Stephen King Hayatı Emen Karanlık
Yüklə 1,17 Mb.
|
|
Ve Wendy de Stark'a el salladı. Liz'in kucağında William kımıldandı. Kadın başını eğerek çocuğuna baktı. Oğlu da gözlerini aynı dikkatle George Stark'ın yüzüne dikmişti. Sonra William el salladı. Liz usulca, «Hayır...» diye inledi. «Ah, Tanrım, lütfen buna izin verme.» Stark başını kaldırarak Liz'e baktı. «Görüyor musun? Benden hoşlanıyorlar, Beth. Benden hoşlanıyorlar.» Stark güneş gözlüğünü tekrar takarak Wendy'le dışarı çıktı. Liz pencereye koşup kaygıyla onların arkasından baktı. Stark başını eğerek bir süre devriye arabasının yanında durdu. Liz sonradan onun Thad'la yeniden bağlantı kurmaya çalıştığını düşünecekti. Sonra doğrulup arabaya girdi. Motoru çalıştırarak aracı garaja soktu. Birkaç dakika sonra evdeydi. Wendy'i tekrar Liz'e veriyordu. «Gördün mü? Kızına hiçbir şey olmadı. Şimdi bana komşularınızdan söz et. Clark'lardan,» Liz kendini çok aptal gibi hissetti. «Clark'lardan mı? Onları neden soruyorsun? Clark'lar Avrupa'dalar.» Stark gülümsedi. En iğrenci de buydu. Çünkü insan normal durumda bu gülümseyişin çok çekici ve sevimli olduğunu seziyordu. «Harika! Bundan daha iyisi olamazdı. Arabaları var mı?» Wendy ağlamaya başladı. Liz kızına baktı. Wendy tombul ellerini o suratı çürümüş adama doğru uzatmıştı. Stark'tan korktuğu için değil, onun kucağına dönmek istediği için ağlıyordu. Stark, «Ah, ne tatlı!» dedi. «Babasına gelmek istiyor.» Liz tükürür gibi, «Kes sesini, canavar!» diye bağırdı. Tilki George Stark başını arkaya atarak güldü. Stark kadının kendisi ve ikizler için birkaç şey daha almasına izin verdi. Ama bu iş için sadece beş dakika bekleyecekti. Liz gereken eşyaları kaparcasına alırken Wendy'nin ağlayarak Stark'a ellerini nasıl uzattığını düşünmemeye çalıştı. «Babasına gelmek istiyor.» Liz aşağıya indiği zaman Stark mutfak kapısında duruyor ye gülümsüyordu. Liz sakladığı makası o an kullanmayı öyle istedi ki! Öfkeyle bavul ve çantaları işaret ederek, «Bana yardım edemez misin?» diye bağırdı. «Tabii, Beth.» Bavullardan birini aldı. Sol elinin boş kalmasına dikkat ediyordu. Kısa bir süre sonra Clark'ların arabasına binmişlerdi. George Stark, «Eh, her şey tamam!» diye bağırdı. «Artık yola çıkalım mı?» İkizler kıkır kıkır gülerek ona ellerini salladılar. Stark gaza basarken Liz elini usulca makasın oluşturduğu çıkıntıya sürdü. Şimdi olmaz... Ama bu işi yakında yapacağım. Thad'ı beklemek niyetinde değilim. Bu kara yaratık ikizlere bir şey yapabilir. Bana da... Stark yola dalar dalmaz makası çıkaracak ve gırtlağına saptayacaktı. III
