Söhrab sipehri

Həmsəfərlərin bağına
Səslə məni.

Sənin səsin yaxşıdır.

Sənin səsin o qəribə otun yarpağıdır ki,

hüznün səmimiyyəti sonunda bitir.

Bu susqun əsrin fəzasında

mən bir küçənin qavrayış mətnindəki

nəğmə tamından da tənhayam.

Gəl, sənə deyim, mənim tənhalığım nə qədər böyükdür.

Və mənim tənhalığım

sənin vücudunun qəfil hücumunu gözləmirdi.

Sevginin xasiyyəti elə budur.
Kimsə yoxdur,

gəl, həyatı oğurlayaq və sonra da

iki görüş arasında bölək.

Gəl, birlikdə daşın halından nəsə anlayaq.

Gəl, şeyləri tezcə görək.

Bax, fəvvarənin əqrəbləri hovuzun saatı üzərində

zamanı tozcuqlara çevirir.

Gəl, suya dön sükutumun sətrindəki bir kəlmə kimi.

Gəl, ərit mənim ovcumda eşqin işıqlı günahını.
İsit məni!

(Bir dəfə Kaşan çölündə hava tutuldu

və güclü yağış yağmağa başladı.

Mən üşüdüm və onda bir daşın arxasında

lalənin ocağı məni isitdi).
Bu qaranlıq küçələrdə

mən tərəddüdlə kibritin vurulma hasilindən qorxuram.

Mən əsrin beton səthindən qorxuram.

Gəl qara torpağı qaldırıcı kranların otlağı olan

şəhərlərdən qorxmayım.

Məni bir qapı kimi aç

poladın meracı əsrində armud ağacının yıxılmasının üzünə.

Məni yatırt

filizlərin toqquşduğu gecədən uzaq bir budağın altında.

Səhər şaxtaçı gələndə məni çağır.

Və mən sənin barmaqların arxasından yasəmən doğanda

oyanacağam.

Və o zaman

mən yuxuda olarkən, yerə düşən bombalardan danış.

Mən yuxuda olarkən, islanan yanaqlardan danış.

De ki, dənizin üzərindən neçə ördək uçub getdi.

Zirehli maşın təkərlərinin

bir uşağın yuxusu üstündən keçdiyi o çatışmada

sarı bülbül öz nəğməsini hansı dinclik duyğusunun

ayağına bağladı.

De ki, limanlara hansı günahsız mallar gətirildi.

Barıt qoxusunun müsbət musiqisini hansı elm kəşf etdi.

Peyğəmbərliyin ağzında

çörəyin anlaşılmaz tamından hansı idrak süzüldü.

Və o zaman mən

ekvator Günəşinin hərarətindən doğan bir iman kimi,

səni bir bağın başlanğıcında əkəcəyəm.