190 Gül üzü yadı qılım, ya ol xətti-reyhanını,
Vəsli-əyyamınmı deyim, ya qəmi-hicranını.
Övrülüb başına qoydum hicr vadisinə toprağa üz,
Vah ki, bir saqınmadı hərgiz bu sərgərdanını.
Nəqdi-eşqin kim, pozulan könlüm içrə qoydu can,
Əsrü məmur eylədi ol gənc ilə viranını.
Ox ki atdın köksümə, gərçi tənimə oldu zə’f,
Can bilə könlüm dalaşdılar onun peykanını.
Gül üzün şövqündə qəm dəştini qıldı laləzar,
Tiği-hicrin tökdü çün hər sarı bağrım qanını.
Hüsnünə ol növ’ heyranam ki, heyran qaldılar,
Gördülər Fərhadü Məcnun çün onun heyranını.
Ey ki cəbrim navəkin könlündə dersən kim, sana,
Yağdı ondağ kim, yəqin kəm biləm onun sanını.
Hüsni-dövrünə vəfa çün yox, qənimət tut bu gün
Həm vəfa ayinini, həm xubluq dövranını.
Nalə eylər ərdi eşqində Hüseyni yaşırın,
Hicrin etdi aşikar ol naleyi-pünhanını.
191
Dostları ilə paylaş: |