Machine usturayı kayışa ipnotize edici, düzenli bir tempoyla sürerek, «Şairler aşktan söz ediyorlar,» dedi. «Çok uygun. Aşk diye bir şey var. Politikacılar görevden dem vuruyorlar. Bu da uygun sayılır. Çünkü görev diye bir şey de var. Eric Hoffer 'modernizm sonrası'ndan, Hugh Hefner seksten, Hunter Thompson uyuşturuculardan, Jimmy Swaggart da gökleri ve yerleri yaratan ulu Tanrı'mızdan söz ediyor. Bütün bunların hepsinin varolduğunu biliyoruz. Onun için bu konular da uygun. Ne demek istediğimi anlıyor musun Jack?» Jack Rangely, «Evet, sanırım,» diye cevap verdi. Aslında hiçbir şey anladığı yoktu. Ama Machine bu tavrı takındığı zaman ancak bir deli onunla tartışmaya kalkışırdı. Machine birdenbire usturayı yan çevirerek kayışı kesti. Kayışın uzun bir parçası, kopmuş bir dil gibi bilardo salonunun zeminine düştü. Machine, «Ama ben felaketten söz ediyorum,» dedi. «Çünkü eninde sonunda en önemli olan şey felakettir.» George Stark'ın Babil'e Giderken adlı eserinden. Yirmi İki
Ama ya serçeler? Onların bu olaydaki rolleri nedir? Bunu bilmiyorum. Rawlie bana onların yaşayan ölülerin habercileri olduklarını söyledi. Bu da uyuyor, öyle değil mi? Hiç olmazsa bir noktaya kadar. Çünkü tilki George yeniden canlandı. Ama aynı zaman da ölü de... Ölü ve çürüyor. Öyleyse serçeler de olaya uyuyor. Yalnız tümüyle değil... Serçeler George'u ölüler âleminden geri getirdiler diyelim. O halde benim kara ikizimin neden kuşlardan hiç haberi yok. Niçin iki apartmanın duvarlarına da, 'SERÇELER YİNE UÇUYOR,' diye yazdığını hatırlamıyor? Thad, «Çünkü onları ben yazdım,» diye mırıldandı. Sonra da defterine yazdıklarını anımsadı. Soru: Kuşlar benim mi? Cevap: Evet. Soru: Serçelerle ilgili o cümleleri kim yazdı? Cevap: Bilen. Ben bilenim. Ben sahibim... Ansızın Thad'a bütün cevapları... o akla hayale sığmayacak korkunç cevapları yakalamak üzereymiş gibi geldi. İnledi. Soru: George Stark'ı yeniden kim canlandırdı? Cevap: Sahip. Bilen. Thad, «Bunu yapmak istemedim!» diye bağırdı. Ama bu doğru muydu? Bir tarafı her zaman George Stark'ın o basit ama şiddetli karakterinden hoşlanmamış mıydı? Onun gibi sakar olmayan, gülünç ya da zayıf gözükmeyen ve içki dolabında kilitli olan ecinnilerden korkmayan George'a karşı hayranlık duymamış mıydı? Karanlıkların sahibi olduğu için onlardan korkmayan o adamdan? Thad iyice ısınmış olan arabasının içinde yine bağırdı. «Ama o AŞAĞILIK BİR KÖPEK!» «Evet, öyle... İşte senin bir yanını ÇEKEN de bu değil mi?» «Belki ben aslında George'u yaratmadım... Belki de özlem dolu bir yanım George'un yeniden canlanmasını sağladı.» Soru: Serçeler benim olduklarına göre onları kullanabilir miyim? Cevap gelmedi. Thad yanıtın ne olduğunu sezdi ama yakalayamadı. Birden bunu kendi kendisinin engellemiş olmasından korktu. Belki buna Stark'ı seven yanı neden oluyordu. Ben bilenim. Ben sahibim. Ben getirenim! Kafasında tasarladığı planda Rawlie'nin de rolü vardı. Ama arkadaşı ona yardıma razı olmazsa ne yapacaktı? Bilmiyordu. Şimdi hurdacı Gold'un önünden geçiyordu. Alüminyum levhalar birleştirilerek yapılmış olan binanın etrafı göz alabildiğine hurda araba doluydu. Cumartesi günleri kapalı olurdu burası. Thad, burada yirmi bin kadar eski araba var, diye aklından geçirdi. Benimkini de onların arasına saklayabilirim. Zaten böyle yapmak zorundayım. İleride beliren levhada, «Dikkat