Stephen King Cep

Mutfaktaki üç kişi nefes almaktan bile çekinerek birbirine sokuldu.

Yaşlı adamın bakışları bir parça balkabağı kabuğunu bir kenara atıp geri kalanı inceledikten sonra yüzünü tekrar kabağa gömüp kahvaltısına devam eden George üzerinde sabitlendi. George yeni gelenlere saldırmak bir yana, onları fark etmemiş görünüyordu.

Yaşlı adam topallayarak ilerledi, eğildi ve futbol topu büyüklüğünde bir balkabağına asılmaya başladı. George'a uzaklığı bir metreden azdı. Metro istasyonunun dışındaki meydan kavgasını hatırlayan Clay nefesini tutarak bekledi.

Alice'iu kolunu tuttuğunu hissetti. Uyku sıcaklığı elini terk etmişti "Ne yapacak?" diye sordu kız.

Clay başını iki yana salladı.

Yaşlı auam balkabağını ısırmaya kalktı ama tek yaptığı burnunu çarpmak oldu. Komik olması gerekiyordu ama değildi. Yerinden kayan gözlüklerini düzeltti. Öylesine normal bir hareketti ki Clay bir an için asıl deli olanın kendisi olduğunu düşündü.

"GoomP' diye bağırdı lime lime olmuş yeşil bluzlu kadın ve yarıSI yenmiş salatalığı fırlattı. Domatesleri görüp saçları yüzüne düşer hake onlara doğru emekledi. Pantolonunun alt kısmı fena halde kirlenmiş'-

120

Cep

yaslı adam süs için orada durmakta olan el arabasına baktı. Elinde bağıya oraya gitti, sonra el arabasının yanında oturan George'u . gttj Başını hafifçe yana eğerek ona baktı. George kabaklı eliyle el basını gösterdi. Clay'in daha önce yüzlerce kez görmüş olduğu bir hareketti.

"Buyur, keyfine bak," dedi Tom. "Vay canına."

Yaşlı adam diz çöktü. Bu hareketin ona fazlasıyla acı verdiği belliydi. Yüzünü ekşitti, başını aydınlanmakta olan gökyüzüne kaldırdı ve homurdandı. Sonra balkabağını tekerleğin üzerinde havaya kaldırdı. Yaşlı kolları titrerken iniş hattını bir süre inceledi ve sonra balkabağını hızla indirdi. Kabak ikiye ayrıldı. Daha sonra olanlar çok hızlı gelişti. George çoğu yenmiş balkabağını kucağına indirdi, aniden uzanıp turuncuya bulanmış elleriyle yaşlı adamın kafasını kavradı ve çevirdi. Boynunun kırılma sesini camın ardından bile duydular. Uzun beyaz saçları savruldu. Gözlükleri Clay'in pancar olduğunu düşündüğü sebzeler arasına düşüp gözden kayboldu. Yaşlı adamın bedeni bir kez kasıldıktan sonra hareketsiz kaldı. George, adamı bıraktı. Alice haykırmaya başlayınca Tom, kızın ağzını eliyle örttü. Alice'in gözleri dehşetle irileşmişti. George yeni bir parça balkabağı alıp yemeye koyuldu.

Parçalanmış bluzlu kadın etrafına şöyle bir baktıktan sonra bir başka domates koparıp ısırdı. Kıpkırmızı domates suyu çenesinden kirli boğazına doğru aktı. Tom McCourt'un bahçesinde oturup sebze yiyen adamla «dini seyrederken Clay'in aklına nedense en sevdiği tablolardan birinin lsmi geldi: Huzurlu Krallık.

Yüksek sesle söylediğini Tom, ona kasvetle bakıp konuşana dek fark etn»edi. "Artık değil."

121
ııım

Stephen Kiııg

13

Beş dakika sonra uzaklarda bir yerde bir alarm çalmaya başladığı üçü hâlâ mutfak penceresinin önünde duruyordu. Alarm sesi yakında ta. mamen susacakmış gibi yorgun geliyordu.

