bonum non constet ordinari. Tertiò. Quia ex hac faculta- te non sequuntur inconuenientia quę ex reserua- tis: hæc enim grauiora crimina sunt, pro quibus facilis absolutio esse non debet; vt difficultas ip- sius frænum ipsorum criminum habeatur. Vnde non reseruata potest quis pluribus confiteri, qui pro illis in Religiosis domibus assignantur. Quar-<-P> @@0@ @@1@ ligiosæ disciplinæ, ratione boni publici potest damnum illud compensari; maiora enim sic dam- na euitantur, infidelibus superatis, ex quorum potentiâ grauissima possunt in Ecclesiâ damna formidari: quod quidem in licentiâ sæcularibus concessâ pro reseruatis Sedi Apostolicæ fateri ne- cessè est. Quintò; quia sicut summum ius non est sus, sed iniuria: ita Religiosorum libertatem in angustias redigere, in destructionem potiùs erit, quàm in conscientiæ ædificationem, & non re- seruati, innumeriq́; casus existimabuntur reserua- ti; siquidem nec virtute priuilegij vllius, nec Cru- ciatæ, ab aliquo mortali absolui possunt Regula- res nisi à deputatis, quod maximè repugnat menti Pontificum adeò limitantium casuum reseruatio- nem, vt ex Decreto Clementis VIII. præsertim apparet. Tandem in facultate istâ non solùm atten- ditur ad commune bonum ob causam dictam, sed etiam quia ad illud spectat, non ita arcum inflecti vt frangatur, & nullus aditus pateat respirandi animabus præ pudore in commissis penè pericli- tantibus: si præsertim ordinarij Confessarij au- steriores, ac scrupulosiores justo censeantur: & Confessarius extra Religionem, vt decet, non est quærendus, nec de ignaris aut minùs timoratis eligendus. aut nihil probant, aut nimis, ex quo etiam fit nihil probare, vt iam ostendo Ad primum. Exordium Bullæ, & postulatio Procuratoris non vrget, cùm constet decisionem Pontificiam ad alia extensam, quæ postulatio non continebat. Procurator enim caussam suæ Religionis agebat, & tamen decisio ad omnes est Mendicantes directa, ex quibus est Carmeli- tana, nec solùm ad Mendicantes, sed etiam ad non Mendicantes. Item, postulatio de Monialibus nihil continebat, & tamen ad illos est etiam decisio prorogata. Quòd autem de reser- uatis loquantur Pontifices, est quidem verissi- mum; sed quòd de iis solis, non ita; cùm generalis decisio eam non habeat limitationem: Sed quòd
mera Bullæ verba. Vbi si dicas intelligenda juxta præcedentia & sequentia: Quantùm ad prædictum
tiùs oppositum sequatur: duo enim ibi dicuntur, scilicet non licuisse electionem Confessarij, ne- que absolutionem à reseruatis. Et licet negari ne- queat aliquando particulam, &, expositiuam esse: quod tamen hoc loco id habeat, gratis asseritur. Et quòd non debeat sic accipi, ex inferiùs appositâ clausulâ colligitur, in quâ de reseruatis nihil. Be- nè verum est quòd si electio Confessarij tantùm negaretur, consequenter erat facultas pro reser- uatorum absolutione negata: sed oportuit eam exprimi, quia de eo præcipuè agebatur, & postu- lantes de alio forsitan non curarent, seu maioris claritatis gratiâ, vt in adductâ clausulâ: Quantùm ad Sacramentum Pœnitentiæ, seu Confeßionis admini- strationem: vbi sat erat Sacramentum Pœnitentiæ di- xisse, cùm constet illud esse Sacramentum Con- fessionis, sed maioris id claritatis gratiâ gemina-<-P>@@
clausulas, & ita non esse inutiles, obseruat Co- uarruuias Lib. 2. variar. c. 5. n. 9. Pro quo & viden- dus P. Th. Sancius in Opere morali lib. 2. c. 22. n. 20. gent: vt enim testatur Cardinalis Lugo n. 199. eorum sensus est, circa Sacramentum Pœnitentiæ Religiosos suorum Prælatorum dispositioni sub- iectos esse debere, sed non ita vt subiectio talis ad reseruata Sedi Apostolicæ debeat extendi: vn- de eidem Sedi quoad sibi reseruata debent esse subiecti, illius circa ea dispositionem amplexi. Quem sensum quia non ita exprimebant verba Clementis, ideò ab Vrbano prudenter adiecta: & ita sibi testatum Illustrissimum Maraldum, qui Bullam præfatam Vrbani jussu construxit; ve- hementerq́ue admiratum, quod in illo alio sensu, quem Moderni contendunt, potuerint accipi, cùm in eâdem Bullâ totum Clementis Decre- tum innouetur. Illustrissimus, & Eminentissimus Cardinalis attestatur: qui tunc quidem Cardina- lis non erat, esse tamen meruit; vt de illius ne- queat fidelissimo testimonio dubitari. Ad quod quidem aliqua minimè solida video responderi. Dicitur enim Illustrissimum Maraldum quando consultus fuit, fortè legitimi sensûs oblitum. Item eum quidem in eo posuisse sensu, quem affirma- uit; sed ab Vrbano in alio, qui