okul,» yazılıydı. «Lütfen yavaşlayın!» Thad'ın karnına kızgın bir şiş saplanmış gibi geldi. Karar anı yaklaşıyordu. Dikiz aynasına bir göz attı. Polisler ondan iki araba gerideydiler. Artık dörtyol ağzına yaklaşıyordu. Yıllardan beri kaza oluyordu burada. Çünkü çok kimse kavşakta yeterince dikkatli davranmıyorlardı. Thad güneye doğru gitmek için bekleyen arabalara katıldı. Kahverengi devriye arabası yine iki taşıt gerideydi. Thad gaza bastı ve yine o kızgın şiş karnına saplandı. Önündeki iki araba sağa sola gittiler. Solundan bir süt kamyonu ilerledi. Thad derin bir soluk alarak arabasıyla kavşakta normal hızla ilerledi. Onun arkasından yana sapmaya çalışan gümüş rengi süt kamyonu yolu kapattı. Kahverengi devriye arabası gözden kaybolur kaybolmaz, Thad olanca gücüyle gaz pedalına bastı. Yarım blok ötede bir yan sokak vardı. Thad ona saptı. Sonra tekrar sağa. Gözleri dikiz aynasındaydı. Birkaç dakika sonra Gold'un araba mezarlığına giriyordu. Bu sessiz ve büyük mezarlık tüylerinin diken diken olmasına yol açtı. Sonra ansızın serçeleri gördü. Arabaların üzerlerini kaplamışlardı. Thad onların hemen yakınından geçti. Kuşlar endişeyle kanatlarını oynattılar ama yerlerinden kımıldamadılar. Yaşayan ölülerin habercileri, diye düşünerek alnındaki beyaz yara izini sinirli sinirli ovuşturuyordu. Sonra da boğuk bir sesle kuşlara sordu. «Benden ne istiyorsunuz? Tanrı aşkına, istediğiniz nedir?» Sonra kafasında bir tür cevap belirdi. Hayır, Thad... asıl SEN BİZDEN ne istiyorsun? Sen sahipsin. Getirensin. Bilensin. Thad, «Ben hiçbir şey bilmiyorum ki,» diye söylendi. Sonra arabayı bir sıranın sonundaki açıklık yere soktu. Otomobilden inerek etrafına bakındı. Sürüyle sessiz küçük kuş onu seyrediyorlardı. Sonra hepsi birden havalandılar. Yüzlerce, hatta belki de binlerce kuş. Bir an etrafı kanat sesleri doldurdu. Serçeler gökyüzünde güneye doğru döndüler. Castle Rock'un bulunduğu yöne doğru. Thad birdenbire yine o garip duyguya kapıldı. Sanki derisinin altında kıvıl kıvıl kurtlar dolaşıyordu. Kafamın içini görmeye mi çalışıyorsun, George? Thad usulca bir şarkı söylemeye başladı. Bob Dylan'ın bir parçasını. «John 'Wesley Harding... yoksulların dostuydu... Ellerinde birer tabancayla dolaşırdı...» O garip ürperti ve kaşıntıya benzeyen duygu arttı. Bunun merkezi sol elindeki yaraydı. Thad, Stark'ın öfke ve düş kırıklığını hissetti. Şarkıyı sürdürdü. Bir yandan da, arabamı biraz ezersem onu hemen farkedemezler, diye düşünüyordu. O zaman iki saat daha kazanmış olurum. Bu da Liz'le çocukların kaderlerini etkileyebilir. Yanda ağır, paslı bir motor desteği duruyordu. Kimsenin istemediği çarpık bir çelik heykelin kalıntısına benziyordu. Yine şarkı söylemeye devam ederek motor desteğini aldı, kaldırdığı gibi arabasına doğru fırlattı. Yan kapı ezildi. Desteği yeniden kavrayıp panjura vurmaya başladı. Sonra motor kapağını hafifçe kaldırdı. Diğer arabaların motor kapakları da açıktı. Motor desteğini son