"Ne olabileceğine dair bir fikri olan?" diye sordu Clay. George bal. kabağını bırakmış, irice bir patatesi yemeye başlamıştı. Kadına biraz daha yaklaşmıştı, ama onu umursamıyor gibiydi. En azından o an için.

"Safevvay'deki jeneratör sonunda pes etmiş olabilir," dedi Tom. "İçer-deki dayanıksız mallar için jeneratör durduğunda devreye giren bir alarm sistemi vardır muhtemelen. Ama bu sadece bir tahmin. Tek bildiğim, First Malden Bankası'nın..."

"Bakın!" dedi Alice.

Kadın bir başka domates koparacakken durdu, ayağa kalktı ve Tom'un evinin doğusuna doğru yürümeye başladı. George da kadın yanından geçerken ayağa kalktı. Clay, yaşlı adam gibi kadını da öldüreceğinden emindi. Yüzünü beklentiyle buruşturdu ve Tom'un başka tarafa çevirme niyetiyle Alice'e uzandığını gördü. Ama George'un tek yaptığı kadını takip ederek evin köşesini dönmek oldu.

Alice dönüp hızla mutfak kapısına gitti.

"Seni görmelerine izin verme," dedi Tom alçak, telaşlı bir sesle ve tazın peşinden seğirtti.

"Merak etme," dedi Alice.

Clay hepsi için birden endişelenerek peşlerinden gitti.

Leş gibi giysileri içinde kadın ve George'un geçişini yemek salon nun penceresinin yarı açık panjurlarının arasından görebildiler. Iksı dönüp eve bakmadı. George kadına o kadar yakındı ki uzansa ense

122

Cep

erecekti sanki. Alice peşinde Tom ve Clay ile koridora dönüp

'un küçük çalışma odasına geçti. Perdeler kapalıydı, ama hızla geçen

¦ eklin gölgesi görülebiliyordu. Alice tekrar koridora çıktı, verandaya iki lan ve o sırada açık duran ön kapıya yöneldi. Clay'in gece örttüğü yor-

n yarısı yerde, yarısı kanepenin üstündeydi. Sabah güneşi verandayı pırıl pml aydınlatıyordu.

"Dikkat et, Alice!" dedi Clay. "Dikkat..."

Alice durdu. Sadece bakıyordu. Onunla neredeyse aynı boyda olan Tom da kızın yanında durup bakmaya başladı. Arkadan kardeş oldukları bile düşünülebilirdi. İkisi de görülmekten çekiniyormuş gibi değildi.

"Aman Tanrı'm," dedi Tom. Sesi, ciğerlerindeki tüm hava boşalmış gibi geliyordu. Alice ağlamaya başladı. Yorgun bir çocuğun soluksuz ağlayışı gibiydi. Cezalandırılmaya alışmış bir çocuk.

Clay yanlarına vardı. Pantolonlu kadın, Tom'un bahçesini aşmak üzereydi. Her adımını takip eden George hâlâ kadının arkasındaydı. Adımları neredeyse bire bir uyumluydu. George kaldırıma çıkarken kadının arkasından yanına geçince adımlanndaki uyum bir an için kayboldu. Salem Caddesi delilerle doluydu.

Clay sayılarının önce bin, hatta daha fazla olduğunu düşündü. Sonra gözlemci tarafı ağır bastı -soğukkanlı sanatçı gözü devreye girdi- ve tahmininin çok abartılı olduğunu gördü. Bomboş olmasını beklediği cadde-n'n insanlarla dolu olduğunu görmek ve hepsinin onlardan olduğunu fark etmek onu bir anda şok etmişti. Yüzlerdeki boş ifadeler ve uzaklara dikil-'§ gözler, kanlı, leş gibi giysiler Bazılarında giysi de yoktu.), ara sıra ykırılan anlamsız sözcükler ve ani hareketler ne olduklarına dair hiçbir Pneye yer bırakmıyordu. Dar, beyaz iç çamaşırı ve tişört giymiş bir W sürekli selam veriyor gibiydi; alt dudağı yarılmış ve alt dişlerinin tü-8°zler önüne serilmiş iriyarı kadın onun hemen yanında yürüyordu.