planior & fauora- bilior est, cùm Bullam legeret aut lectam audiret, verba prædicta comprobata. Quin etiam, cùm res ambigua sit, non debet vnius Maraldi attesta- tio rationum efficaciam infirmare. pronuntiari? Miratur Illustriss. Maraldus nouum illum verborum sensum, & rationem reddit ex eo quòd Clementis Decretum fuerit innouatum; & tamen oblitum illum asseritur eius, quod ante annos tres cum tantâ fuerat animaduersione & consultatione dispositum. Quòd autem in vno positum sensu, & in alio approbatum Decretum, indigna est viro sapienti coniectura, etiam gene- raliter loquendo, cùm decisiones Pontificiæ juxta mentem Pontificum construantur exactissimâ consultatione præmissâ, & recognitione scripto- rum: quod si non vt certissimum jaciatur funda- mentum, Pontificiæ poterunt decisiones, vt vitio incertitudinis quoad sensum verborum laboran- tes improbari. In casu autem nostro id est spe- ciale, quòd clausula dicta prudenter est ab Vrba- no adiecta, quia in Decreto Clementis, vt suprà dictum, non ita expressum habebatur. Licèt au- tem vnius alicuius dictum non debeat rationum efficaciam infirmare: quando tamen rationes omnes ad auctoritatem, circa quam versatur di- ctum illud, reuocantur, maximi profectò mo- menti illud est: & testi de facto proprio depo- nenti integra fides adhibetur, vt ex Innocentio, Aretino, Surdo, & aliis, habet Marius Antoninus Lib. 3. variar. Resolut. 17. num. 2. Nec rationes ita efficaces sunt, vt is, qui sic respondet, arbitratur, cùm facillimam habeant solutionem. tem Pontificum, vt ex dictis apparet, quorum attentio singularis circa regularem obseruantiam excubat, nolentium debitam subordinationem<-P> @0@ @@1@ consistit. Vnde Auctores sententiæ propositæ docent Regulares non posse Bullam sumere, quæsitâ ad id eleëmosynâ, quia Pontifices nolunt circa, hoc regularem obseruantiam relaxari. De quo dictum suprà, num. 255. & 319. & videri possunt Trullench §. 3. dub. 1. n. 11. & P. Mendus
pergens in probatione: si ergo circa acceptionem ita Pontifices expedire iudicant, cùm tamen res sit satis exigua, nec materia peccati mortalis, juxta receptissimam sententiam, pecuniæ quantitas, quę à Religiosis exigitur: id quod est euidentius in Indiis: quantò potiori jure credendum velle id in re tanti momenti, qualis est illa, de quâ agimus vt nulla maior possit inueniri? Siue ergo fauor, siue onus sit, sic volunt Pontifices, sic Religionis bono conducit, sic conscientiarum securitati con- sulitur, sic recta ad cælum paratur via, anfracti- bus labore plenis & periculo manumissis. sint eadem, quæ ex licentiâ pro reseruatis, sunt tamen non leuia; & satis graue inconueniens est continuatâ licentiâ vt quis Confessario extra Re- ligionem confiteatur, pro quo plures Religiones specialem prohibitionem habent. Sed occurrit P. Mendus optimâ præcautione, num. 191. dicens Confessarium debere esse virum doctum, timo- ratæq́ue conscientiæ, qui attento confitentium statu, medelam sciat eorum malis apponere, ad- ditq́ue: & decebit profectò non eligere Confessarium extra Religionem, aut saltem non sæcularem: rectiùs quippè Confessarius intra ipsam Religionem, aut saltem alius Regularis, communiter callet, quæ sint munera & obligationes Religiosorum, poterit́ commodiùs consulere bono spirituali Pœnitentis, & æquâ lance rem totam ponderare. Sic ille, piè quidem & congruè. Sed rogo iam, quotusquisque erit, qui huiusmodi hortamenta sectetur; cùm experimentis constet eos, qui sic ambulant, & optimos in Religione Magistros habent pro conscientiarum regimine constitutos fugiunt, ad indoctos & ineptos sæpè diuertere, & moribus sibi consimiles, quos putant nihil miraturos in alijs, cùm in se ipsis peiora, aut pessima deprehendant? Docebit profectò, dicitur; quod ab Auctore alio desumptum: sic enim scri- pserat P. Quintanad. vt in fine, n. 346. ex eodem positum, de quo ille suprà, n. 11. atqui tales decen- tiam non curant. Patet: nam quid decentius quàm spirituales Patres à superioribus maturo consilio ad gubernandas conscientias designatos adire, quales Clemens VIII. in suo de reseruatio- ne Decreto designari iubet verbis illis: Superiores
temptâ, qui possit iam de talibus, quod deceat eo in genere quisquam sibi verosimiliter polliceri? Prædicta ergo bona quidem verba, sed verba tan- tummodò sunt legenda in libris, sed in libris effæ- ta & languida relinquenda. tiâ proserpens tunc quidem compensabile con-<-P>@@ Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|