kez ön cama doğru fırlattı. Aynı anda elindeki sargıda kanlı bir lekenin belirdiğini gördü. Ön cam paramparça oldu. Artık arabası diğer enkaza benziyordu. Dönüp kapıya doğru gitti. İçeri girerken orada bir telefon kulübesi olduğunu farketmişti. Yarı yolda birdenbire durakladı. Şarkı da söylemiyordu artık. Etrafı dinliyormuş gibi başını yana eğmişti. O garip kaşıntı geçmişti. Serçeler gitmişlerdi. George Stark da. Thad hafifçe gülümseyerek adımlarını sıklaştırdı. Telefon karşıda iki defa çaldı. Thad terlemeye başlamıştı. Rawlie odasında olsaydı telefonu açardı. Galiba gitmişti. Telefon tam üçüncü defa çalacağı sırada Rawlie yetişti. «Alo? Ben DeLesseps.» Thad onun tütünden kalınlaşmış sesini duyduğu zaman bir «an gözlerini kapattı. «Merhaba, Rawlie. Ben Thad.» «Merhaba, Thad.» Araması Rawlie'yi hiç şaşırtmamış gibiydi. «Bir şey mi unuttun?» «Hayır, Rawlie. Başım dertte.» «Evet.» Profesör soru sormayarak bekledi. «O iki...» Thad bir an durakladı. «Yanımdaki o iki genci hatırlıyor musun?» Rawlie sakin sakin, «Evet,» dedi. «Koruma polisleri.» Thad, «Onları atlattım,» diye açıkladı. «Daha doğrusu bunu başardığımı umuyorum.» Bir an durdu. O önemli ana gelmişti. «Yardıma ihtiyacım var, Rawlie. Bana polisin bilmediği bir araba gerekli.» Arkadaşı sesini çıkarmadı. «Bana yapabileceğin bir şey olursa senden istememi söyledin.» Rawlie uysalca, «Biliyorum,» diye cevap verdi. «Sana ayrıca koruma polislerine elden geldiğince yardım etmenin akıllıca bir şey olacağını da söyledim.» Bir an durdu. «Bu sözümü, dinlemediğin anlaşılıyor.» Thad az kalsın, «Dinleyemezdim, Rawlie,» diyecekti. «Karımla ikizlerimi kaçıran adam onları öldürebilir.» Ama böyle bir şey söyleyemezdi. Cesaret edemediğinden değil, arkadaşıma kendisini deli sanmasından korktuğundan. Rawlie uzun bir sessizlikten sonra, «Pekâlâ,» dedi. «Sana arabamı vereceğim Thad.» Thad gözlerini kapattı. Yere yığılmamak için dizlerini dimdik tutmaya çalıştı. Arkadaşı ekledi. «Ama bir şartım var.» Thad yine gözlerini yumdu ama bu kez sıkıntıyla, «Neymiş, bu?» Rawlie, «Her şey sona erdiği zaman neler olduğunu öğrenmek istiyorum,» dedi. «Özellikle neden serçelerin folklordaki yerlerini öğrenmek istediğini. Ve sana psiko-pompaların ne olduğunu açıkladığımda niçin öyle bembeyaz kesildiğini?» «Bembeyaz mı kesildim?» «Kar gibi bembeyaz.» Thad söz verdi. «Sana her şeyi anlatacağım.» Hafifçe güldü. «Belki bunun bir kısmına inanırsın.» Rawlie, «Şimdi neredesin?» diye sordu. Thad yerini ona açıklayarak, «Mümkün olduğu kadar çabuk gel,» dedi. Thad telefonu kapatıp geri döndü. Eski bir okul otobüsünün çamurluğuna oturdu. On beş dakika kadar sonra yine o» kaşıntıyı, ürpertiyi hissetti. Tekrar şarkıya başladı. Ve o duygu bir-iki dakika sonra kayboldu. Zaman çok yavaş geçti. Rawlie eski Volkswagen'iyle araba mezarlığına girdiği sırada Thad artık onun gelmeyeceğini düşünmeye başlamıştı. Profesör arabasını durdurarak indi. Piposunu tüttürüyordu, Thad, «Şunu içmemen