123

Stephen King

Kalabalıkta her tür insan vardı: elinde kanlı bir bijon anahtarıyla § ,

Caddesinin ortasından yürüyen kot şortlu, uzun boylu genç; sıkıh çen

ni sağa sola oynatıp dişlerini sürekli gıcırdatarak Tom'un evinin önüm)

geçen Pakistanlı veya Hintli adam; omuzdan çıkmış kolu bedeninin „

yanında sallanmasına rağmen hiçbir acı belirtisi göstermeyen bir çoc

(Tann'm, Johnny'nin yaşlarında, diye düşündü Clay); bir karganın yar 1

nıış karnı içindekileri yiyormuş gibi görünen mini etekli, güzel bir geıl,

kadın. Kimi inliyor, kimi bir zamanlar sözcükler olan sesler çıkarıyor ve

hepsi doğuya gidiyordu. Clay, onları çekenin alarm sesi mi yoksa yeiM

kokusu mu olduğunu bilmiyordu, ama hepsi de Malden Center'a doğru

yürüyordu.

"Tann'm, yaşayan ölüler cenneti olmuş," dedi Tom.

Clay cevap vermeye gerek görmedi. Dışarıdakiler tam anlamıyla ya-şayan ölü sayılmazdı ama Tom yine de oldukça yaklaşmıştı. İçlerinden biri bu tarafa bakıp bizi görür ve yakalamaya kalkarsa işimiz bitik demektir. Hıt, şansımız olmaz. Kendimizi kilere kapatsak bile. Caddenin karşısındaki silahları alma konusuna gelince... üzerine bir bardak su içelim.

Kaıısı ve oğlunun böyle yaratıklarla mücadele ediyor olabileceği fikri -muhtemelen ediyorlardı içini korkuyla doldurdu. Ama ne bu bir çizgi roman, ne de kendisi bir kahramandı: çaresizdi. Üçü evin içinde güvende olabilirdi, ama o yalanlarda hiçbir yere gidemeyecekmiş gibi görünüyorlardı,

14

"Kuşlar gibiler," dedi Alice, Yanaklanndaki yaşları avuç içiyle si»1 "Kuş sürüsü."

Clay, kızın neyi kastettiğini hemen anladı ve ani bir dürtüyle ona 3 rıhverdi. Tamirci George'un kadını yaşlı adam gibi öldürmek yerine taM

124

Cep

• gördüğünden beri aklını kurcalayan bir noktaya parmak basmıştı. e . . jc beyni boştu ama buna rağmen ortak bir zihne sahipmişçesine eket etmişlerdi.

alamadım," dedi Tom.

Penguenlerin Yüriiyüşü'nü kaçırmış olmalısın," dedi Alice. '

"Gerçekten de görmedim," dedi Tom. "Smokin içinde paytak paytak ¦ Yüyen birini görmek istesem bir Fransız restoranına giderim."

"Ama kuşların nasıl olduğuna hiç mi dikkat etmedin? Özellikle ilkbahar ve sonbaharda?" diye sordu Clay. "Dikkatini çekmiştir mutlaka. Hepsi aynı ağaca veya aynı telefon teline tüner..."

"Bazen o kadar çok olurlar ki tel sarkar," dedi Alice. "Sonra hepsi aynı anda uçar gider. Babam bir grup liderleri olduğunu söylüyor ama fen öğretmeni Bay Sullivan -ortaokuldayken- bize sürünün ortak aklı olduğunu söylemişti, yuvalarından aynı anda çıkan karıncalar veya kovanlarından uçan arılar gibi."

