Həm sətir, həm ağ
Səhərdir.
Saf sərçə
oxuyur.
Payız vəhdət divarı üzərində
vərəqlənir.
Sevinc bəxş edən Günəşin davranışı
fəsad kütləsini
yuxudan oyadır.
Bir alma
zənbilin şəbəkəli macalında
çürüyür.
Əşyaların qəribliyinə bənzər bir hiss
göz qapaqları üzərindən keçir.
Ağacla yaşıl saniyə arasında
mavi təkrar
söz həsrətinə qarışır.
Amma
ey kağızın ağlıq şərəfi!
Bizim hərflərin nəbzi
xəttatın mürəkkəbi olmadan vurur.
İndinin zehnində şəklin cazibəsi
əldən çıxır.
Kitabı bağlamaq gərək.
Ayağa durmaq,
zaman boyunca addımlamaq,
gülə baxmaq,
mübhəmliyi eşitmək gərək.
Varlığın dibinədək qaçmaq gərək.
Fəna torpağının ətrini tutub getmək gərək.
Ağacla Tanrının görüş yerinə yetmək gərək.
Genişliyin yaxınlığında
vəcd ilə kəşf arasında bir yerdə
əyləşmək gərək.
Dostları ilə paylaş: | 