gerekiyor, Rawlie,» diyebildi. Arkadaşı ciddi ciddi, «Senin de kaçmaman gerekiyor,» diye cevap verdi. Birbirlerine baktılar bir an, sonra da gülmeye başladılar. Sonra Thad, «Gelmeyeceğini düşünmeye başlamıştım...» dedi. Süpermarkete uğradım. Sana gerekebileceğini düşündüğüm birkaç şeyi, aldım Thaddeus.» Eski arabasının içinden aldığı bir kesekâğıdını ona uzattı. İçinde bir güneş gözlüğü ve saçlarını iyice örtecek kırmızı bir beyzbol kasketi vardı. Bütün bunlar gülünç bir biçimde Thad'a dokundu. «Sağol, Rawlie.» Rawlie elini sallayarak yan yan ona baktı, kurnazca gülümsedi. «Belki asıl ben sana teşekkür etmeliyim. On aydan beri şu eski pipomu tüttürmeyi istiyor ama önemli bir şey olmasını bekliyordum.» Thad, «Bu olay yeterince önemli,» diyerek hafifçe ürperdi. «Evet. İşin acele değil mi?» «Korkarım öyle.» «Sana bir şey daha getirdim. Kaybetmemek için ceketimin cebine attım. Bu nesneyi süpermarketten aldığımı da sanma. Onu masamın gözünde buldum.» Ceplerini araştırdı, sonunda boru biçimi bir şey çıkardı. Kabuğu soyulmuş bir dal parçasından yapılmıştı. Çok eskiye benziyordu. Thad küçük boruyu alarak, «Nedir bu?» diye sordu ama aslında cevabı biliyordu. Rawlie piposunun üzerinden onu süzdü. «Bir düdük. Kuşları çağırmak için. Belki sana yararı olur. Bunu almanı istiyorum.» «Sağol.» Thad düdüğü göğüs cebine koyarken eli titriyordu. «Evet, gerçekten işime yarayabilir.» Profesörün kalın kaşlarının gölgelediği gözleri birdenbire irileşti. Piposunu ağzından çekti. Alçak ve titrek bir sesle, «Ona ihtiyacın olacağından pek emin değilim,» diye fısıldadı. «Ne?»
«Arkana baksana.» Thad döndü ama arkadaşının ne gördüğünü biliyordu... Şimdi Gold'un araba mezarlığında belki on binlerce kuş vardı. Serçeler her yeri kaplamış, adeta bir örtü oluşturmuşlardı. Rawlie boğuk bir sesle, «Ah, Tanrım...» dedi. «Psiko-pompalar... Bu ne anlama geliyor, Thad? Ne anlama geliyor?» Thad, «Galiba yavaş yavaş anlamaya başlıyorum,» diye cevap verdi. «Tanrım!» Rawlie kollarını havaya kaldırarak birdenbire ellerini birbirine vurdu. Serçeler yerlerinden bile kımıldamadılar. Sessizce bakıyorlardı. Ama Rawlie'ye değil. Onları Thad ilgilendiriyordu. Thad, fısıltı sayılacak kadar alçak bir sesle, «George Stark'ı bulun,» dedi. «George Stark. Onu bulun. Gidin!» Serçeler kara bir bulut gibi puslu gökyüzüne doğru yükseldiler. Kanat sesleri gökgürültüsünden farksızdı. Bir yandan da cıvıldıyorlardı. Daha önceki sürünün yaptığı gibi yeterince yükselince döndüler ve batıya doğru gittiler. Rawlie gözlerini Thad'a dikti. Çok sarsılmış olduğu belliydi: ama artık kendini toparlamıştı. «Nereye gidiyorlar? Sen biliyorsun, değil ini, Thad?» Thad VW'nin kapısını açtı. «Evet. Tabii... Benim de gitmem gerekiyor, Rawlie. Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum.» «Dikkatli ol, Thaddeus! Çok dikkatli ol. Hiçbir insan ölümden sonraki hayatla ilgili yaratıkları kontrol edemez. En azından uzun süre yapamaz. Ve her zaman bedeli ödemek zorunda kalır.» «Elimden geldiği kadar dikkatli davranacağım.» Thad arabaya binip kasketi başına geçirdi. Güneş gözlüğünü taktı. Motoru çalıştırarak Rawlie'ye elini salladı. ARTİK Stark'ın kafama girmesini engellemeliyim, diye düşünüyordu. Çünkü şimdi bir sırrım var. Belki psiko-pompaları kontrol altında tutamam. Ama hiç olmazsa bir süre için onların sahibi benim. Ya da kuşlar benim sahibim. Ve George Stark bunu anlamamalı. Yirmi Üç
Şerif Pangborn o gün telefonla iki önemli konuşma yaptı. Bunlar Alan'ın yeniden olaya karışmasına neden olacaktı. Şerifi önce saat üçü biraz geçe aradılar. Thad o sırada Rawlie'nin susamış Volkswagen'ine Augusta'da bir servis istasyonunda benzin doldurtuyordu. Alan ise kahve içmek için Nan'ın Büfesine gidiyordu. Sheila Brigtham küçük hücresinin kapısından başını uzatarak «Alan?» diye bağırdı. «Biri seni ödemeli olarak arıyor. Hugh Pritchard adında birini tanıyor musun?» Şerif hemen döndü. «Evet. Onunla konuşacağım!» Odasına koşarak telaşla telefonu kaldırdı. «"Dr. Pritchard? Dr. Pritchard, orada mısınız?» «Evet, evet buradayım.» Bağlantı çok iyiydi ama Alan Pangborn bir an kuşkulandı. Karşısındaki adamın sesi yetmiş yaşında bir ihtiyarınkine hiç benzemiyordu. Kırk yaşında olabilirdi ama yetmişinde değil. «Bir zamanlar New Jersey'de Bergenfield kentinde çalışan Dr. Hugh Pritchard mısınız siz?» «Bergenfield, Tenaffy, Hackensack, Englewood, Englewood Heights... Tâ Peterson'a kadar çok yerde çalıştım. Siz, beni bulmaya çalışan Şerif Pangborn musunuz?» «Evet. Beni aradığınız için teşekkür ederim, doktor. Sesiniz beklediğimden daha genç.» Pritchard, «Bu çok güzel,» dedi. «Ama geri kalan kısmımı görmelisiniz. Şu anda iki ayağının üzerinde yürüyen bir timsaha benziyorum. Sizin için ne yapabilirim?» Pangborn doktorun bu soruyu soracağını tahmin etmiş ve konuya dikkatle girmeye karar vermişti. «Ben burada, Castle Rock'taki bir cinayet vakasıyla ilgileniyorum. Kurban Homer Gawache adında buralı biri. Cinayetin bir tanığı olabilir. Ama bu kişi bakımından çok nazik durumdayım. Dr. Pritchard. Bunun iki nedeni var. Birincisi, bu tanık çok ünlü. ikincisi, sizin bir zamanlar çok iyi bildiğiniz bir arazı gösteriyor. Çünkü yirmi sekiz yıl önce ameliyat yapmışsınız. Beyninde tümör varmış. Korkarım yeni bir ur oluştuğu takdirde onun tanıklığı da...» Pritchard hemen Alan'ın sözünü kesti. «Thaddeus Beaumont. Şimdi ne tür bir araz gösterirse göstersin, beyninde yeni bir tümör olamaz.» «Sözünü ettiğim kimsenin Beaumont olduğunu nasıl anladınız?» Pritchard, «Çünkü 1960'da onun hayatını kurtardım,» dedikten sonra farkına varmadan küstah bir tavırla ekledi. «Ben olmasaydım bir tek kitap bile yazamazdı. Çünkü daha on ikisine basmadan ölürdü. Beaumont'u ilk romanı için Ulusal Kitap Ödülüne aday gösterdiklerinden beri onun meslek yaşamlını dikkatle izliyorum. Kitabın arka kapağındaki fotoğrafa bir defa baktım ve onun eski hastam olduğunu hemen anladım. Suratı: değişmişti