"Sürüdekiler sağa veya sola aynı anda hareketleniyor ve kuşlar asla birbirine çarpmıyor," dedi Clay. "Bazen gökyüzünü kaplayıp karartıyorlar ve gürültüleri insanı deli ediyor." Duraksadı. "En azından benim yaşadığım yerde öyle." Yine duraksadı. "Tom... bu insanlar içinde tanıdığın var mı?"

"Birkaç tane. Şu fırıncı Bay Potowami," dedi çenesi bir o yana bir bu yana oynayan Hintliyi göstererek. "Şu güzel genç kadın... galiba bankada Çalışıyordu. Ve komşum Scottoni... ondan bahsettiğimi hatırlıyor musun?"

Clay başını salladı.

Yüzü kâğıt gibi solan Tom, üzerinde sadece dizlerine kadar inen ön-'üğünde yemek lekeleri olan, belirgin bir şekilde hamile kadını işaret etti. u saçları kadının sivilceli yanaklarına dökülüyordu ve burnuna iri bir ?!Vı saplanmıştı. "Bu onun gelini," dedi. "Judy. Bana karşı çok nazikti." Sıkarı bir şeyden bahsedermiş gibi bir tonla ekledi. "İçim parçalanıyor."

125

Stephen King

Kasaba merkezi yönünden bir silah sesi duyuldu. Alice bir çığhk att ama bu kez Tom'a fırsat vermeden ağzını kendi kapattı. Caddedekiıe den hiçbiri dönüp onlardan tarafa bakmadı. Silah sesi de onları ilgilen dirmemiş gibiydi. Aynı hızda yürümeye devam ettiler; ne daha yavaş, n daha çabuk. Clay bir silah sesi daha duymayı bekledi, ama tek duyula başladığı gibi kesilen bir çığlık oldu.

Verandanın hemen gerisindeki gölgeler içinde duran üç kişi hiç it0. nuşmadan izlemeye devam etti. Geçen herkes doğuya gidiyordu ve sıralar halinde ilerlememelerine rağmen belli bir düzen içinde oldukları muhale-kaktı. Clay için bunun asıl göstergesi çoğunlukla topallayan, bazen paytak paytak yürüyen, tuhaf sesler çıkarıp ani hareketler yapan telemanyakların değil, kaldırımdan sessiz bir düzen içinde geçen gölgelerinin görüntüsüy-dü. Ona İkinci Dünya Savaşı hakkında bir haberde gördüğü, gökyüzünde uçan bombardıman uçaklarını hatırlatmışlardı. İki yüz elliye kadar saydıktan sonra pes edip bıraktı. Erkekler, kadınlar, gençler. Johnny'nin yaşlarında çocukların sayısı da az sayılmazdı. On yaşından küçük çocukların sayısı çok azdı, ama genel olarak çocuklar, yaşlılara nazaran çok daha kalabalıktı. Frekans sırasında başlarında kimsenin bulunmadığı minik bebeklere ne olduğunu düşünmek bile istemiyordu.

Ya da bakıcıları cep telefonu kullanan bebeklere.

Boş gözlerle yürüyen çocuklara bakıp geçen sene içlerinden kaçının özel melodili cep telefonları için Johnny gibi anne babasının başının etini yediğini merak etti.

"Ortak akıl," dedi Tom. "Buna gerçekten inanıyor musunuz?"

"Ben inanıyorum," dedi Alice. "Düşünsene... kendi akılları var mı?"

"Haklı," dedi Clay.

Göç (Bir kez bu şekilde düşününce farklı bir isim koymak mümkun olmuyordu.) yavaşladı, ama aradan yarım saat geçmiş olmasına rağntf kesilmedi; üç adam -biri bovling tişörtü, biri bir takım elbiseden ge"

