Söhrab sipehri

Sərgərdan cəhənnəm
Gecəni içmişəm

və bu sınmış budaqlar üzərində ağlayıram.

Məni tək burax,

ey qızmış və sərgərdan göz!

Məni olmaq əzabı ilə tək burax.

Qoyma vücudumun yuxusunu yolum.

Qoyma təkliyin qaranlıq balışından başımı qaldırım

və xəyalların əriş-arğacsız ətəyindən yapışım.

Aldadıcı işıqlar

kölgəsiz sütunlar üzərində oynaşırlar.

Yuxumun sınmış tilsiminə bax,

əbəs yerə göz mirvarisinin zəncirindən asılıb.

Ona de:

ey sərxoş cəhənnəmin çırpıntısı!

Ona de: gözlərinin qara yelini içmişəm,

içmişəm ki, daim aramsızam.

Ey, sərgərdan cəhənnəm!

Məni tək burax.

Xatirə
Saat kəfgirinin uzun kölgəsi

sonsuz səhranın üzərində titrəyirdi:

Gəlirdi, gedirdi.

Gəlirdi, gedirdi.

Və mən səhranın parlaq qumları üzərində

qısa yuxumun şəklini çəkirdim.

O yuxu cəhənnəm istisini içmişdi

və onun havasında həyatım ərimişdi.

O yuxu sona çatanda

mən də öz sonuma çatdım.

Mən yuxumun şəklini çəkirdim

və gözlərim saat kəfgirinin ləngərini öz heyrətində itirmişdi.

Bu şəklin nazik damarlarına

dünənki yuxunun bütün istisini necə tökmək olardı?

Şəklimi çəkdim.

Nəsə itmişdi.

Öz üstümə əyildim:

vücudumda bir oyuq ağzını açmışdı.

Saat kəfgirinin uzun kölgəsi

Sonsuz səhranın üzərində titrəyirdi

və mən yuxumun canlı şəklinin yanında idim.

Bu şəklin damarları əbədiyyətdə çırpınırdı

və baxışımın kökü onun əriş-arğacında yanırdı.

Bu dəfə

saat kəfgirinin kölgəsi

mənim canlı şəklimin üzərində keçəndə

səhranın parlaq qumları üzərində heç nə yox idi.

Qışqırdım:

“Şəkli geri qaytar!”

Və səsim bir ovuc toz kimi yerə yatdı.

Saat kəfgirinin uzun kölgəsi

sonsuz səhranın üzərində titrəyirdi:

Gəlirdi, gedirdi.

Gəlirdi, gedirdi.

Bir insanın baxışı dalınca qaçırdı.