ama gözleri aynıydı. Olağanüstü gözlerdi onunki. Bu gözleri 'hülyalı' diye tanımlayabiliriz. Tabii ayrıca Beaumont ailesinin Maine'nde oturduğunu biliyordum. People dergisinde geçenlerde çıkan yazı dolayısıyla. O yazı biz karımla tatile çıkmadan hemen önce yayınlandı.» Bir an durdu, sonra da öyle şaşırtıcı, öyle sersemletici bir şey söyledi ki, Alan bir an doğru dürüst cevap veremedi. «Onun bir cinayete tanık olduğunu söylediniz... Katilin o olduğundan şüphelenmediğinizden emin misiniz? «Şey... Ben...» Pritchard, «Sadece merak ettim,» diye konuşmasını sürdürdü. «Çünkü beyinlerinde tümör olan insanlar çoğu zaman pek tuhaf şeyler yaparlar. Bu gariplikler hastanın zekâ derecesiyle de orantılıdır... Ama aslında Beaumont'un beyninde tümör yoktu. Yani kabul edilen anlamda. Onunki olağanüstü bir vakaydı. Son derecede olağanüstü. 1960'dan beri onunkine benzeyen sadece üç vakayla ilgili yazı okudum. Bunlardan ikisi ben emekliye ayrıldıktan sonra görüldü. Beaumont'a standart nöroloji testleri uygulandı mı?» «Evet.» «Ve?»
«Bir şeyi olmadığı anlaşıldı.» «Buna şaşmadım.» Pritchard durdu ve birkaç dakika konuşmadı. Sonra, «Benimle pek de dürüstçe konuşmuyorsunuz, genç adam,» dedi. «Öyle değil mi?» Alan koltuğunda öne doğru eğildi. «Evet, galiba öyle. Ama 'Beaumont'un beyninde tümör yoktu. Yani kabul edilen anlamda,' dediğiniz zaman neyi kastettiğinizi öğrenmeyi çok istiyorum. Doktorların hastalarıyla ilgili sırları saklamaları gerektiğini biliyorum. Hayatınızda ilk kez konuştuğunuz birine güvenip güvenemeyeceğinizi de bilmiyorum. Üstelik sizinle telefonda konuşuyoruz. Ama size 'Ben Thad'dan yanayım,' dediğim zaman bana inanacağınızı umuyorum. Ve Thad gereken şeyleri bana açıklamanızı isterdi. Bundan eminim. Onun sizi aramasını sağlayacak zamanım yok, doktor. Her şeyi şimdi öğrenmeliyim.» Birdenbire aslında doğruyu söylediğini anladı. Sinirleri giderek geriliyordu. Bir şeyler olduğundan kuşkusu yoktu. Pritchard sakin sakin, «Size vakayı anlatabilirim,» dedi. «Kaç defa kendi kendime, Beaumont'la konuşmalıyım, dedim. Hiç olmazsa ona ameliyat sona erdikten hemen sonra hastanede olanları anlatmalıyım. Bana bu olay Beaumont'u ilgilendirirmiş gibi geliyordu.» «Nasıl bir olaydı bu?» «Size onu da açıklayacağım. Beaumont'un annesiyle babasına ameliyat sırasında öğrendiklerimizi açıklamadım. Çünkü pratik bakımından önemli değildi. Ayrıca çocuğun anne ve babasını bir daha görmek istemiyordum. Özellikle babasını. O adam mağara devrinde doğmalı ve hayatını tüylü mamutları avlayarak geçirmeliymiş. O günlerde çocuğun annesiyle babasına duymak istedikleri şeyi söylemeye, sonra da onları olabildiğince çabuk başımdan atmaya karar verdim. Tabii sonra zaman sorunu da vardı. İnsan hastalarının izlerini kaybediyor. Karım bana Beaumont'un ilk kitabını gösterdiğinde ona bir mektup yazmayı düşündüm. Ondan sonra da öyle. Hem de birkaç kez.. Ama tereddüt ettim. Bana inanmayabilirdi... Ya da söyleyeceklerimi önemli