126

Cep

, n giymişti, üçüncüsünün ise yüzünün alt kısmı kurumuş kan ve et

¦açıklarıyla kaplıydı- yan yana önlerinden geçti, onların peşinden iki

m ve bir kadın yalpalayarak yürüdü, onları kütüphaneci kılıklı (sarkık, lak tek göğsünün gözler önünde oluşu sayılmazsa tabi) orta yaşlı bir jmla yi'ie kütüphanede çalışıyor olabilecek lise çağlarında hantal bir kız takip etti. Bazen arada bir boşluk oluyor, ardından Napolyon döneminde bir savaştaki birlikler gibi sıralanmış bir düzinesi daha geliyordu. Çlay uzaklardan savaşı hatırlatan sesler duymaya başlamıştı... tek tük tüfek veya tabanca sesleri ve bir keresinde de (çok yakından, belki komşu kasaba Medford'dan veya Malden'dan) büyük kalibreli otomatik bir silahın kükreyişi duyulmuştu. Ayrıca çığlıklar da vardı. Çoğu uzaktan geliyordu, ama ne olduklarım anlamamak mümkün değildi.

Civarda aklı hâlâ başında olan pek çok insan vardı ve bazıları silah edinmeyi başarmıştı. Bu insanlar muhtemelen kendilerini koruyabiliyordu. Ama güneş doğup deliler ortaya çıktığında kapalı mekânlarda olmayanlar onlar kadar şanslı değildi. Tamirci George'un turuncu elleriyle yaşlı adamın kafasını kavrayışını, çevirişini, kırılma sesini ve okuma gözlüklerinin pancarların arasına düşüşünü hatırladı. Gözlükler düştüğü yerde kalacak, kalacaktı.

"Oturma odasına gidip oturmak istiyorum galiba," dedi Alice. "Onla-n daha fazla seyretmek istemiyorum. Dinlemek de istemiyorum. Midem Sulanıyor."

"Tamam," dedi Clay. "Tom, sen..."

Olmaz," dedi Tom. "Sen git. Ben kalıp izleyeceğim. Birimizin gözü Erlerinde olsa iyi olur, değil mi?"

Clay başını salladı. Hemfikirdi.

O halde bir iki saat sonra yer değiştiririz."

"Tamamdır."

127

Stephen Kiııg

Clay kolunu Alice'in omzuna atmış halde koridorda yürümeye bsisja mışlardı ki Tom tekrar konuştu: "Bir şey daha." '

Dönüp ona baktılar.

"Bence bugün üçümüz de olabildiğince dinlenmeye çalışmalıyız. ,RU zeye gitmeye niyetliysek yani."

Clay, ona aklının hâlâ başında olduğundan emin olmak istercesine dikkatle baktı. Öyle görünüyordu, ama...

"Dışarda neler olduğunu görmedin mi?" diye sordu. "Silah seslerini duymadın mı? Peki ya..." Alice'in yanında çığlıkları demek istememişti, ama Tanrı biliyordu ya kızı bu tür hassasiyetlerle korumaya çalışmak için biraz geç kalmışlardı, "...bağırışları?"

"Elbette," dedi Tom. "Ama deliler dün gece içerdeydi, değil mi?"

Bir an için Clay de Alice de kıpırdamadı. Sonra Alice ellerini yumuşakça çırparak onu sessizce alkışlamaya başladı. Clay'in yüzündeyse bir gülümseme belirdi. Gülümseme hissi ona yabancı gelmiş, yanı sıra içinde beliren umut ise neredeyse acı vermişti.

"Sen bir dâhisin, Tom," dedi.

Tom gülümsemesine karşılık vermedi. "Ona fazla güvenmeyin. SAT0 sınavında asla bin puan tutturamadım."

15

Kendini daha iyi hissettiği açıkça belli olan Alice -Clay bunun güzel bir şey olduğunu düşündü- gündüz giyebileceği bir kıyafet aramak üzer£ üst kata çıktı. Clay, Sharon ve Johnny'nin neler yapacağını, nereye gide'

'"> Amerikan kolejlerine devam edebilmek için öğreneilerin akademik yeteneklerini be leyen sınav.