bulmazdı... Veya benim delinin biri olduğumu sanırdı. Ünlüleri tanımıyorum ama onlara acıyorum. Herhalde durmadan kendilerini savunmak zorunda kalıyor, düzensiz ve korku dolu bir yaşam sürüyorlar. Bana uyuyan yılanın kuyruğuna basmamak daha kolay geldi. Ve şimdi de bu...» «Thad'ın nesi vardı? Onu size neden getirdiler?» «Geçici olarak bilinç kaybı. Baş ağrıları. Hayali sesler. Ve sonunda...» «Hayali sesler mi?» «Evet. Ama izin verin de, olayı bildiğim gibi anlatayım, şerif.» Doktorun sesinde o farkında olmadığı küstahlık belirmişti yine. «Pekâlâ.» «Sonunda çocuk kriz geçirdi. Bütün bu sorunlara beynin ön kısmındaki küçük bir kitle neden oluyordu. Çocuğun beyninde bir tümör olduğuna karar vererek onu ameliyat ettik. Ve tümörün aslında Thad Beaumont'un ikizi olduğunu anladık.» «Ne?» «Evet.» Pritchard Alan'ın şok geçirmesine memnun olmuş gibiydi. «Bu pek de görülmeyen bir şey değildir. Genellikle ikizlerden biri diğerini ana rahminde içine alır. Ender vakalarda bu içe almanın tam olmadığı görülür. Ama Beaumont vakasında... ikizin bulunduğu yer olağanüstüydü. Yabancı dokunun gelişme hızı da. Bu tür dokular hemen hemen her zaman hareketsiz kalırlar. Thad'ın sorunlarına ergenlik çağının başlamış olmasının yol açtığını sanıyorum.» Alan, «Bir dakika,» dedi. «Lütfen bir dakika.» Kafası kaymaya başlamıştı sanki. «Siz şimdi bana Thad'ın ikiz olduğunu ve... nasılsa... nasılsa erkek kardeşini yediğini mi söylemek istiyorsunuz?» Dr. Pritchard, «Ya da kız kardeşini,» diye cevap verdi. «Ama Thad'ın kardeşinin erkek olduğunu sanıyorum. Çünkü ayrı cinsiyetten olan ve birbirlerine tıpatıp benzemeyen ikizlerde bu tür olaylar pek ender görülür. İstatistikler bunu gösteriyor. Ama bu konuda elde sağlam kanıtlar yok. Ancak ben bu iddianın doğru olduğuna inanıyorum. Ve sorunuza da, 'Evet,' diye cevap vereceğim. Sonradan Thad Beaumont adını alacak olan cenin annesinin rahminde ikiz kardeşini yedi.» Şerif alçak sesle, «Tanrım...» diye mırıldandı. Bütün yaşamı boyunca böyle korkunç... böyle insanlığa yabancı bir şey hiç duymamıştı. Dr. Pritchard neşeyle, «Tiksinmiş gibi konuşuyorsunuz,» dedi. «Ama olayı tam olarak kavrarsanız buna gerek olmadığını anlarsınız. Şimdi burada Kabil'in Habil'i taşla vurarak öldürmesinden söz etmiyoruz. Bu bir cinayet olayı değil. Burada henüz anlayamadığımız biyolojik bir emrin yerine getirildiğini görüyoruz. Belki annenin içsalgı bezlerindeki bir şey ceninin kötü bir sinyal almasına yol açtı. Aslında sözünü ettiklerimiz birer cenin bile sayılmaz. Yani bir ikizin diğerini içine çekmesi olayının kesin zamanından söz ediyorsak. O sırada Bayan Beaumont'un rahminde dokulardan oluşan iki yığınak vardı. Henüz insan biçimine bile girmemişlerdi. Bu ikizlerden 'hem karada, hem de suda yaşayabilen canlılar' diye söz edebiliriz. Ve onlardan biri... daha büyük ve güçlü olanı zayıf ikizin etrafını sarıverdi. Ve onu içine aldı.» Yüklə 1,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|