128

Cep

-• • kestirmeye çalışarak verandadaki kanepeye oturdu. Birlikte olduk-

umuyordu. Uyuyakalınca rüyasında Sharon'ın çalıştığı okulda, Kent

a iikokulu'nda olduklarını gördü. İki üç düzine insanla birlikte oku-

soor salonuna sığınmışlar, kafeteryadan aldıkları sandviçleri yiyor,

rton kutulardan süt içiyorlardı. Onlar...

Üst kattan seslenen Alice, onu uyandırdı. Saatine bakınca neredeyse mi dakikadır uyumakta olduğunu gördü. Salyası çenesine akmıştı. "Alice?" Merdivenlerin başına gitti. "Her şey yolunda mı?" Tom da kulak kesilmişti.

"Evet, bir dakikalığına gelebilir misin?"

"Tabi." Tom'a baktı, omuz silkti ve basamakları tırmanmaya başladı. Alice, Tom'un gecenin büyük bir bölümünü orada geçirdiğinin iki yastıktan, rahatsız bir uyku olduğunun ise dağınık örtülerden anlaşıldığı, daha önce pek fazla konuk görmemiş gibi duran misafir yatak odasındaydı. Üzerine neredeyse tam olan bir haki pantolon ve göğsünde canobie gölü par-ki yazan bir süveter giymişti. Yerde, bir zamanlar arkadaşlarıyla Johnny-Gee'nin o kırmızı cep telefonunu istediği kadar istemiş olduğu portatif bir müzik seti duruyordu. Arkadaşlarıyla bu setlere getto bombalan veya mü-zikbombası derlerdi.

"Dolaptaydı, piller de yeni görünüyor," dedi Alice. "Açıp bir radyo istasyonu aramayı düşündüm ama sonra korktum."

Clay misafir yatak odasının güzel döşemesi üzerinde duran müzik-

"fflbasma baktı ve aynı korkuyu o da hissetti. Dolu bir silah olabilirdi.

'ne de içinden o sırada CD'de olan düğmeyi FM'e çevirme isteği yük-

'• Alice'in de aynı dürtüyü hissettiğini, onu bu yüzden çağırdığını tah-

11 e'ti. Dolu bir silaha dokunma isteği de bundan farklı değildi muhte-elen.

Kız kardeşim iki yıl önce doğum günümde hediye etmişti," dedi topı eşiğinden ve ikisi de irkildi. "Geçen temmuzda pil takıp kumsa-

129

F:9

Stephen King

la götürdüm. Çocukken radyolarımızı alır, kumsalda dinlerdik ama hiçb kadar büyük bir radyom olmamıştı."

"Benim de," dedi Clay. "Ama hep bir tane istemişimdir." "Van Halen ve Madonna CD'lerimi alıp New Hampshire'daki Hamp. ton kumsalına gittim ama eski tadı alamadım. Yanına bile yaklaşamadım. Q zamandan beri de kullanmadım. Yayın yapan bir kanal olduğunu sanm Siz ne diyorsunuz?"

"Bahse girerim aralarında hâlâ yayın yapan birkaç tane vardır," dedi Alice. Alt dudağını kemiriyordu. Clay bir an önce kesmezse dudağını ka. natacağını düşündü. "Arkadaşlarımızın robot-seksenler dediği kanallar, BOB veya FRANK gibi dostane isimleri var ama hepsi de Colorado'dı dev bir radyo, bilgisayardan uydu aracılığıyla yayın yapıyor. En azından arkadaşların söylediği bu. Ve..." Dişlemekte olduğu yeri yaladı. Yüzejit hemen altı kanla parlıyordu. "Cep telefonu sinyalleri de o şekilde geliyor, değil mi? Uydudan?"

"Bilmiyorum," dedi Tom. "Sanırım uzak mesafeler için bu dediğin geçerli... ve denizaşırı görüşmeler için elbette... ve muhtemelen kötü niyetli bir dâhi dev alıcılara yanlış sinyali göndermeyi başarabilir..."

Clay o dev alıcı kulelerini biliyordu, her yerlerinde gri emiciler gb çanaklar olan çelik iskeletlerdi. Son on yılda her yerde bitmişlerdi.

"Yerel bir kanal yakalayabilirsek haber alabiliriz," dedi Tom. "B bize bir fikir verir. Ne yapacağımıza dair... veya nereye gideceğimize... "Evet ama ya sinyal radyodan da yayılıyorsa?" diye sordu Alice-

nim söylediğim bu. Ya radyodaki bir kanal..." Dudaklarını tekrar ya»

ı 9 Ve W1

ısırmaya devam etti. "...annemin duyduğu sinyali yayınlıyorsa, ve

mın? Evet, o da, yepyeni bir cep telefonu vardı -videolar, otomatik

malar, internet bağlantısı ve tüm o süslü özelliklere sahip- ve oyun

bayılırdı!" Hem hüzünlü, hem histerik bir kahkaha attı. Akıl karışta

130

Cep

di "Ya radyo onların duyduğunu yayınlıyorsa? Annemlerin ve dı-

. i ;nSanların duyduğunu? Bu riski göze alabilir misin?" S2ir

Tom önce hiçbir şey demedi. Sonra temkinli bir şekilde fikri sınıyor-

sına konuştu. "Birimiz risk alabilir. Diğer ikisi başka bir yerde kalıp

beklevebi-"

»Olmaz," dedi Clay.

"Lütfen, hayır," dedi Alice. "İkinizi de istiyorum. İkinize de ihtiyacım

ıı

var.

Gözleri radyonun üzerinde, etrafında ayakta durdular. Clay ergenlik

cağlarında okuduğu (bazen kumsalda, Van Halen yerine Nirvana dinleyerek okurdu) bilimkurgu romanlarını hatırladı. Birçoğunda dünyanın sonu gelirdi. Sonra kahramanlar dünyayı tekrar inşa ederdi. Elbette önlerinde ciddi engeller ve mücadeleler olurdu ama sonunda ellerindeki teknolojiyi ve aletleri kullanarak dünyayı tekrar kurarlardı. Hiçbirinde kahramanların bir yatak odasında durup yerdeki radyoya baktığını hatırlamıyordu. Er ya da geç biri bir alet alacak veya radyoyu açacak, diye düşündü. Çünkü biri yapmak zorunda.

Evet ama bu sabah değil.

Kendini bir hain veya kavrayışının ötesinde daha büyük bir şey gibi hissederek Tom'un getto bombasını aldı, dolaba geri koydu ve kapağını kapattı.

16

Doğuya yönelmiş düzenli göç yaklaşık bir saat sonra kesintiye uğraca başladı. Clay nöbet tutuyordu. Alice mutfakta, Boston'dan getirdik-n ndviçlerden birini yiyor -Tom'un gardırop büyüklüğündeki kilerin-

Ufan konserve yiyecekleri yemeye başlamadan önce sandviçleri bitir-

131

Stephen King

melen gerektiğini, zira taze eti bir daha ne zaman bulabileceklerin-

1 bil medıklerinı söylemişti- ve Tom da oturma odasındaki kanepede uy,

du. Clay uzaktan gelen horultusunu duyabiliyordu.

Birkaç kişinin doğuya doğru genel ilerleyişi bozduğunu fark

etti

sonra Salem Caddesi'ndeki düzenin gevşediğini hissetti. O kadar bellik lirsizdi ki beyni, gözlerinin gördüğünü bir önsezi olarak kabul etmi Önce doğu yerine batıya giden birkaç kişinin yol açtığı bir yanlış anlam-olduğunu düşündü, ama sonra gölgelere baktı. Daha önce gözlemledi-; düzenli geçit töreni bozulmuştu. Kısa süre sonra düzen namına hiçbir kalmadı.

Batıya yönelenlerin sayısı artıyor, bazıları bir manavdan, muhtemelen Tom'un daha önce bahsettiği Safevvay'den alınma yiyecekleri kemiri-yordu. Bay Scottoni'nin gelini Judy'nin kucağında erimekte olan kocaman bir kutu çikolatalı dondurma vardı. Erimiş dondurma burnundan dizlerine kadar her yerine bulaşmıştı; çikolataya bulanmış yüzüyle tiyatroda bir zenciyi canlandıran Bayan Bones'a benziyordu. Ve Bay Potowa-mi daha önceden sahip olduğu vejetaryenliğe dair her tür fikrini unutmuş görünüyordu zira elindeki çiğ hamburger köftesini büyük bir iştahla yiyordu. Kirli bir takım elbise giymiş şişman bir adamın elinde donmuş bir kuzu budu vardı. Judy Scottoni budu almaya yeltenince şişman adam donmuş budu kadının alnının ortasına indirdi. Kadın, balta yemiş kasap lık öküz gibi şiş karnının ve kucağındaki kocaman dondurma kutusunun üzerine düştü.

Telemanyakların büyük kısmı yürümeyi bırakmış, şiddetin dozu arı mıştı ama önceki gün öğleden sonra tanık oldukları gibi ölçüsüzce değildi. En azından o civarda kesilmişti. Malden Merkezi'nde çalmaya başlayan yorgun alarm çoktan susmuştu. Uzaktan ara sıra silah sesleri gelme" devam ediyordu, ama kasaba merkezinden yükselen tek atıştan sonra yakınlardan silah sesi yükselmemişti. Clay telemanyakların evlere gır01"

132

Cep

ıkıp kalkmadığını dikkatle gözledi. Birkaçı bahçelere girip çıkmıştı ' vlere zorla girmeye kalkışan yoktu. Çoğunlukla etrafta boş boş do-

orlar, bazen bir başkasının yiyeceğini almaya kalkıyorlar, ara sıra da edip birbirlerini ısırıyorlardı. Üç veya dördü -bunlardan biri de iv Scottoni'ydi- ya ölü ya da baygın halde yerde yatıyordu. Clay erken tlerde Tom'un evinin önünden geçenlerin çoğunun hâlâ kasaba meydanında olduğunu tahmin ediyordu. Caddede dans ediyor veya Birinci Yıllık Malden Çiğ Et Festivali kutlamaları yapıyor olabilirlerdi ve Tan-n'ya şükür uzaktaydılar. Ama o amaç hissinin -sürü olma güdüsünün- önce hafifleyip sonra tamamen yok olması ilginçti.

Öğle vakti geçince fena halde uyku bastırdı ve içeri girdi. Alice kollarını masaya dayamış halde mutfakta uyuyakalmıştı. Bebek Nike dediği küçük spor ayakkabı gevşemiş parmakları arasında duruyordu. Clay, onu uyandırınca mahmur gözlerle ona bakıp ayakkabıyı sanki ondan almaya kalkışacakmış gibi sıkıca göğsüne bastırdı.

Clay, ona tekrar uyuyakalmadan veya görülmeden koridorun sonunda nöbet tutup tutamayacağını sordu. Alice yapabileceğini söyledi. Clay sözüne güvenip bir sandalyeyi onun için koridora taşıdı. Kız oturma odasının kapısında duraksadı. "Şuna bir bak," dedi.

Clay, kızın omzu üzerinden bakınca Rafe'in Tom'un karnında uyumakta olduğunu gördü. Hoşnut bir şekilde homurdandı.

Sonra sandalyeyi dışarıdan görülemeyecek bir noktaya koydu. Alice caddeye tek bir bakışın ardından, "Artık sürü halinde hareket etmiyor-lar>" dedi. "Ne oldu?"

"Bilmiyorum."

"Saat kaç?"

Qay saatine baktı. "On ikiyi yirmi geçiyor."

Sürü halinde hareket ettiklerini ne zaman fark etmiştik?"

133

Stephen King

"Bilmiyorum, Alice." Sabrını korumaya çalışıyordu ama göz]erj . açık tutmakta zorlanıyordu. "Altı buçukta mı? Yedide mi? Bilmiy0ru Fark eder mi?"